En dus zien we in Rotterdam ‘gewoon’ weer de geschminkte gezichten opduiken. Opa’s en oma’s, hun kleinkinderen, mannen en vrouwen? de verkleedpartij bij een KISS-concert is een ritueel dat niet aan bepaalde groepen is voorbehouden. Oude mannen in crêpe-papieren-outfits, jonge meiden met de ster van Paul Stanley rond het oog geschilderd, stoere jongetjes met het Gene Simmons-patroon, het komt allemaal in volle glorie voorbij. Het zijn er wel een stuk minder dan twee jaar geleden toen de Amerikaanse glamrocklegende de Ziggo aandeed. Zeker op de tweede ring zijn de lege plekken goed zichtbaar. Misschien toch een gevolg van? Of wellicht telt de Army veel Ajacieden die op het laatste moment voor de finale hebben gekozen. Op KISS zelf heeft het allemaal geen zichtbare invloed. De zestigers zetten een ijzersterke opening neer, op routine en vakkundig, maar toch ook met de gretigheid van een tienerbandje. De riff van openingsliedje Deuce klinkt nog altijd magisch, maar ook de daaropvolgende stampers Shout It Out Loud en – vooral – het lang gerekte Lick It Up gaan er in als koek.

Opvallend is het momentje van bezinning dat zanger/gitarist Paul Stanley even later inluidt. Een gebaar van loyaliteit aan Manchester dat ervoor zorgt dat Ahoy na een letterlijk en figuurlijk explosief begin plotseling muisstil is. Niet te lang natuurlijk, een seconde of twintig, want zeker bij KISS geldt: the show must go on. En dus doorbreekt Stanley de stilte nogal lelijk en abrupt (‘soooo, Rotterdamnnn? Are you ready for a rock & roll party now?’) maar geven we ‘m eigenlijk ook gewoon gelijk. Het is verschrikkelijk wat er is gebeurd, het is goed om daar bij stil te staan, maar laten we ook niet vergeten om door te gaan met leven en feesten. En zeker dat laatste kun je wel aan Stanley overlaten. Hij zweept Ahoy op met de bekende, publieksparticiperende trucjes (‘well, Rotterdammmnn, which part is the loudest here? let me hear you!’), laat een klein meisje gitaar spelen en huppelt als een jonge god met een potsierlijk bonten staartje over het podium.

De show zelf is vrijwel identiek aan die van twee jaar terug. Simmons die vuur spuwt, bloed kotst en in de nok van de zaal z’n eigen podiumpje heeft. Stanley die aan een soort van kabelbaan naar de andere kant van Ahoy vliegt en daar een nummer (Psycho Circus) speelt. De metershoge vuurkolommen die aan het eind van vrijwel elk nummer vervaarlijk oprijzen en de eerste rijen doen gloeien. De gitaar van de vanavond wederom excellerende Tommy Thayer die tijdens het solomomentje vuurpijlen schiet? Een beetje KISS-fan kent de procedure. Op een paar uitzonderingen na (geen Love Gun bijvoorbeeld, wel de slappe meezinger Crazy Crazy Nights) is de setlijst ook gelijk gebleven: Black Diamond als opmaat naar de finale, Rock And Roll All Nite (inclusief de confetti-zee die ons overspoeld) als grootste fuifnummer en megahit I Was Made For Lovin’ You aangevuld met het onverwoestbare Detroit Rock City als zinderende apotheose. Als Ahoy na precies anderhalf uur leeg loopt, is er niemand die paniekerig om zich heen kijkt. Een gedegen rock & roll-show en onschuldig, oogverblindend entertainment, dat hadden we even nodig.

Door Raymond Rotteveel / Fotografie: Dimitri Hakke

Gezien: 24 mei 2017, Ahoy, Rotterdam