Ik kan mijn hele avond met u doornemen en dat zal ik ook doen, maar uiteindelijk telde er slechts een ding: Reykjavíkurdætur (22.10, Eurosonic Air). Het betekent ‘dochters van Reykjavik’ (dat had u zelf kunnen bedenken) en het is een dozijn roze-witte rappende meisjes. Het lijkt een grap, een pisstake op hedendaagse mannenhiphop, zoals ze daar gangsterbewegingen lopen te persifleren met hun onschuldige smoeltjes. Bij de meeste bands klopt de eerste indruk. Hier niet. Er is geen referentiekader. Wat hier gebeurt is volslagen absurd en alleen daarom al de moeite waard.

^{Onze fotograaf werd weggestuurd voor het podium van Reykjavíkurdætur en maakte daarom een foto van de Martini-toren.}

Als de eerste verbazing is gaan liggen begint het spel. Gesteld dat dit de IJslandse Wu-Tang Clan is, wie is dan ODB, wie Method Man, wie Ghostface? Aanvankelijk lijken de onderlinge verschillen te klein om dat te kunnen zeggen. Er is er niet een die echt goed rapt en ze kijken allemaal blij. Naarmate de show vordert, verandert Reykjavíkurdætur van een roze wolk in twaalf individuen. De lange die op een gegeven moment bij wijze van statement haar topje uittrekt heeft zowaar een aardige flow, die maffe met dat bontje die er de hele tijd bij gaat liggen is de Busta Rhymes van de groep, die met het badpak de meest muzikale. Hoewel er geen enkele memorabele song klinkt, wordt het optreden steeds leuker. Ze hebben een ongekend vrolijke energie, die overslaat op het publiek – op mij althans wel. Het enige nadeel is het groeiende besef dat ik geen IJslands meisje ben en nooit tot deze groep zal behoren.

Wat verder ter tafel kwam: Rein (21.30, Grand Theatre). Het bestaat uit twee Zweedse meisjes, waarvan de linker niet meer doet dan mechanisch op een drumpad rammen, zodat het net lijkt alsof ze de op Chemical Brothers geënte beats live speelt. De ander is de blikvanger. Ze heeft een strot waarmee ze het tot laatste ronde zou schoppen in de zoektocht naar een nieuwe zangeres voor Guano Apes. Daarmee is eigenlijk alles wel gezegd. Elk nummer is hetzelfde. Het is dat het regent, anders was ik vertrokken. Fotograaf Marcel vindt het overigens geweldig. Helaas voor hem heeft hij niets te zeggen. Ik schrijf dit stuk. Ik heb alle macht. Ik kan schrijven wat ik wil. Dit bijvoorbeeld. Of dit. U heeft het maar te lezen.

In de categorie kort nieuws zag ik een staartje Rats On Rafts X De Kift (20.45, Eurosonic Air). Die bands passen uitstekend bij elkaar. Ze nemen om de beurt het voortouw en tot echte samensmelting komt het niet, maar één plus één hoeft niet altijd drie te zijn. Soms is twee genoeg.

The Moonlandingz (23.45, Vera), met leden van Fat White Family, vond ik net zo leuk als het moederschip zelf, namelijk niet. Als die vlieger andersom ook opgaat, weten Fat White Family-fans wat hen te doen staat (onze hoofdredacteur Koen Poolman had een andere mening).

Over de rijen kan niet genoeg geklaagd worden, dus hier gaan we: er stond een rij bij Teleman (0.20, Minerva). En dat terwijl ik Teleman supergraag wilde zien. Achteraf hoorde ik dat er makkelijk honderd man bij konden. Er zal vast een reden voor zijn, iets met de brandweer of zo, maar jammer was het wel.

Willie Darktrousers (1.30, Warhol) maakte alles goed. Wat is dat toch een uniek talent, zeg. Hij is net zo eigenzinnig als Meindert Talma, maar op een onvergelijkbare manier (anders zou het niet meer eigenzinnig zijn). Zijn nieuwe project heet Willie Darktrousers & de Splinters en ik geloof niet dat zoiets eerder gedaan is. Het is milde noiserock met autotune-zang en prachtige teksten die tegelijkertijd absurd als uit het leven gegrepen zijn. En dan heeft-ie ook nog een strot van heb ik jou daar. Ja, dit is een jongen waar wij nog heel veel plezier aan gaan beleven. Ik zal het allemaal op de voet voor u volgen. Vanaf vandaag ben ik correspondent Willie Darktrousers.

Vervolgens speelt nog bFake (2.15, Warhol), twee klimaapjes die de tent tot bloedens toe afbraken.

Fotografie: Marcel Poelstra (Koen Poolman maakte met z’n telefoon de foto van Reykjavíkurdætur)

Gezien: 13 januari 2017, Eurosonic, Groningen