Eefje de Visser staat hier als co-headliner. Laat dat duidelijk zijn. Sterker nog: met deze show had ze het affiche prima kunnen toppen. Dat gebeurt niet omdat haar naam niet aantrekkelijk genoeg is om de peperdure tickets mee uit te verkopen, maar soit. Eefje de Visser is namelijk de grootste popster die Nederland heeft.

Fotografie Mick de Jong

Dat zijn ongetwijfeld stevige woorden, maar op Down The Rabbit Hole bewijst de in Gent woonachtige Nederlandse dat ze alle vakjes afvinkt om als zodanig benoemd te worden. Liedjes? Check: iedere track op de setlist dondert over het veld voor de Hotot heen. Choreografie? Dubbelcheck: ook zonder vaste achtergrondzangeres Wieteke Wijte – die bewust, en niet onsuccesvol, voor haar eigen carrière koos – zijn de bewegingen van het collectief adembenemend en perfect op elkaar afgestemd.

Uitstraling? Ook dat is (inmiddels) volledig in orde bij Eefje. Waar ze nog wel eens schuchter en gesloten overkwam, heeft ze (mede dankzij haar fenomenale coronaplaat Bitterzoet) inmiddels alle schroom van haar afgegooid.

Het lijkt wel alsof Eefje de Visser met elk nieuw liedje dat ze sindsdien uitbrengt, meer en meer uit haar schulp kruipt. Zo is er opeens relatief veel interactie met het publiek, dat meermaals wordt aangezet om onderdeel van de liedjes te zijn, en zijn de ondeugende glimlachjes richting het veld niet op één hand te tellen. Het voelt alsof we haar voor het eerst zo ontwapenend en zorgeloos op het podium zien.

Gelijk heeft ze. Haar show vlak voor zonsondergang – ‘zo fijn dat de zon ondergaat!’ – is een gevalletje: right place, right time. Het is ook een slot dat ze, met haar bezwerende elektronische popliedjes en de daarbij horende danspasjes, volledig verdient. Over elk detail lijkt te zijn nagedacht, met de geweldige overgang van Stilstand naar Lange Vinnen als hoogtepunt.

Het is al jarenlang Eefje’s grote kracht om oud en nieuw werk naadloos in elkaar te laten overvloeien, ook al zijn de liedjes van album Het Is (zoals Schip, dat al tien jaar niet op de setlist stond) compleet anders dan haar recente werk.

Om steeds maar weer de brug te kunnen leggen tussen het verleden en het heden, tussen de zachte, maar gelaagde akoestische liedjes van vroeger, en de prachtig aangeklede en elektronische tracks van het heden, is bewonderenswaardig. Het leidt ertoe dat het hele veld bij de Hotot betoverd wordt, meer dan een uur lang, tijdens een set waarin niemand op het podium ook maar een seconde verslapt.

Geef die vrouw in vredesnaam de headlinespot die ze verdient.

Gezien: Down The Rabbit Hole 2024, vrijdag (20.55 uur) op de Hotot. Lees hier al onze verslagen.