Het is achteraan aansluiten bij Kim Janssen (Binnenzaal 20:30), want de binnenzaal van de Oosterpoort is afgeladen vol voor de Utrechter. Dat dit volledig terecht is, bewijst hij met boeiende, grootse folksongs. Op het podium is er genoeg om naar te kijken, omdat Janssen tien uitstekende muzikanten bij zich heeft met onder andere Popronde-kandidaten Mevrouw Tamara en Dinaira Scheffers (Aapnootmies). De tien, met strijkers en blazers, zorgen voor rijke arrangementen voor de uitgekleed al prachtige liedjes. Referentiekader is onmiskenbaar Sigur Ros. Deze Noorderslag-show is de eerste in het kader van het nieuwe album en de toon wordt direct gezet. De term veelbelovend lijkt de Utrechter al bijna voorbij te streven. Deze show is al nagenoeg perfect. Ga dit zien als je de kans krijgt. (JS)

Pip Blom (20.45 uur, Bovenzaal) maakt indiepop van de oude stempel maar is DIY anno 2017. Ze is een succes op Spotify en haar droom (spelen op Glastonbury) werd de aanleiding voor een blog over het opbouwen van haar carrière. De korte liedjes die in hoog tempo op de zaal worden afgevuurd zijn aanstekelijk, charmant, een beetje rammelend en vaak nét niet vals. Af en toe gaat er een gitaarsolootje de mist in maar dat is geen ramp in dit genre. Pip Blom doet wel denken aan een bandje als Veronica Falls of The Throwing Muses. Ze oogt als een jonge Carol van Dijk maar komt een stuk zelfverzekerder over dan de zangeres van Bettie Serveert destijds. Pip Blom heeft bravoure en een stel leuke liedjes waar ze in Engeland vast niet vies van zijn. Ze zijn er nog niet, maar de ‘road to Glastonbury’ is ingezet en het doel lijkt niet onhaalbaar. (JD)

De Marathonzaal zit afgeladen vol voor Donnerwetter (21.15 uur), een livesensatie die je een keer gezien moet hebben. De band rond zanger Rocco Ostermann en gitarist Wout Kemkens (Shaking Godspeed) maakt een vrij onnavolgbare mix van blues, garagerock, psychedelica en progrock. Een optreden van Donnerwetter doet aan als een rockopera, het is dynamisch, verhalend en zit vol onverwachte wendingen. Denk aan 21st Century Schizoid Man van King Crimson. Ostermann is een intense performer die de ene keer gromt als Captain Beefheart en dan weer croont als een chansonnier. Het is donkerromantisch, rauw, bezwerend en geestverruimend. Muziek om geesten bij op te roepen, bij vlagen heel indrukwekkend. (JD)

Dan: Aafke Romeijn (Bovenzaal, 21:45). De Twitterkoningin liet eerder op de dag haar trouwe volgers weten erg zenuwachtig te zijn (‘Waarom doe ik dit alweer?’), maar daar is niets van te merken. Romeijn en haar bandleden hijsen zich voor Noorderslag in, op z’n zachtst gezegd, opmerkelijke pakken. Deze laten zich misschien nog het beste omschrijven als de natte droom van een eenhoorn – je moet je toch iets van een voorstelling kunnen maken. Hier zien we ook het begin van een trend die later vanavond duidelijker wordt. Elke act is op moment van aanvang nog uitgebreid aan het soundchecken, zo ook Aafke die wat technische termen door de microfoon roept. De show wordt er gelukkig niet slechter van, want die is prima. De Utrechtse sneert wat naar politici (‘Deze is voor Donald Trump), maar dat is niet nieuw voor de fanatieke Twittervolger. Haar teksten hebben sowieso inhoud. Zo gaat favoriet M/V over nog steeds bestaande gender-ongelijkheid, verpakt in een catchy popliedje met de vraag hoe het zou zijn om eens een dagje van geslacht te ruilen. (JS)

Jimmi Jo Hueting is zo’n millennial die lak heeft aan muzikale hokjes en een een bepaald eigenzinnig sound heeft gecreëerd. Als Jo Goes Hunting (22.00 uur, Binnenzaal) zette hij een paar EP’s in elkaar, nu is het debuutalbum aanstaande. Het is inmiddels een vijfkoppige band met Hueting als drummer en leadzanger in de spits. De muziek van Jo Goes Hunting zit knap in elkaar en intrigeert maar is soms wat ontoegankelijk. Het is een soort eclectische pop vol elektronische geluiden, samples en bijna jazzy tempowisselingen. Een moderne indiepop versie van het Pink Floyd uit de late jaren zestig, zoiets. Jo Goes Hunting heeft wat excentrieks maar komt soms ook verrassend poppie uit de hoek, zoals in de single Act Of Leaving. Je kunt horen en zien dat de band tijdens de Popronde en in het voorprogramma van De Staat aardig wat kilometers heeft gemaakt, het wordt live steeds overtuigender. Nogmaals: boeiende muziek maar soms ook taaie kost. Het optreden maakt heel nieuwsgierig naar het debuutalbum dat in februari verschijnt. (JD)

‘Wie zijn de genomineerden eigenlijk?’ vraagt een meisje in afwachting van de uitreiking van de Popprijs (Grote Zaal, 22:35). Genomineerden zijn er niet, maar er zijn wel een aantal grote kanshebbers. 2016 was het jaar waarin De Staat zich onderscheidde door vernieuwende liveperformance en die bijzondere clip (Witch Doctor) en daarbij tal van festivals afging. Met O leverde de band ook nog eens een heel behoorlijk album af. 2016 was ook het jaar waarin Kensington drie Ziggo Dome-shows speelde en er nog maar eens vijf voor het volgende jaar aankondigde. Dit brengt het totaal op tien Ziggo Dome-shows in drie jaar, goed voor 170 duizend verkochte tickets. Natuurlijk was daar ook vierde plaat Control die deze week nog de platina status bereikte. Maar net als vorig jaar gaat de prijs niet naar Kensington. Wereldster Martin Garrix mag de Popprijswinnaar van 2016 noemen. De jonge Martijn Gerritsen is met zijn nummer-één-dj-status hét Nederlandse exportproduct op het gebied van muziek, laatste single In The Name of Love gaat zo direct door de grens van 400 miljoen streams op Spotify. Doordat de Garrix er niet bij kan zijn door de opnames van een videoclip in Schotland – of omdat het prijzengeld van tienduizend euro een schijntje is van wat hij normaal verdient – mag de vierde van de kanshebbers, Jett Rebel, opdraven voor een show. Alsof zijn Eurosonic-Noorderslag nog niet bijzonder genoeg was. (JS)

De eerste crowdsurfer bij Canshaker Pi (22.45 uur) begint gelijk wild tegen het lage plafond van de Marathonzaal te trappen. Bij traumahelikopter werd het een paar jaar geleden gesloopt, weten de jongens. Dat plafond moet nu heel blijven delen ze mee, al zal het ze eigenlijk worst wezen. Bij Canshaker Pi moet het losgaan, en dat gaat het ook. De jonge honden hebben een ongelooflijke bravoure en genoeg sterke punky gitaarliedjes in huis om er een kolkend 45 minuten van te maken. Pavements Stephen Malkmus werd afgelopen jaar naar Nederland gehaald om bij de productie van het debuutalbum te helpen. Canshaker Pi heeft inderdaad wel iets van de vroege slackerende Pavement maar is veel energieker. Het wordt een opwindend feestje waarbij praktisch de halve zaal staat te dansen of te pitten. De vaart van het optreden valt pas op als er tegen het einde een rustiger liedje wordt gespeeld. Vervolgens gaat het nog één keer genadeloos los. Gouden gitaarbandje waar je een heel goed humeur van krijgt. (JD)

‘On-Nederlands goed’, zo wordt Klangstof (Kleine Zaal, 23:30) omschreven in de aankondiging. En hoewel het een verschrikkelijke term is, ben je haast geneigd te zeggen dat het waar is. Niet voor niets is de band van de ex-bassist van Moss de eerste band die op Grote Jongens festival Coachella in Amerika mag spelen. Ze spelen daar overigens op dezelfde dag als headliner en inspiratiebron Radiohead. On-Nederlands goed of niet, in een Nederlandse concertzaal wordt altijd gepraat. Zo staan twee mannen van middelbare leeftijd rustig hun aanstaande echtscheidingen te bespreken – echt waar – terwijl Van der Wardt aanzet tot een meeslepend einde van Close Your Eyes To Exit. De Kleine Zaal loopt sowieso niet echt warm voor de indierockers, als aan het einde nog maar een derde van de zaal gevuld is. Onbegrijpelijk, want Klangstof is goed en eigenzinnig. Van der Wardt vindt het gelukkig wel leuk, nonchalant maakt hij kreungeluidjes door de microfoon, wild met zijn armen zwaaiend gebarend dat er vooral doorgespeeld moet worden. Ook Hostage en Island krijgen zo lange meeslepende, tegen Shoegaze aangrenzende uitros mee. Heel erg goed, al heeft niet iedereen dat begrepen.

‘Harder, hij moet nét kut zijn’, roept 45ACIDBABIES (Bovenzaal, 01:30) zangeres Sophia de Geus, haar geluidsmensen toe over een irritante pieptoon. Tekenend, want het kan 45ACIDBABIES niet lelijk genoeg. Het moet schuren en het moet absurd. Deze tegendraadse studenten hebben gelijk, want de formule werkt – uitgebreid getest in de Popronde en de Grote Prijs van Nederland. Typeer dan zo’n show maar eens: snoeiharde gitaren, lompe, lelijke synths, keiharde drums een en dijk van een stem; is het electropunk? Ook de presentatie van deze rellende baby’s is indrukwekkend. De Geus draagt een strak, opvallend turnpakje, maar trekt niet alleen daardoor de aandacht. Op jonge leeftijd is ze al een sterke frontvrouw die moeiteloos een zaal naar haar hand zet. Het zijn nog studenten van de Herman Brood Academie, maar de term student is hier eigenlijk een belediging. Bewonderingswaardig hoe deze jonge gasten al zo snel een volstrekt eigen gezicht hebben gekregen, met een stoere podiumpresentatie en een stekelige, ongepolijste sound. (JS)

Door John Denekamp en Jeroen Sturing / Fotografie: Marcel Poelstra

Gezien: 14 januari 2017, Noorderslag, Groningen