Halloween is begonnen! De Amerikaanse goth chic indiezangeres Ethel Cain is in het land. Treurwilgen hangen aan het podium van TivoliVredenburg en lijken in de schaars verlichte zaal op spinnenwebdecoratie. Terwijl de zaal volloopt met de alternatiefste selectie jongeren vindbaar, komt er vanonder zwarte doeken een gigantisch kruis tevoorschijn, stevig geplaatst op een altaar van struiken. De microfoon van Cain staat eraan vastgeschroefd.

Ik ben zowat de enige persoon onder de dertig met een normale haarkleur. Recht voor me staat iemand met een klein strookje blond haar, dat onder de blauwpaarse zaalverlichting verandert in een fluorescerende streep. De vier grootste vijanden van dit publiek? Metaaldetectors, koemelk, extreemrechts en saaie muziek.

Rechts van het balkon staat een man in de vijftig met een spitse blik de ruimte in zich op te nemen, waarbij zijn voet weleens durft te bewegen op het ritme van de elektrische gitaren diep verscholen in de podiumjungle. Links probeert een tiener met zwartgeverfd haar, een septum piercing en een plaidprint broek haar telefoon hoog genoeg te houden om een video te maken van Ethel Cain.

Ze zingt mee met Fuck Me Eyes, afkomstig van het album Willoughby Tucker, I’ll Always Love You (2025). De vertoning van Cain kan echter niet verder van Whitney Houston verwijderd zijn; lichtbruin, pluizig stijl haar langs een bleek gezicht waarop een lijn Hebreeuwse tekens getatoeëerd staat. Ze draagt jeans met hoge taille die haar doen lijken op een Tim Burton-personage, en de vingers van haar linkerhand zijn donkerblauw ingekleurd met tattoo-inkt, ze raakt er vaak zacht het zilveren kruisje rond haar nek mee aan. Daarop staat het woord please voor eeuwig te lezen, midden op haar keel.

Zowel deze woensdagavond als de donderdag verkocht ze Tivoli’s Ronda-zaal uit. De setlist bestaat voornamelijk uit nummers van haar nieuwste album, waarmee ze haar muzikale spectrum verbreedt naar lange nummers met drones en ambientnummers als Nettles. Die laatste is gericht aan een onbenoemde naaste, waar ze met gecontroleerde emotie over zingt. ‘Maybe you’re right and we should stop watchin’ the news / ‘Cause, baby, I’ve never seen brown eyes look so blue.’ De muziek raakt aan slowcore en Americana, met een indiesfeer teweeggebracht door haar zachte stem die moeiteloos hoge noten raakt.

In haar albums met vaak provocerende titels komen onderwerpen als seksualiteit, schaamte, religie en familiedynamieken steeds terug. In interviews staat ze regelmatig in antiekwinkels (of kamers in haar huis die daarop lijken) over eigenzinnige spulletjes te vertellen, en op de cover van Inbred (2022) draagt ze een nonnentenue. Haar teksten zitten vol personages wier fantasieën, herinneringen, angsten en ervaringen vaak zijn gebaseerd op Cain’s eigen levensverhaal als transpersoon in een ultrareligieus trailerparkgezin. Ze groeide op als Hayden Silas Anhedönia, geboren op 24 maart 1998 in Tallahassee, Florida; een stad waar volgens Google tussen de bossen enkele gebouwen staan. 

Cain blijkt in Utrecht verrassend zacht met woorden voor iemand met zo’n sterke aanwezigheid, en spreekt regelmatig bescheiden het publiek toe terwijl ze wat water drinkt. Het is duidelijk dat haar muziek is gemaakt om uit te dagen en de randen op te zoeken van het sociaal acceptabele en de menselijke psyche. Deze verhaalwereld brengt ze moeiteloos over op een bescheiden maar ijzersterke manier, met een gecontroleerde stem en eindeloos lange in- en outro’s, geconstrueerd met drones en ambientpartijen. De zaal is de hele set muisstil, je voelt elke minuut voorbijgaan en hebt lang genoeg de tijd om Cain’s woorden te internaliseren. ‘Thank you so much for being here. It means the world to us.’

Gezien: 15 oktober 2025 in TivoliVredenburg, Utrecht

Fotografie Willem Schalekamp