Liefhebbers van klassieke indiebands als Pavement en Grandaddy zijn bij Francobollo (20.00 uur, De Beurs) aan het goede adres. Het olijke kwartet maakt scherpe maar nonchalant gebrachte popsongs vol hinkstap ritmes, grilligheden en onverwachte wendingen. De presentatie zit vol ironie – ze hebben een lullig pauzemuziekje voor tijdens het stemmen – maar de muziek is serieus van insteek. Een prima indiebandje met op het eerste gehoor leuke spitsvondige liedjes. Naar mate de set vordert worden de grappen flauwer, 45 minuten blijkt voor Francobollo best lang om te vullen. Maar charisma hebben de Britten en muziek zit er zeker in. Nog een jaartje rijpen en dan zit er vast een goed album in.

Gisteren al geconstateerd: de invloed van Tame Impala rijkt ver. Ook Baywaves uit Madrid (21.25 uur, De Beurs) doet iets met psychedelische pop in die lijn. Ze hebben ook een geheim wapen: de zanger/gitarist en bassist zien er niet verkeerd uit, wat aardig wat jong vrouwvolk voor het podium oplevert. Baywaves maakt zonnige, lui groovende gitaarpop met een bescheiden toonzetting. Doet een beetje aan Gengahr denken en brengt zo de Spaanse stranden in herinnering. De liedjes hebben wat dromerigs en zitten vol reverbgeluiden. De muziek van Baywaves schreeuwt bepaald niet om aandacht maar luistert lekker weg.

Hoe goed is het geheugen van de gemiddelde popliefhebber? The Magic Gang uit Brighton (21.45 uur, Minerva) is wel heel erg naar het vroege Weezer gemodelleerd. De zanger lijkt meer op Buddy Holly dan Rivers Cuomo ooit gedaan heeft en zijn kleding is volledig in fifties stijl, met omgekrulde broekspijpen en alles. Dan de muziek: ook Weezer maar zonder overdrive op de gitaren. Het kwartet maakt zeer aanstekelijke powerpop liedjes met sterke samenzang en leuke refreinen. Heel veel variaties op Weezers Suzanne, licht sentimenteel en met een hoog blije eikel-gehalte. Kauwgomballenpop, The Magic Gang lijkt zo uit Happy Days weggelopen. Maar vermakelijk is het. Een olifant zou er niet intrappen, popliefhebbers vermoedelijk wel.

Je zult maar naar Eurosonic 2017 zijn geweest en The Moonlandingz (23.45 uur, Vera) hebben gemist. Daarom: een ooggetuigeverslag van onze Koen Poolman tussendoor, die samen met onze Typex vooraan het Vera-podium stond om hun beider vrouwen in de gaten te houden bij het optreden van ‘die andere band van die gast van The Fat White Family’. Lias Saoudi, zanger, podiumdier extraordinaire uit Peckham, Zuid-Londen. De Laatste Anarchist. Of in ieder geval een van de weinige muzikanten die het gevaar dat de rock & roll ooit belichaamde nog in zich draagt. In zijn muziek, zijn presentatie, zijn manier van werken, zijn statements, in zijn hele nonconformistische zelve. Hij komt op in gele regenponcho en een zilveren toque om zijn billen, zijn gezicht en blote barst met rode stift volgetekend en geschreven. ‘I like you better when you’re not around’, begint hij van acquit als een dolleman, meer energie in het ranke lijf dan alle andere bands die we dit weekend zagen. In de rug gesteund door Saul Adamczewski, gitarist van The Fat White Family, twee leden van gitzwart synthduo Eccentronic Research Council (van wie we Dean Honer nog kennen van The All Seeing I) en een nieuw meisje op gitaar maakt Saoudi het soort demente rock & roll dat met Lux Interior ten grave leek te zijn gebracht. Als een jonge Iggy raast Saoudi over het podium, de regenponcho ergens halverwege achterlatend. Die toque staat hem goed. ‘Every man’s got a gloryhole’, schettert hij in de microfoon, als een ouderwetse rock & roll-sjamaan die weet dat rock & roll maar om één ding draait. Een stuk of tien liedjes spelen ze, af en toe frontaal botsend tussen van surfgitaren, Falleske garagerock, het soort muzikaal behang dat klinkt in cult sci-fi en monster movies, Devo-achtige neurosepunk en primitieve Suicide-electro. Ze zijn afkomstig van het door Sean Lennon (!) geproduceerde debuutalbum Interplanetary Class Classics, dat op 24 maart verschijnt bij het aan Yoko Ono en Sean Lennon gelieerde Chimera Music. Yoko Ono is niet eens de opmerkelijkste gast op het album, dat is Randy Jones van de Village People! Zo gek als een deur van een Space Shuttle, dit stel. Starring Lias Saoudi als Major Tom, die in zijn volstrekt eigen universum ronddwaalt en al doende de rock & roll herontdekt. The Moonlandingz is outsider art par excellence. Donker, nihilistisch, ontdaan van alle franje, gemeen, smerig. Muziek die je raakt in de onderbuik. ‘I don’t feel alright’ sneert Saoudi in het refrein van Sweet Saturn Mine, als antwoord op The Stooges (1970). ‘Surrender now, the pain will never cease’, zingt hij tijdens deze grande finale. We geven ons gewonnen. We zijn ziek. En fan voor het leven.

Teleman (0.20, Minerva) is niet zo nieuw meer maar kan nog wel een zetje gebruiken. Het is de doorstart van het fantastische Pete & The Pirates, de kernleden van Teleman zijn ook de broers Thomas en Jonny Sanders. Teleman bracht met Breakfast en Briljant Sanity al twee fraaie indieplaten uit met prachtige kitchensink liedjes als Christine, Düsseldorf en Glory Hallelujah over klein persoonlijk leed. Het grote verschil met Pete & The Pirates is dat het geluid van Teleman meer op synths dan op gitaren leunt. In de verte doet de band denken aan klassieke kleppers als XTC of Belle & Sebastian. Hoogwaardige popsmeden zijn het, hopelijk hebben ze er op Eurosonic weer een paar zieltjes bijgewonnen. Het lijkt er wel op, want de rij voor de deur van Minerva was niet om door te komen en ik heb geen minuut van het optreden gezien.

Fotografie: Marcel Poelstra (de foto van Moonlandingz komt van de telefoon van Koen Poolman)

Gezien: 13 januari 2017, Eurosonic, Groningen