Fast forward naar 2016 en ik schaam me een beetje. Want inmiddels lijkt de 87-jarige Ennio Morricone nog lang niet aan het einde van zijn leven te staan. Hij nam vorig jaar zelfs nieuwe muziek op voor The Hateful Eight, de bloederige blockbuster van Quentin Tarantino. Geen spaghetti-, maar een cornetto-western. Voor de briljante soundtrack van de veelbesproken film heeft hij al diverse prijzen (en een Oscar-nominatie) in de wacht mogen slepen. Ook stemde hij in met het maken van muziek voor nóg een Tarantino-project, is er een nieuwe documentaire over zijn leven op komst en begon Morricone aan zijn tweede wereldtournee in drie jaar tijd, die hem vanavond opnieuw naar de Ziggo Dome brengt.

Deze 60 Years Of Music-show biedt in grote lijnen niet veel nieuws ten opzichte van zijn vorige concert. Opnieuw leidt Morricone het 75-koppige Czech National Symphonic Orchestra door verschillende suites van meerdere nummers, waarin zij soms wel en soms niet worden bijgestaan door een al even immens koor en een sopraan. Wederom worden er wel titels-, maar geen filmbeelden vertoond, en draait de avond dus volledig om de muziek. De enige wijziging zit ‘m in de songkeuze. Meer dan voorheen brengt Morricone obscuurdere werken, waaronder Tarantella, The Best Offer en een heel blok gewijd aan tv-serie The Red Tent. In tegenstelling tot vorig jaar komen ook de kenners vanavond aan hun trekken.

Aan toegankelijk schoonheid eveneens geen gebrek. Van de diverse parels uit The Mission tot het prachtige Deborah’s Theme uit Once Upon A Time In America; dit zijn tijdloze muziekstukken, gracieus en machtig uitgevoerd, gevormd en gespeeld om je de adem te benemen. Morricone’s werk stijgt ver boven de bijbehorende films uit, omdat de maestro altijd specifieke emoties naar muziek weet te vertalen. Zo denkt niemand bij het horen van The Ecstacy Of Gold meer aan goud verstopt op een kerkhof, maar voelt iedereen in de zaal ongetwijfeld begeerte voor iets anders, iets persoonlijks. Zenuwslopende nummers als The Man With The Harmonica en The Last Stagecoach To Red Rock – beidenniet heel verrassend, maar wel voor het eerst gespeeld op Nederlandse bodem – presteren op zichzelf exact wat de bijpassende films ook zo goed doen. Rekken dat elastiek!

Hoewel Morricone je de onaantrekkelijke omstandigheden van een klassiek concert – je zit toch vooral tegen de rug van een oude man aan te staren – niet helemaal doet vergeten, is het dus vooral weer ouderwets genieten en bewonderen geblazen bij de Capo di tuti capi van de filmmuziek. Opnieuw valt op hoe uniek de stijl van deze man is. Pop, rock, folk, jazz en zo nog wel tien andere, toegankelijkere muziekwerelden liggen nooit ver weg in Morricone’s composities. Om die reden trekt hij op 87-jarige leeftijd nog steeds jong en oud naar zijn shows. Vioolspelers en OOR-verslaggevers. Het is kortom geweldig dat de maestro weer gezond is. Zelfs Carlo Boszhard kan lekker met een stokkie zwaaien, maar over de onuitputtelijke creativiteit van Ennio Morricone hebben we het een eeuw na vandaag nog steeds.

Fotografie: Paul Barendregt

Gezien: 21 februari 2016, Ziggo Dome, Amsterdam