Tijdens de sabbatical van Balthazar zijn er maar weinig bandleden die stilzitten. Bassist Simon Casier en frontman Maarten Devoldere leverden recent al goede platen af onder de noemers Zimmerman en Warhaus, nu staat ook een album van die andere frontman Jinte Deprez op de planning. Hij opereert solo onder de naam J. Bernardt (20.45, Huize Maas) en waar Zimmerman de tokkelende Balthazar-gitaren door de lo-fi effectenmolen gooit en Warhaus op de Serge Gainsbourg-stijl inzet, begeeft Deprez zich muzikaal op nieuw terrein. Jinte speelt nog altijd op zijn schurende Balthazar-gitaar, maar slechts sporadisch. Met zijn band (drummer Klaas de Somer van Tourist LeMc en toetsenist Adriaan van de Velde van Pomrad) speelt hij vooral op drumpads en aanvullende synths. Zijn stijl? R&B met mellow toetsenpartijen in allerlei varianten, zij het in de vorm van doordringende blazers (eerste single Calm Down), zij het als jazzy pianoloopjes (Wicker Street). Noem het gerust Chet Faker light. De nummers klinken goed – sommigen nestelen zich binnen no time in je hoofd – maar op het podium gebeurt er niet zo heel veel. De focus ligt hier op serieus muziek maken, niet op het grote theatrale ego, zoals bij collega Devoldere. Deprez geeft zijn publiek meer de ruimte om te dansen, te luisteren en zijn slow burners (want die zitten er ook bij) te verwerken. De frontman eist dan ook, volledig in zwarte simpele outfit, weinig aandacht op. Toch heeft hij de podiumervaring en de songschrijftechnieken om ons te blijven boeien en tijdens de laatste twee nummers (Wicker Street en The Other Man) zelfs voorzichtig in vervoering te brengen. We kijken al uit naar de plaat en de aankomende Nederlandse toer.

Door naar het Groningse industrieterrein, waar Azekel (22.30, Paradigm) een optreden geeft. De Brit met Nigeriaanse roots opereert al ruim vier jaar als zanger, muzikant en producer, maar verwierf pas grotere bekendheid toen hij samenwerkte met Massive Attack op hun vorig jaar verschenen EP Ritual Spirit. Daardoor plaats je Azekel Adesuyi makkelijk in een hokje met de wat donkerdere sound van bijvoorbeeld Young Fathers of, tja, Massive Attack, maar Azekel richt zijn pijlen op meer diepe synthesizer-melodieën, dromerig gitaarwerk en strakke drums. Daardoor kan het ene nummer zo dreunend en dreigend klinken als bovengenoemden (we horen een baspartij zo laag en hard dat deze net zo goed voor drumpartij had kunnen doorgaan), maar zit in het andere nummer juist een lichtvoetige sfeer. Zo horen we triphop à la Flume (Linger), maar ook gitaarpartijen die makkelijk door een dreampop-kwartet ingespeeld hadden kunnen zijn (Holy Matrimony). Zo ontstaan er een experimenteel, eclectisch geluid dat nog het dichtst in de buurt komt van wat Sampha en Lil Silva het afgelopen jaar hebben neergezet. Adesuyis stembereik is indrukwekkend: hij redt zich makkelijk in falsetto, maar kan ook laag brommen. Enkel jammer dat hij slecht te verstaan is door het dramatische geluid in deze oude fabriekshal: er zit een enorme vertragingin de rechter geluidsmuur en de gitarist heeft last van een defect (en dus hoorbaar) plugje. Zowel geluidskwaliteit als muzikale referenties schieten alle kanten op vanavond, maar in de gedurfdheid en originaliteit van Azekel zit flink wat potentieel.

Rejjie Snow en zijn DJ (23.15, Paradigm) nemen geen genoegen met de lome staat waarin het hoopje aanwezigen in de Paradigm door Azekel is achtergelaten. ‘It’s like? a six in here, but we could definitely make it an eight.’ De jonge naar Amerika geëmigreerde Ier doet, enkel met een wat weggemoffelde DJ, zijn uiterste best om een litje te zetten in Groningen. Dat lukt hem aanvankelijk nog niet vlekkeloos met zijn mix van soul, r&b en hiphop. Maar dat duurt gelukkig niet lang: dat het hoogst populaire grime-genre niet alleen in 2016 leefde en nog steeds weet te scoren, bewijst Rejjie Snow vandaag maar weer. In de vijftien vierkante meter beweegruimte die het publiek heeft – erachter staan vreemd genoeg een aantal zetels en sofa’s – ontstaat een heuse pit als de harde beats door de speakers knallen. Daarna volgt er nog een slimme truc die je bij een hiphop-show altijd uit de kast kan trekken: een productie van de hoogst populaire producer Kaytranada. Ook Snow staat al op de rijkgevulde CV van de jonge Haïtiaan, en het resultaat is een opzwepende track van hoge klasse (Blakkst Skn). En zo heeft Rejjie er nog wel meer. Er wordt zelfs al meegezongen en meegerapt door enkele aanwezigen en het wordt tijdens de show alleen maar voller en uitbundiger in de hal. Snow is niet lang meer enkel in de liefkozende armen van de liefhebber, de grote Nederlandse doorbraak zal waarschijnlijk snel volgen.

Als je naar de persfoto’s van Bonzai (23.45, Simplon) kijkt, verwacht je een verschijning in alle kleuren van de regenboog. Inmiddels heeft de Ierse zangeres met rauw stemgeluid haar extravagante haardracht achterwege gelaten en staat ze helemaal op haar gemak, haast casual, in zwarte Guinness-sweater en idem Adidas-broek op het podium ondergrondse Simplon. Ze heeft die lichamelijke opsmuk helemaal niet nodig, want Bonzai windt met groot gemak het publiek om haar vinger en haar kleurrijke oeuvre, vertolkt door een driekoppige dolenthousiaste band, doet de rest. Haar flinke lappen supportshows voor Mura Masa en Flume gaven haar naamsbekendheid en media-aandacht van onder andere BBC Radio-DJ’s, en nu is het de beurt aan het hele continent om veroverd te worden. Dat lijkt niet zo lastig meer te zijn, want Bonzai heeft met afstand de meest pakkende en best geproduceerde nummers uit de electronische hoek van de Eurosonic line-up. De exotische drums van Bodhrán en de herkenbare hook van Where Are U Now brengen de Simplon in extase. Mensen dringen naar de hekken om contact te maken met de eyecatcher op het podium, met als climax Bonzai die op haar beurt over de hekken klimt om in het publiek haar laatste nummer te vertolken. Om haar heen een kring dolgelukkige dansende bezoekers die zich na dit optreden vast en zeker fans zullen noemen. Als dit geen verzegeling van internationaal succes is, weten wij het ook niet meer.

Fotografie: Marcel Poelstra

Gezien: 12 januari 2017, Eurosonic, Groningen