Twee jaar terug zag ik Fontaines D.C. voor het eerst in een sneu vakantiepark aan de Engelse kust. Sindsdien is er veel veranderd. De jonge Ieren staan vanavond in een uitverkocht TivoliVredenburg. Na twee bejubelde albums – en later deze maand een derde – stijgt de ster van ‘the lads’ snel. Heel snel.

Fotografie Anne-Marie van Rijn

Tijdens de pandemie hebben Grian Chatten en de zijnen niet stilgezeten: interviews, online (thuis)optredens, de verhuizing naar Londen, een NME Award voor Best Band in the World en uiteraard de voltooiing van hun album Skinty Fia. Nu gaan ze heel lang op tournee. Hun moordende schema strekt zich uit tot in het voorjaar van 2023. 

De Ronda-zaal van TivoliVredenburg vult zich met een divers publiek. Ik spot zestigers, maar ook een kind. Na een verlegen aftrap van de eveneens Ierse band Just Mustard, waarbij de ijle zang van Katie Ball vrijwel geheel wordt overstemd door gitaren, blijven we wat beduusd achter na een recordlange feedback outro. 

Tegen de achtergrond van een immens rood doek, met daarop de bandnaam in gele Skinty Fia-letters, trapt Fontaines D.C. ditmaal af met A Hero’s Death. De setlist wordt elk optreden gehusseld en groeit ook: zo is vanavond Television Screens als achttiende track toegevoegd.

Chatten’s krachtige stem vult moeiteloos de zaal: ‘Life ain’t always empty.’ De zaal gaat al meteen los – inclusief bier gooien – en Chatten zelf ook. Naast zijn kenmerkende wapperende rechterhand en wiekende armen neemt hij de microfoonstandaard meermaals te grazen, alsof hij daarmee de urgentie van zijn vaak repetitieve teksten wil benadrukken. Als een gekooid dier zal hij de hele avond het podium blijven afstruinen. 

Dat toegankelijke nummers als Chequeless Reckless en Sha Sha Sha door het publiek worden opgepikt ligt voor de hand. Maar dat er ook moeiteloos wordt ingehaakt bij de gloednieuwe singles Jackie Down The Line en I Love You toont de betrokkenheid van hun immer groeiende fanschare. Het nieuwe album Skinty Fia speelt vanavond echter geen hoofdrol. Deze is weggelegd voor debuutalbum Dogrel, waarvan vrijwel alle nummers langskomen. 

De opbouw van de avond is in zoverre klassiek getimed dat de zaal zo’n beetje halverwege – bij het opruiende Hurricane Laughter en Televised Mind – in een uitzinnige moshpit verandert. Het getuigt van lef dat middenin deze euforie Skinty Fia wordt ingezet. Thuis beluisterd is de titelsong is namelijk ontoegankelijk en zwaarmoedig. Live, echter, valt de track wonderwel op zijn plaats, waardoor er van het door mij gevreesde inzakmoment geen moment sprake is. De zaal explodeert bij de eerste klanken van Boys In The Better Land zelfs zodanig dan de bandleden onderling blikken uitwisselen. 

Ook de nog onbekende afsluiter van de avond, Nabokov, valt goed bij het Utrechtse publiek. Als de mannen na ruim anderhalf uur het podium hebben verlaten blijft het langgerekte ‘I did you a faaaavour’ nog lang in de zaal hangen. In 2018 beet Chatten het publiek al toe: ‘I’m gonna be big’. Dat had hij goed gezien.

Gezien: 6 april 2022 in TivoliVredenburg, Utrecht

De nieuwe OOR is uit!

Bestel ‘m hier.