ESNS is al jaren het paradepaardje van Groningen, dat muzikaal talent over heel Europa verzamelt en een plekje geeft in de concertzalen, kroegen en omgetoverde studentenhuizen van de binnenstad. De stad waar Herman Brood zijn doorbraak kende, waar Courtney Love door Kurt Cobain ten huwelijk werd gevraagd, en waar Dua Lipa afgelopen week opnieuw werd gespot, nadat haar carrière naar eigen zeggen in een stroomversnelling kwam nadat ze in 2016 zelf op Eurosonic schitterde. Het bezoeken van ESNS kan dan ook antwoord geven op de vraag: wat vinden muziekliefhebbers nu leuk? Of, misschien beter, wat gaan muziekliefhebbers leuk vinden?

Fotografie Shali Blok

Er kwamen ook deze week genoeg jonge, frisse en talentvolle acts voorbij, maar we moeten ook open kaart spelen: een baanbrekende hype viel moeilijk te spotten dit jaar. Een vlugge blik op de line-up van Eurosonic verraadt meteen de schaarste aan Britse acts, die (vermoedelijk) door de gevolgen van Brexit op weinig steun kunnen rekenen van de EU en daarmee flink wat plekken moesten inleveren. Met 9 acts uit Engeland, 3 uit Schotland en 2 uit Noord-Ierland en Wales vaardigde het hele Britse eiland net zoveel acts af als Ierland (16) in z’n eentje. Bij de laatste ESNS vóór Brexit, in 2020, ontving Groningen nog – even diep ademhalen – Arlo Parks, Joy Crookes, Celeste, Black Country, New Road, Sorry, Dry Cleaning, Inhaler, Squid, Lankum, Working Men’s Club… Het jaar ervoor zagen en hoorden we Fontaines D.C., black midi, The Murder Capital en Sports Team voor het eerst.

Hoe zit het met het binnenlandse talent dat we op Noorderslag zagen? De trends van de afgelopen jaren lijken aan te houden: poëtische, eigentalige zweefpop en frisse, dansbare r&b vullen de kleinere zalen en hoeken van de Oosterpoort en daar gebeuren best mooie dingen. Vooral de hervonden liefde voor de Nederlandse taal trekt ons wat los van Amerikaanse en Britse popcultuur. De Grote Zaal herbergt vanzelfsprekend de grootste namen van nu, en we willen niet iedereen over een kam scheren, maar als je het bij elkaar optelt, is het wel heel veel stampmuziek voor studentikoos Nederland, soms ludiek en opzwepend, maar soms té melig en flauw. Gelukkig is er genoeg moois te vinden voor het festivalseizoen en de Spotify-playlists.

The Mary Wallopers

‘If you’re rich, you’re going to hell’, zegt zanger Charles Hendy in een thick Irish accent onder het toeziend oog van here Christus in de Akerk. Samen met broer Andrew, kameraad Sean McKenna, en begeleidingsband, ontstaat The Mary Wallopers, een Ierse folkband met stuwende banjo rock & roll en een flinke dosis ironie die de Ieren zo siert. Hun muziek is een uitlaapklep voor het leven, zeggen de mannen, en een manier om de worsteling met armoede te verlichten. Ze ontwapenen het publiek met de uitstraling van arbeiders en kroeglopers om de kerk vervolgens weg te spelen met instrumentale bekwaamheid, prachtige verhalen, en meerstemmigheid waar de Bee Gees voor zouden buigen. Het ene moment huppel je driemaal in de rondte met je buurman om je vervolgens rot te lachen om de doeltreffende grapjes die ontstaan door de chemie tussen de drie voormannen.

The Haunted Youth

Galmende gitaren en meeslepende melancholiek vormen de basis voor de zweefpop van The Haunted Youth. Achter de texturale walm hangen de spokende herinneringen van frontman Joachim Liebens, die de band heeft vernoemd naar zijn kindertijd vol vervreemding en isolatie, het peper en zout van goede kunst. Liebens weet als chef met zijn koks een lekker, winters gerecht te serveren met klanken die zich feilloos vermengen tot een warme soep waar je je handen bij kunt opwarmen, getuige de enorme rij mensen die hoopvol buiten een bomvol Huize Maas hoopten om nog een paar tellen van de Belgische band te kunnen meepikken.

De Toegift

De Toegift maakt eigentaalse indierock waarin alle woorden zijn onderstreept, en natuurlijk mag dat, want de Nederlandse taal is weer helemaal hip. Bij sommige artiesten hangt dat soms tegen pretentieus gezwijmel aan, maar daarvoor is Maxim Ventulé te eerlijk. Z’n stem is vol aan de onderkant, maar ook als hij in falsetto zingt over het strand waarnaast hij woont, krijg je het warm van binnen. Dat komt onder meer door Ventulé zelf, maar ook door de prachtige begeleiding die soms heerlijk tegen de jazz aanleunt waarbij twee akkoorden elkaar afwisselen om het publiek in totale ontspanning te brengen, waarop de poezië makkelijk haar weg vindt door de menigte.

O.

Ook al zo’n lockdownband, wat toch wel merkwaardig is, want O. hoort thuis in een zaal waar het publiek zo dicht mogelijk op elkaar staat. Zweet dat aan het plafond blijft kleven en abusievelijke bloedneuzen om tijdens de tussenpozen weer met de armen over elkaars schouders te hangen. Het sonische geweld wordt gemaakt door Joe Henwood, die een basgeluid uit z’n saxofoon krijgt waar je borstkas van gaat trillen, en drummer Tash Keary, die met een bescheiden grijns strakke drum & bass beats uit haar drumstel ramt. Ze stonden al in het voorprogramma van black midi en dat is niet zo vreemd, want de twee koppen van O. laten duidelijk hun potentie zien in hun vooralsnog bescheiden catalogus. 

KEG

Het idee dat een goed punknummer uit niet meer dan drie akkoorden bestaat, is natuurlijk allang achterhaald, zo weet ook Keg (openingsfoto). De zeven koppen uit het Engelse Brighton nemen je mee op een manische reis vol krankzinnige, muzikale uitstapjes, en wat is het fijn als een frontman niet kan dansen maar het tóch doet. Hogwarts Fire Crew lees je op het t-shirt van de zanger, die prima kan zingen, maar soms liever schreeuwt, en dat over swingende jazzritmes en geanimeerde synthesizers. De composities springen van hot naar her en het verloop van iedere song is weloverwegen en uitgedacht zonder de rauwe randjes van punk te verwaarlozen, waarmee Keg de edge krijgt die de performance zo laat leven. 

The Bug Club

Apatische rammelrock met een flinke dosis zelfspot die doet denken aan Pixies en The Dandy Warhols. The Bug Club klinkt meer New York dan Wales – zeker als ze alles de uit kast smijten met ruige bluesriffs – en de bassist steelt absoluut de show met bewegingen alsof er een metronoom in haar ruggenraat tikt, en ze trekt een bassface alsof er iets onreins op haar bovenlip plakt. Ondanks de oneindige mogelijkheden om alles in de effecten te leggen, klinken de instrumenten sober en onbewerkt, waardoor je het idee hebt in de garage van drie vrienden te staan die hun nieuwe demo aan je willen laten horen, waarop jij ze natuurlijk vertelt dat ze maar eens platenmaatschappij moeten lastigvallen. 

Heartworms

De grimmige goth-punk van Heartworms aart goed in Mutua Fides, waar de muren in de donkere gangen zijn bekleed met graffiti en de ongure verhalen over studentenvereniging Vindicat door de zaal spoken. Als de Londense zangeres dan overgaat van ingetogen praatzang naar een schreeuw alsof haar stem over een kaasrasp gaat, is het spreekwoordelijke plaatje compleet. Ze staat voorop het podium als een ceremonieleider en eist de aandacht op van de zaal. Alhoewel haar catalogus toe is aan uitbreiding, kunnen we hier gerust spreken van een talent dat met een paar goede songs echt wel een gooi kan doen naar grotere podia.

Katie Koss

Introspectieve indiepop om bij weg te dromen met aangrijpende teksten en klevende gitaarlickjes. Katie Koss, die oorspronkelijk uit Oekraïnie komt, heeft een stem die moeiteloos over de begeleiding glijdt, soulvol en ingetogen, en waarin ze haar eigen verhaal bespreekt en haar identiteit overweegt als multiculturele vrouw in een ingewikkelde tijd. ‘I don’t need anyone to tell me I’m good enough’, concludeert ze terwijl de muziek achter haar uitklinkt en het staartje van haar zin door de ruimte beweegt en betekenis vangt bij het publiek.

Gladde Paling

Een meisje in het publiek vraagt aan haar vriendin of ze vooraan wil staan. ‘Ik blijf liever achterin’, antwoordt haar vriendin, ‘want dit gaat helemaal uit de hand lopen.’ Een andere jongen vraagt zich af of Gladde Paling überhaupt komt opdagen omdat hij vermist zou zijn geraakt. Het is het type praat dat hoort bij een hype-artiest en dat is Gladde Paling zeker. Een smeltpot van allerlei electro genres, knotsgekke ritmiek en hyperactieve synthesizers die zo stimulerend zijn dat je de ritalin onmiddellijk in de prullenbak kunt werpen. Het repertoire lijkt ook een flinke knipoog te zijn naar de gabbercultuur uit de jaren 90 met drumritmes die allesbehalve swingen maar vooral de beuk erin gooien, volledig op z’n Hollands.

Tramhaus

Foto Ben Houdijk

En ingezonden door OOR-hoofdredacteur Koen Poolman: ‘Vorig jaar zonder publiek op Noorderslag, dit jaar de donderdag afsluitend in een afgeladen Vera: Tramhaus. Trots van Rotterdam. En ver daarbuiten, want godskelere, wat een band! Wat een power, wat een geluid. Beestachtig. En wat een frontman! Lucas Jansen. Man met snor en matje, maar vooral met een geweldige strot en de zwier van de jonge Freddie Mercury, zo parmantig danst hij over het podium. Zie hem paraderen, de kin omhoog, als zijn band om half twee ’s nachts stilletjes Seduction, Destruction inzet. Hij lispelt de woorden van de titel, eindeloos, als een mantra. Het minst opvallende nummer van de Rotterdam EP maar live een bom die tot tweemaal toe afgaat en je helemaal aan flarden rukt. Chaos, anarchie, totale gekte, een alsmaar grotere circle pit. Tramhaus is rauw als de beste garagerock, donker als de beste postpunk, uitdagend als de vroegste punk. En retestrak na alle afgelegde kilometers. Het gevaar in de rockmuziek moet je tegenwoordig met een vergrootglas zoeken, maar hier lacht het je recht in het gezicht toe. Nog even en ze spelen in de Premier League.’