Wie aan Eurosonic Noorderslag denkt, denkt aan nieuw talent. Talent dat, voordat het op de grote festivalweides terechtkomt, zich eerst moet zien te bewijzen aan stugge delegates; bij de bar kletsende muziekprofessionals met hun functiepas pontificaal voor de borst. Op ESNS speel je dus belangrijke shows, waar je als artiest echt tijd en geld in moet investeren, voor een zeldzaam stug publiek. Ga er maar aan staan.
Nieuwbakken festivaldirecteur Anna van Nunen benoemde dit in een interview met NRC: ‘Waar de meeste organisaties een festival organiseren voor de bezoekers, doen wij dat voor de artiest.’ Aan ESNS dus vooral de taak om de zalen vol te krijgen met prominente muzieklui, de gewone bezoeker is van ondergeschikt belang.
Dat blijkt ook uit de belangrijkste bezuinigingsmaatregel die dit jaar is doorgevoerd, nadat er een tekort van een miljoen moest worden opgelost. Eurosonic Air, de gratis tent op de Grote Markt die inwoners van de stad Groningen met het festival verbond, is verdwenen. Dus duiken we de zalen in, daar waar het sowieso al gebeurde. Dit zijn onze ontdekkingen van dit jaar.
Search Results
Foto Casper Maas
Oosterpoort, Kunstpunt (wo 19:10), uit Ierland | Het driekoppige Search Results uit Dublin golft op en neer als een achtbaan. Het ene moment is het hillbilly-punk à la The Gun Club, het andere moment hyperactieve Britpop opgenomen op een cassetterecorder. De twee Nederlandse woorden die ze kennen: dank je wel en godverdomme. Een punkband met nog een eigen website, waarvan de upcoming gigs-sectie niet is bijgewerkt sinds begin 2023. Het draait allemaal om de muziek, zeg maar. Het zijn boezemvrienden, dat is al gauw duidelijk, want de bassist en drummer hebben voortdurend melige onderonsjes, wanneer ze bijvoorbeeld een outro plagerig uitrekken om met het publiek te spelen. De gitarist blaast ondertussen als Bob Dylan stoïcijns in z’n mondharmonica. Zeker in dit digitale tijdperk, tekent een band als Search Results de charme van ESNS: een stel kameraden die een bandje vormen, samen op tournee gaan en een zaal vol blauwe overhemden duizelig spelen. BAS DISCO
Cliffords
Foto Casper Maas
Oosterpoort, bovenzaal (wo 22:40), uit Ierland | Wow, wat een charisma heeft Cliffords-frontvrouw Iona Lynch. Ze kijkt elke bezoeker in de warme bovenzaal van De Oosterpoort strak aan terwijl ze haar hartenpijn in de microfoon fluistert. Haar zangstijl doet een beetje denken aan Ellie Rowsell: bijna fluisterend in de coupletten, haast schreeuwend in de (verder simpele) refreinen. Sowieso heeft deze indierockband veel weg van Wolf Alice, gekeken naar de dynamiek in de songs en de poppy refreinen. Misschien net iets platter, getuige ook de meeklapbreak in afsluiter Sleeping With Giants. Dappere poging wel trouwens, van dit stugge publiek verwachten dat er vrolijk wordt meegeklapt. Je merkt het er niet aan af, maar dit vijftal heeft last van iets dat het hele festival een thema zal blijven: door dichte mist – die tot en met zaterdag zou blijven hangen – was hun vlucht vijf uur vertraagd en kwamen ze net op tijd binnen voor wat hun eerste show op het Europese vasteland is. De volgende gig in Nederland staat al gepland: London Calling op 17 mei en dat lijkt ons precies de plek waar je deze band wil zien. JEROEN STURING
Kingfishr
Foto Julia Huikeshoven
Huize Maas (do 20:10), uit Ierland | Een van de grootste acts van op het affiche – ongetwijfeld geboekt om nog wat Groningers de zaal in te krijgen – is de Ierse folkrockband Kingfishr. Ze vliegen erin met hun laatste uptempo single I Cried, I Wept en je kan gerust stellen dat ze direct overtuigen. Vorig jaar stonden deze jonge gasten hier ook al, memoreert frontman Eddie Keogh: ‘We’ve spent a lot of time at the wall with the eggs, the eggs are delicious!’ Dat optreden leidde tot shows op Down The Rabbit Hole, Glastonbury en Rock Werchter afgelopen zomer. Wie zoveel ervaring heeft op een festival waar vooral nieuw talent staat, springt er al snel bovenuit. Qua songs hebben deze sympathieke Ieren het wiel niet uitgevonden, maar dat hoeft ook niet altijd. Gevoelige, poppy folk songs (met banjo) zoals Eyes Don’t Lie, waarop hij zijn indrukwekkende, lage, volronde stem kan laten horen, liggen Keogh het best. Als de juiste (radio)mensen in de zaal staan, zouden ze zo kunnen doorgroeien naar nog grotere festivaltenten. JEROEN STURING
The Pill
Foto Dimitri Hakke
Vera (do 21:30), uit Engeland | ‘My IQ may be low, but my EQ is phenomonal.’ The Pill maakt scherpe indiepunk; ruige meisjesmuziek met een flinke dosis ironie. Luister bijvoorbeeld naar het nieuw uitgekomen Money Mullet: een haatlied tegen het matje en alles waar het voor staat (pak aan, hipstermannen). De twee dames laten de gescheurde visnetkousen en motorjassen in de kast en zijn daarmee de girls next door die trappen tegen het typische imago van de punk. Het begin van de show komt moeilijk op gang door technische mankementen, maar na een paar minuten ongemak (waarbij de jonge band zich geen houding weet aan te nemen) schiet het los. Vervolgens denk je: gaat m’n telefoon nou steeds af? Oh nee, dat is het basgeluid dat door m’n broekspijpen wappert. Ideaal voor de popfanaat op zoek naar een kartelrandje. BAS DISCO
Naomi Sharon
Foto Dimitri Hakke
Machinefabriek (do 22:50), uit Nederland | De Rotterdamse Naomi Sharon tekende een paar jaar terug bij OVO Sound. Daarmee is ze de eerste vrouw die de Canadese wereldster Drake heeft binnengehaald. Een match made in Marvin’s Room, want haar r&b is loeiheet en tropisch, ideaal voor een peinzende autorit waarin je denkt aan verloren liefdes, op zoek naar antwoorden in de verlaten nacht. Sharon staat in een latex jurk en torenhoge hakken, waarmee ze zonder meer lijkt op een internationale superster, en buiten de spotlight verzorgt haar muzikale sidekick de beats. Verplaats de sfeervolle soundscapes, deephousedrums en Sharons warme stemgeluid naar een theater of intieme concerthal en je bent verzekerd van een hypnotische broeikas. BAS DISCO
MRCY
Foto Dimitri Hakke
Stadsschouwburg (do 22:40), uit Engeland | ‘Die heb ik nog op Lowlands gezien’, horen we vlak voordat we de Groningse Stadsschouwburg binnenlopen. Het voelt ergens onnatuurlijk dat een act éérst Lowlands doet en daarna Eurosonic, maar voor MRCY is er nog steeds een wereld te winnen – en ze krijgen de kans om nieuw materiaal te testen. Zanger Kojo Degraft-Johnson stelt zich voor als MRCY, met producer Barney Lister als trouw metgezel. Live wordt het excentrieke tweetal bijgestaan door drie muzikanten die ook gerust een viool of sax oppakken als de arrangementen – een mix van prachtige vintage-soul en ingetogen r&b – van dit duo daarom vraagt. Een vergelijking met Leon Bridges ligt voor de hand, al is deze falsetstem misschien nog wel beter. Muzikaal heeft het ook wel iets weg van James Blake. De Stadsschouwburg staat niet overdreven vol, maar we zien MRCY bij het vertalen van de zaal wel direct menig playlist in gaan. JEROEN STURING
Daniela Pes
Foto Emma Pot
Stadsschouwburg (do 00:00), uit Italië | Elk jaar kiest Eurosonic een focusland. Dit jaar gaat die eer naar Italië en dat brengt ons Daniela Pes. Rond deze jazzgeschoolde zangeres uit Sardinië was vooraf al voorzichtig wat van de klassieke ESNS-buzz. Steeds vaker zie je artiesten in hun eigen taal optreden, zo ook hier op Eurosonic, en Daniela Pes is hier een van. Ze zingt zowel in het in Sardinië gesproken dialect Gallurees als in het Italiaans en verweeft dit met zelfgecreëerde klanken en woorden. Hierdoor ontstaat een vloeiende, haast betoverende zangstijl die eerder fungeert als een extra instrument dan als een traditionele zanglijn. Betoverend is sowieso het woord voor deze set. Pes staat over haar synthesizers gebogen, af en toe wat in de microfoon zingend. Veertig minuten kijken we als in trance naar haar zwevende paardenstaart. Luister maar eens naar de laatste plaat Spira en oordeel zelf. Le Guess Who? zou hier zeker trek in hebben, maar het is te hopen dat ook een festival als Best Kept Secret toehapt. De verrassing van het festival. JEROEN STURING
Cardinals
Foto Dimitri Hakke
Vera (do 00:10), uit Ierland | Maakt een aanbeveling van Grian Chatten (Fontaines D.C.) je een buzzband? Een volgepakte Vera dan? Cardinals was in elk geval niet te missen op de meeste wandelroutes. De zes jonge koppen uit Cork zijn een beetje folk, een beetje postpunk en een beetje shoegaze. En dan vooral de variant die het goed zou doen in een coming-of-age sitcom begin jaren nul. De grote ster is in elk geval de accordeon, die melodieus en qua textuur een warme kleur toevoegt aan het geheel. Het zijn nog jonge knapen die hun rol uiterst serieus nemen – ernstige blikken die in driekwartier tot niet één glimlach komen. Het spel rammelt behoorlijk en soms tegen het slordige aan, maar op plaat klinkt de muziek als een zomer vol verhalen van romances en kattenkwaad. BAS DISCO
Luvcat
Foto Dimitri Hakke
Stadsschouwburg (vr 19:40), uit Engeland | De eerdergenoemde mist leidde praktisch nergens tot uitval of vertraging. Al arriveert Luvcat een paar minuten te laat. Meteen na binnenkomst, zonder soundcheck, wordt de band het podium opgetrokken. Ergens is de Groningse mist ook wel toepasselijk, want de uit Liverpool afkomstige Sophie Morgan vindt het wel lekker om wat mysterie rond haar persoon te creëren. In haar bio staat bijvoorbeeld een onzinverhaal over dat ze op haar zestiende van huis wegrende om zich als goochelaarsassistent bij een circus uit Parijs aan te sluiten. In werkelijkheid maakte ze al langer muziek onder haar eigen naam, maar ging Luvcat echt vliegen nadat haar eerste single Matador een TikTok-hit werd. Luvcat had weldegelijk een circusact kunnen zijn, kijkend naar haar kledingstijl en de mengeling van alternatieve rock met de theatrale elementen van acts als Nick Cave en Lana Del Rey. Het hardst wordt er in de Stadsschouwburg gejuicht als ze haar tweede single He’s My Man aangekondigd: ‘Dit is een murder ballad over een verveelde huisvrouw die haar man langzaam vergiftigt.’ Ze brengt het zo overtuigend dat je maar hoopt dat het fictie is. JEROEN STURING
Chloë Slater
Foto Dimitri Hakke
Vera (vr 22:40) uit Engeland | Chloë Slater maakt catchy indierocksongs met een aangenaam grungy randje, waar Vera terecht voor volloopt. En niet alleen dat. Haar teksten zijn ook nog eens behoorlijk geëngageerd: ‘I’m sick and tired of the state of this nation, I’ll keep my eyes closed and you spread more misinformation’, zingt de 21-jarige in Price On Fun. Leuk, speels, maar toch scherp: zo zien we onze artiesten graag. Waar anderen in dit genre nog wel eens naar de schoenen kijken, is Slater op het podium juist volledig in haar element. Breed glimlachend gaat ze er vol in. Halverwege kondigt ze vrolijk en quasi stoer aan dat ze ‘al’ twee bier op heeft. Ontwapenend, zelfverzekerd en wanneer ze nog net iets meer goede songs heeft, ook zeker klaar om een tent plat te spelen op de grotere festivals. JEROEN STURING
De Niemanders
Foto Stella Dekker
Oosterpoort Binnenzaal (za 17:45) | Zonder twijfel is De Niemanders muzikaal gezien de meest spannende en verrassende act van Noorderslag. Maar ook vanuit menselijk oogpunt is dit project bijzonder. In de afgelopen anderhalf jaar bezocht het collectief de Nederlandse asielzoekerscentra, op zoek naar verhalen, zangers en de muziek van hun thuisland. Op het podium zien we vooral Nederlandse muzikanten, waaronder oud-leden van Shaking Godspeed en ook Rudeboy van Urban Dance Squad. Maar het zijn de zangers die de show stelen. Bijvoorbeeld bij hoogtepunt Habibi, een Arabisch psychedelisch popnummer, gezongen op een manier waarop geen enkele westerling dat zou kunnen, maar deze vrolijke jongen in een witte Gorillaz-hoodie wel – hij wordt afgekondigd als Alba. Het is niet alleen maar vrolijkheid troef in de Binnenzaal, want wie de verhalen van vluchtelingen wil vertellen, ontkomt niet aan nare en verdrietige verhalen, die dan weer krachtig worden verteld in een Nederlandstalig nummer als Het Spel. Eigenlijk zou iedereen De Niemanders moeten horen, dus kom maar op met die grote podia. JEROEN STURING
Hiqpy
Foto Ben Houdijk
Oosterpoort Binnenzaal (za 19:15) | Volgend jaar dan maar de Grote Zaal? Hiqpy is gepromoveerd van de entreehal naar de Binnenzaal en knutselt met veel overweging aan een doorbraak. Vorig jaar stond er niets online, nu twee singles, en de band heeft shows op ogenschijnlijk elk festival dat eindigt met ‘-pop’. De muziek is net zo nauwgezet als de cultvorming: heerlijke, ruige shoegaze met geraffineerde studiokwaliteit. Luister bijvoorbeeld naar Something, dat begint als motregen en later ontploft in een storm van gitaargeweld, waar de gitaarsolo tegen het slotstuk er als een verwoestende bliksemstraal doorheen knalt. Ondertussen staat voorvrouw Abir Hamam in een glitterjurk en hoge hakken voorop, rammend op een knalrode gitaar, wat nogmaals het evenwicht benadrukt van verfijnde ruigheid. Een liveband die dit jaar waarschijnlijk nog meer festivalposters gaat vullen, zeker als er meer van die prachtige nummers online verschijnen. BAS DISCO
Lumï
Oosterpoort Bovenzaal (za 20:15) | Lumï bestaat uit twee zangeressen met zijdezachte stembanden. De twee kleuren zo goed samen, dat het voelt alsof de zang over een glijbaan de zaal in zweeft. Het zijn van die artiesten die je alleen kunt terugluisteren via opnames van liveshows, omdat ze nog niets op streamingplatforms hebben uitgebracht. Ondertussen staan ze wel in voorprogramma’s van bijvoorbeeld de Portugese MARO. In de Bovenzaal van de Oosterpoort laten ze de songs horen die ze hiervoor hebben geschreven, en dat zijn absoluut geen wegwerpnummers, maar verfijnde, delicate composities met uitstekende zanglijnen en spannende harmonieën. Op een festivalavond met ook veel dansen, stampen en schreeuwen, is Lumï een oase van introspectie en meegevoerd worden. BAS DISCO
Gezien: 15 t/m 18 januari 2025 in Groningen.