Dat komt niet alleen omdat er zoveel gedanst wordt, maar ook omdat Flume de HMH meeneemt op een trip door zijn eigen utopische universum. Van achter een doek begint de Australiër in een soort ruimteschip van lichtgevende kubussen met Helix, live net zo’n doeltreffende opener als op tweede plaat Skin. Blijft dat doek niet wat te lang hangen? Nee hoor, dat komt precies op het goede moment naar beneden. Dat goede moment heeft in de set van Flume een naam: drop. Voor vanavond een typisch Nederlandse lekkernij, aan het eind van de show Australisch erfgoed. Flume houdt er eigen stijl op na, wat inhoudt dat hij iedere keer hetzelfde doet, maar dan nét anders.

Met iedere drop (en dat zijn er dus veel) stijgt het energieniveau in de HMH. Hoe hoger de frequentie, hoe vaker al dan niet met telefoons gevulde handen (inclusief die van Harley Streten zelf) de lucht in gaan. Lieten collega’s als Jamie xx hun emoties de afgelopen jaren de vrije loop, bij Flume overheerst de euforie, versterkt door visuals die een tripje gemaakt hebben door de spijsvertering van een eenhoorn.

Het is niet het enige verschil tussen Jamie Smith en Harley Streten. Smith is een live-DJ die de obscuurste platen achter je oor vandaan tovert. Flume blijft in de eerste plaats een producer. Dat hij zo’n goede is, redt zijn liveshows. Hij hoeft namelijk niets te doen om indruk te maken met Holdin On, dat al als tweede voorbij komt en bij Skin-blokje Never Be Like You en Smoke & Retribution (we zouden de publieksreactie op de verzen van Vince Staples beschrijven als ‘aan’). Op zijn platen is zijn timing piekfijn, als hij live iets toevoegt zit hij er enkele keren flink naast. Een foutje is echter zo weer rechtgezet; Flume wankelt geen moment.

Hij leunt namelijk niet alleen op zijn eigen tracks, waaronder een kort maar krachtig Drop The Game in het toegift, maar ook op een imposant rijtje remixes. Flume is zo’n zeldzame act bij wie het niet meer dan logisch is dat zijn remixes de hoogtepunten vormen. Eerst is daar Slasherr van Rustie. Pas drie jaar oud, maar nu al vol van nostalgie. Je reguliere set afsluiten? Als je Flume heet kan ook dat gewoon met een remix: zijn versie van Disclosure’s You & Me.

Hoogtepunt van de show is Stretens remix van Lorde’s Tennis Court, waarbij een gigantische gouden kroon op het scherm verschijnt. Die lijkt niet alleen te betekenen dat het nummer een van de inmiddels vele kronen op zijn werk is. De kroonprins van de dansmuziek – en dan vooral van dat subgenre dansmuziek dat werkelijk iedereen leuk kan vinden – is klaar om de troon te bestijgen. Twee jaar geleden opende Flume de avond van de Bravo op Lowlands. Gezien de staat waarin Streten de HMH achterlaat lijkt het een kwestie van tijd voor hij die van de Alpha afsluit. In tijden van verdeeldheid creëert Flume massa-euforie die ook na zijn show nog voelbaar is in de gangen van de HMH. Daarbuiten staan we weer met onze benen op de grond. Het regent nog altijd.

Fotografie: Kamiel Scholten

Gezien: 4 november 2016, Heineken Music Hall, Amsterdam