ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
Dát is nog eens een binnenkomer. Als haar band al op het podium is en het intro heeft gespeeld, horen we ineens haar stem live door het kleine Platformtheater galmen. De vurige blik in haar ogen brandt op onze rug: achter ons staat ze, op torenhoge glimmende leren laarzen, een a capella zangpartij te brengen. Ze loopt met de knieën gebogen hypnotiserend het podium op. De Amsterdamse hoofdrolspeelster van vanavond, beter bekend als Pink Oculus (20.00, Platformtheater – Main), heeft wel door hoe je een publiek moet bezweren. Dat punt is in ieder geval al binnen. De muziek doet de rest: een bijzondere mix tussen hiphop, funk, R&B en een vleugje house. De setting en de arrangementen zijn soms vrij basaal, maar met slechts drie man op het podium (toetsen, drums en Denswil zelf zo nu en dan op extra percussie en gitaar) wordt hier een behoorlijk solide geluidsmuurtje neergezet. Doordringende synthesizers en een dreunende kickdrum met een (bewegend) Afrikaans masker ervoor zorgen voor wat extra extase. Noem Pink Oculus trouwens gerust de Nederlandse Azealia Banks: qua stemgeluid, raptechniek en uitstraling komen de twee veel overeen. Luister maar eens naar Pink Oculus’ Delicious, een dikke housetrack waar grote vleugen hip-hop in zijn verwerkt, en waarvan de coupletten net zo aanstekelijk zijn als de refreinen. Conclusie? Een duidelijk muzikaal neefje van, jawel, Banks’ grootste hit 212. Het grote voordeel van Pink Oculus is dat ze de manie, ruziedrang en de steelzucht naar hapklare producties van Banks mist én een grote dosis muzikaliteit toevoegt. Net op het punt in de show wanneer we zin hebben in een extra muzikale of productionele laag grijpt de toetsenist naar een drietal drums om een fantastische solo te geven. Denswil duikt weer het publiek in en gaat los op een koebel. Wie nu nog niet danst, is echt af. Deze vrouw verdient een praalronde langs de Nederlandse clubs, en rap een beetje.
Achterin het Platformtheater, op de zogenaamde patio, heeft zich een handjevol bezoekers verzameld voor Joeri Woudstra aka Torus (20.45, Platformtheater – Patio), een artiest met een voorliefde voor de grootste kitsch. Zo knipt en verdraait de Hagenees elementen uit de Eurohouse, een genre dat bij de meesten te boeken staat als behoorlijk fout: een a capella van Iio’s Rapture, het intro van Safri Duo’s Played-A-Live, bubblin’ beats, de melodie van Up & Down van de Vengaboys en kermisjingles: ze komen allemaal voorbij, maar in andere vorm. Voor velen zijn deze dingen een verborgen dieptepunt in hun muzikale kennis, voor anderen dienen ze als inspiratie om er na al die jaren opnieuw mee aan de slag te gaan. Het geheel van herkenning klinkt een stuk minder lelijk door de dreunende beats en de diepe mineurklanken die Torus eraan toevoegt. Door zijn goede gevoel voor timing en zijn talent om van compleet verschillende dingen een nieuw kunstzinnig eindproduct te maken is het geen zware zit om hier lang naar te luisteren: sterker nog, de set duurt veel te kort. Torus zet een soundscape neer die perfect past bij de commerciële house uit 1995 en 2002, maar in deze tijd heel anders klinkt. Mensen leunen tegen pilaren of zitten op bankjes om zich in het licht van de laser te laten meevoeren naar veertig minuten tranen op de dansvloer met een nostalgisch randje. En die veertig minuten zijn zo voorbij. Een frisse wind door de in de muziekjournalistiek toch al zwaar ondergewaardeerde DJ-set.
Boven in Simplon begint Himalayan Dalai Lama (21.30, Simplon – Up) aan een live-set. De twee Tsjechen maken sfeervolle zomerse four-to-the-floor elektronica à la Tycho en Blackbird Blackbird, een mooi contrast met de natte sneeuw die buiten valt. Origineel is het niet, maar het duo pakt het nét iets anders aan door inventief met strijkers te werken en de ritmes gaandeweg richting triphop te vervormen. Vermakelijke set.
Even verderop staat Camp Claude (22.10, Machinefabriek) te soundchecken. Het geluid galmt, we zien confetti en lege bekers op de vloer liggen en de zaal is slechts voor een kwart gevuld. Een vrij troosteloos uitzicht, hier in die grote Machinefabriek. Het lijkt alsof Klangstof zojuist de tent compleet afbrak en het échte feestje nu voorbij is, en de Frans-Amerikaanse Diane Sagnier met haar band de afterparty moet verzorgen. Haar project Camp Claude combineert jangle-gitaren van bands als The Cult met drumcomputerritmes, bijtende zangpartijen en een vleug slacker-rock zoals Courtney Barnett. Op plaat klinkt het in ieder geval fantastisch. Live komt het niet helemaal over, hier op dat veel te grote podium voor een driekoppige band. Sagnier is degene die de show in haar eentje draagt en redt, met haar serene lage stemgeluid dat een beetje als Lana Del Rey klinkt. Ze is charmant en krijgt de volle aandacht, kan goed songs schrijven en haar gitaarspel is prima. Haar band lijkt bij elkaar geraapt: zie de uiterst afstandelijke Zweed Leo Hellden op gitaar en de haast uit een Eurohouse-formatie ontsnapte Brit met zonnebril Mike Giffts, die totaal niet bij de stijl van Sagnier passen en ook de sfeer van de nummers niet goed aanvoelen (waar is Torus als je hem nodig hebt?). Voor nu is het oordeel: luister vooral de behoorlijk sterke plaat. Dit vreemde optreden was waarschijnlijk beter uit de verf gekomen als Camp Claude in een zaal had gestaan waar maximaal 150 mensen in passen.
‘Huh? Weval (23.15, DOT) stond toch vorig jaar ook al op Eurosonic?’ Onze gedachte toen we de line-up van dit jaar zagen, om maar even in het 3voor12 vraag-antwoord format te spreken. Weval heeft de showcase-spot in ieder geval niet nodig. Wat het Nederlandse duo wel heel graag doet, is <href=”#! search=”” weval_solide_en_spannend_in_paradiso=”” concert?q=”weval””>experimenteren en unieke shows neerzetten. Dat is dan ook de reden waarom Weval opnieuw geboekt is. Het kwartje valt bij ons pas als we de locatie zien: DOT, een indrukwekkende stipvormige cinema die ook dient als planetarium. Naast een live-set van een uur inclusief drummer wordt er volop gebruik gemaakt van de gigantische koepel boven ons hoofd. Niet alleen de live-set is indrukwekkend en op het moment en de locatie aangepast, wat er visueel gebeurt is al een spektakel an sich. Veel mensen zitten helemaal onderuit in de grote blauwe stoelen, maar ook veel mensen staan op, want de slow burning techno van Harm Coolen en Merijn Scholten Albers zweept het publiek goed op voor de nacht. Gimme Some en The Battle zijn de herkenningsmomenten, maar het compleet uitgebouwde You Made It (delen 1 en 2!) stelen de show vanavond op deze bloedhete, overvolle droomlocatie. Dit overtrof al onze verwachtingen, Weval flikt het weer. Het ESNS-hoogtepunt voor de liefhebber van elektronische muziek.
Een van de betere jonge namen in de dance-scene op dit moment is Andrea Mancini, een Luxemburger die onder het alias Cleveland (0.30, Simplon – Up) de kloof tussen minimale, melodische en lo-fi house dicht. Hij klinkt niet zo rauw als Palmbomen, maar ook niet zo gelikt als D/R/U/G/S. Cleveland zet een fijne live-set neer in een volle bovenzaal van Simplon, maar het materiaal laat ons gissen. Is het enkel eigen werk? Of worden er ook tracks van anderen gedraaid? Shazam kan ons het antwoord niet bieden. We horen in ieder geval een paar tracks van Cleveland zelf, afkomstig van zijn sterke Atlas EP. Het tijdslot van drie kwartier dat hij kreeg toegewezen is kort, maar Mancini laat wel even zien wat hij kan. De tracks gaan van dromerig en filmisch naar standje Boiler Room (waar Cleveland overigens ook al sets voor heeft verzorgd). Jammer dat het maar zo kort duurt, deze man zien we graag vaker terug in Nederland.
Fotografie: Marcel Poelstra
Gezien: 14 januari 2017, Eurosonic, Groningen
