Ken je dat gevoel, dat je de vloer van de Grote Zaal voelt doorbuigen onder je voeten? Dat het publiek zo massaal aan het pogoën slaat dat de ondergrond een springplank wordt en je het idee hebt dat het dak steeds dichterbij komt? De eerste woorden van Alex Kapranos, opper-Franz met een charisma zo groot als het Empire State Building, mogen dan wel ‘You don’t know why I sing these songs’ (Bite Hard) zijn, maar dat weten we echt wel: om een collectieve waanzin te ontketenen. Of, wat romantischer verwoord, om ons gelukkig te maken. Want je moet wel een heel zuur, teleurgesteld en verloren mens zijn om je níet te laten inpakken door het dansbare rockgeweld van de vier Franzen.



Ook als je de drie Franz Ferdinand-albums van voor naar achteren kent, blijft de klasse van de songs telkens weer verbazen. The Dark Of The Matinée, Michael, Take Me Out en 40′, alle van het eerste album, worden nog altijd met luid gejuich ontvangen. De band houdt het voor zichzelf uitdagend door er tijdens menig nummer op los te experimenteren. Zo wordt 40′ voorafgegaan door een lang intro en erna worden alle registers opengetrokken tot het zweet van Kapranos’ polsen druipt en hij uiteindelijk krioelend op het podium ligt. Het tweede album wordt grotendeel overgeslagen (alleen Walk Away, Do You Want To en Outsiders komen voorbij), wat jammer maar niet onoverkomelijk is.



Uiteraard is het in januari verschenen derde album Tonight: Franz Ferdinand goed vertegenwoordigd en tijdens één van die nummers, Lucid Dreams, bereikt de collectieve waanzin zijn hoogtepunt. Het lijkt gitarist Nick McCarthy namelijk wel een puik plan om enkele fans het podium op te trekken, wat voor het publiek op de voorste rijen het startsein is om massaal het podium te bestijgen. De podiumwachten van Paradiso kunnen alleen maar hulpeloos toekijken. Natuurlijk willen de kipjes en haantjes op het podium zo lang mogelijk van hun moment of fame genieten en gaan ze nooit meer weg. Ook niet na herhaalde verzoeken van zowel Kapranos als McCarthy, die nota bene de hele heisa in gang zette. Kapranos besluit uiteindelijk maar het goede voorbeeld te geven en zich in het publiek te storten.



Inderdaad eist niet alleen Kapranos de aandacht op, ook McCarthy kan er wat van. Behalve zijn entree (op krukken), is zijn hele gedrag opvallend te noemen. Soms in negatieve – zijn schelle zang is een regelrechte aanslag op de gehoororganen en zijn gitaar klinkt niet altijd even goed gestemd – maar vaker in positieve zin, als aanjager en bezienswaardigheid. Hij bespeelt zijn gitaar bijzonder gemakkelijk, met de hals hoog de lucht in. Van zijn blessure is tijdens het optreden weinig te merken; na Take Me Out laat McCarthy zich even van het podium vallen, om er meteen met een soepele beweging weer opgeholpen te worden, en tijdens toegift This Fire gaan hij en Kapranos gierend van het lachen in gitaargevecht, hals op hals.



Nog iets te klagen? Nee. Een avondje Franz Ferdinand maakt alle psychologen, yogalessen en zelfhulpboeken overbodig. Ik heb Paradiso zelden zo uitzinnig (of waanzinnig?) aan de voeten van een band zien liggen als vanavond. Dat deze briljante Schotten in godsnaam nog maar veel geniale platen mogen maken. TOM SPRINGVELD

Foto’s: LUUK DENEKAMP

Gezien: FRANZ FERDINAND, PARADISO, AMSTERDAM (11 MEI 2009)

Setlist:
1. Bite Hard
2. The Dark Of The Matinée
3. No You Girls
4. Tell Her Tonight
5. Live Alone
6. Michael
7. Turn It On
8. Walk Away
9. Do You Want To
10. Take Me Out
11. What She Came For
12. 40′
13. Outsiders

14. Ulysses
15. Jacqueline
16. Lucid Dreams
17. This Fire