Ik start mij mijn ongewisse tocht bij Gisela João (20.00 uur Stadsschouwburg). Voorbeschouwingen vertelden dat focusland Portugal heus meer te bieden heeft dan fado, alsof er ook maar een lezer is die dat dacht. Gisela João zingt wel degelijk fado, en vrij traditioneel ook, voor zover mijn kennis reikt. Die reikt niet ver. Ik ken alleen Amália Rodrigues, Cristina Branco en Mariza, en zelfs die niet echt goed. Wat João anders maakt, is dat ze haar bloedserieuze liedjes onderbreekt met innemende praatjes. Of het allemaal waar is wat ze vertelt, durf ik te betwijfelen. Vooral bij haar verhaal over een groene alien die met zijn UFO in haar tuin landde, heb ik mijn vraagtekens.

Tijdens Bernays Propaganda (20.45 uur De Etage) uit Macedonië bedenk ik dat ik mijn route moet omdopen tot ‘de anderstalige route’. Er staan een Est, een Duitser en twee Fransen op het lijstje. Tevreden kijk ik naar de totaal onmodieuze industriële post-punk op het podium. Het heeft een hoog kraakholgehalte en voor wie de hoogtijdagen daarvan niet bewust heeft meegemaakt, heeft dat iets magisch. De zang is nogal ongecontroleerd, niet erg fraai als je het mij vraagt, al geeft het de boel een geinig anarchistisch tintje.

Vanwege de regen skip ik Tommy Cash(het Estse antwoord op Die Antwoord, bekend van de video met de zingende vagijn), ook omdat ik uit betrouwbare bron vernam dat het meer vorm dan inhoud is. Invaller is The Avonden (21.40 uur, O’Ceallaigh), die heerlijke band rond Marc van der Holst en het Nederlandse antwoord op Velvet Underground. Ze staan op het feestje van Subroutine/Lepel, die twee avonden achtereen een line-up hebben die het haast overbodig maakt een kaartje te kopen voor het echte festival. Later op de avond zie ik er Willie Darktrousers (het Nederlandse antwoord op Meindert Talma) en indienoise-supergroep HWRH (het Nederlandse antwoord op een vraag die nooit gesteld werd). Bij de Gym is er drie dagen lang van laat in de avond tot diep in de nacht een programma dat je haast een festival op zich kunt noemen. Zo zijn er steeds meer waardevolle initiatieven die min of meer los van het officiële programma staan. Waar gaat dat heen? Misschien naar een soort ADE-model, waarbij de hoofdorganisatie zijn keurmerk geeft aan derden, die vervolgens vrij zijn te doen waar ze goed in zijn. Ik zie het wel gebeuren, ook omdat ik steeds meer mensen hoor die zonder festivalticket naar Groningen komen.

Omdat ik zelf wel een bandje heb, slof ik naar Idles (22.15 uur, Vera). Het klinkt als de harde tien procent van London Calling omstreeks 2006. In die tijd had je tig van dit soort bands en lieten ze me vrij koud, maar nu ze uitsterven merk dat ik er flink enthousiast van word. Ze doen het in het Engels, jammer van mijn anderstalige route, maar het gaat zoals het gaat. MHD (23.00 uur, Grand Theatre, foto hieronder) brengt me terug op de weg. De Franse trap-rapper liet op Encore Festival zien dat hij in Amsterdam al flink populair is, en ook Eurosonic windt hij moeiteloos om zijn vinger, om het inspiratieloos te zeggen.

Door de regen naar struin ik naar L.A. Salami (23.20 uur, Lutherse Kerk). Mijn schoenen zijn doorweekt. Het zijn nogal onhandige schoenen, die het water van alle kanten binnen laten en waarvan de binnenzolen gemaakt zijn van spons. Het vervelende is dat ik er enkel aan denk nieuwe schoenen te kopen op het moment dat het regent, en juist dan heb ik er geen zin in, vanwege die regen. Is het weer droog, dan vergeet ik hoe stom die schoenen zijn en laat ik het erbij zitten. Het leven is niet eenvoudig, als je dat soms dacht. En dan staat er ook nog een rij bij L.A. Salami. Op goed geluk trek ik verder naar Flavien Berger (23.00 uur, Minerva), die gazey galmliedjes met drumcomputer maakt, van het type waar het Subbacultcha-publiek rond 2011 voor naar buiten kwam. Ik versta niet wat hij zingt. Het zou Frans kunnen zijn.

Fotografie: Marcel Poelstra

Gezien: 12 januari 2017, Eurosonic, Groningen