Het is eigenlijk niet eens zo heel druk in de Oude Zaal van de Melkweg vanavond. En dat terwijl er toch twee subtoppers uit het emogenre op het programma staan. Funeral For A Friend en The Blackout – beiden uit Wales – zouden een jaar geleden waarschijnlijk voor een . . .
ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
Nadat Red Tape Parade een aardige set speelt mogen de youngsters van We Are The Ocean de avond echt openen. De Engelsen zijn geen moment geloofwaardig vanavond. Vooral zanger Dan Brown werkt op de zenuwen. Hij overschreeuwt zichzelf volledig en de inwisselbare posthardcore en poppunk gaat het ene oor in en het andere net zo makkelijk weer uit. We Are The Ocean is echt zo’n band die voor eeuwig voorprogramma’s blijft spelen.
The Blackout geeft vervolgens het leukste optreden van de avond. En zo goed spelen de zes niet eens. Zanger Sean Smith – vanavond met snorretje – duikt vanaf het openingssalvo het publiek in en meezingers als Shut The Fuck Uppercut en Save Our Selves (The Warning) zorgen al snel voor een uitgelaten sfeer. Smith en collega-zanger Gavin Butler laten overigens wel meerdere keren weten het publiek een stelletje pussy’s te vinden, behalve OOR-fotograaf Paul Barendregt, die veel groter is dan het tweetal en daardoor geen pussy is. De band moet alleen eens ophouden met het publiek laten zitten. Dat was twee jaar geleden best een aardige gimmick, maar nu weten we het wel. Overigens is het enige nummer van nieuwe plaat Hope dat blijft hangen single Higher And Higher.
Bovenaan de poster staat Funeral For A Friend. Of de band vanavond meer publiek heeft getrokken dan The Blackout valt overigens te bezien. De nadruk ligt op het oudere werk, maar zelfs die nummers zorgen niet voor een extatische zaal. Funeral For A Friend klinkt dof en de zang van Matthew Davies-Keyre is vlak. De Welshmen hebben in de loop der jaren de nodige bandleden versleten en dat begint zich te wreken. Hier staan individuen te spelen. Op plaat is Funeral For A Friend een bovengemiddeld goede posthardcoreband, live blijft er verdomd weinig van over. Tien jaar, vijf albums, van zo’n band verwacht je meer. Als er tegen het einde ook nog eens gas wordt teruggenomen loopt de Melkweg langzaam leeg. Conclusie: twee aardige bands zijn geen garantie voor een topavond.
Fotografie: Paul Barendregt
Gezien: 2 mei 2011, Melkweg, Amsterdam
