De livereputatie van de Britse rockband Fat Dog snelde het vijftal dermate voorbij dat ze al een platendeal bij Domino Records hadden voordat er één single uit was. Video’s van carnavaleske shows met een drummer met hondenmasker op gingen als een lopend vuurtje over YouTube. Toen debuutsingle King Of The Slugs in 2023 eindelijk het levenslicht zag, stond de cultstatus van Fat Dog eigenlijk al in steen gebeiteld. Met het erg korte maar toch overdonderende debuutalbum Woof. op zak stond de band onder leiding van Joe Love in Annabel om die livereputatie op de proef te stellen.
Fotografie Arend Jan Hermsen
De show is nog geen vijf minuten onderweg als knoppenman Chris Hughes tijdens een nog onuitgebracht nummer over lopen als een krab al, tsja, crabwalkend het publiek induikt en een sitdown begint. Dat de band in de vier jaar sinds hun shows in de Londense broedplaats The Windmill viral gingen weinig aan gekte heeft ingeboet, is dus direct duidelijk. Verder is er wel het een en ander veranderd ten opzichte van die semi-legendarische shows. Zo heeft de band heel wat personeelswisselingen doorstaan: zangeres en toetsenist Jazz Grant is al enige tijd geen bandlid meer en drummer Johnny ‘Doghead’ Hutch wordt vanavond vervangen door voorprogramma Ellis-D.
Het vijftal dat we vandaag op de bühne zien, met bassiste Jacqui Wheeler als recentste toevoeging, is in ieder geval prima op elkaar ingespeeld. En iedereen heeft er duidelijk veel lol in. Dat dit ook overslaat op het publiek is niet onbelangrijk, want wanneer je de muziek van Fat Dog serieus zou nemen, valt de boel direct uit elkaar. De opgeblazen mix van indierock, punk, techno en klezmer knalt live nog onbeschaamder bombastisch uit de speakers dan op plaat en wordt vertolkt met een nonchalance die balanceert tussen charmant en onbeschoft.
Frontman Love slentert de helft van de show met een fles wijn over het podium en brult tussen ieder nummer door grotendeels onverstaanbare praatjes de zaal in, terwijl toetsenist Hughes en saxofonist Morgan Wallace schattig houterige dansjes doen. Ondertussen vult de band een nogal beperkt repertoire – het debuutalbum omvat slechts negen nummers in een krap half uur – met een half dozijn aan nieuwe nummers, waaronder een soort spoken word monoloog van Hughes over een reusachtig wezen en een nummer dat Fuck Yourself heet.
De manische energie van de band is in ieder geval genoeg om ook in de nieuwe nummers voor euforie te zorgen, want de moshpit begint al vroeg en eindigt wanneer de laatste noot gespeeld is. Toch bewijst doorbraaksingle King Of The Slugs zich voorspelbaar genoeg als de grootste sloopkogel. Door die vroeg in de setlist te stoppen riskeert de band zijn kruit te verschieten, maar in plaats daarvan gaat er een vlam in de pan die de rest van de avond blijft branden. Zelfs de op plaat tenenkrommende ballade Clowns slaat in als een bom. Misschien dat tekstuele hoogstandjes als ‘I’m falling down the stairs, no pussy for me tonight’ gewoon pas echt tot zijn recht komen wanneer je ze live hoort. Of het Rotterdamse publiek had gewoon zin in meligheid, wie zal het zeggen.
Wanneer de band met een heerlijk intens Closer To God naar een apotheose opbouwt, volgt de meest aangename verrassing van de avond: een cover van houseklassieker Satisfaction van Benny Benassi. Ja, die met dat robotstemmetje en die foute videoclip. Behoorlijk fout, maar ook enorm lekker. Daarmee vatten we het gehele concert eigenlijk goed samen: de stijlbotsingen van Fat Dog passeren niet de test van goede smaak, maar slaan zeker in deze extra opgepompte live-uitvoering toch in als een bom. Daarmee is de cultstatus in ieder geval verzilverd en de knotsgekke livereputatie bevestigd.
Gezien: 16 april 2025 in Annabel, Rotterdam
