Placebo maakte eind jaren negentig vooral muziek die volgens critici populair was bij onzekere tieners. De teksten gingen vaak over liefde, drugs en de (zelf)destructie die dit met zich meebrengt. Ook tijdens het verjaardagsfeest in Amsterdam bestaat een groot deel van de set, zoals zanger en frontman Brian Molko zelf aangeeft, uit een melancholisch gedeelte. Dat gevoel wordt vaak versterkt door kille belichting en bekende visuals die we van de videoclips kennen. Al snel wordt het duidelijk dat de meeste mensen zijn gekomen voor de hitjes. En die krijgen we met Every You Every Me en Pure Morning gelijk te horen.

Nieuwer, poppy werk zoals Jesus’ Son en het tragere Soulmates, de B-kant van single This Picture doet het duidelijk wat minder. Het is ook Molko opgevallen dat er intussen aardig wat mensen staan te filmen met hun telefoon: ‘Kies er zelf maar voor of je je opname mee naar huis neemt. Bekijk het als je thuiskomt en concludeer dat het eruitziet en klinkt als shit.’ Het daaropvolgende applaus zorgt ervoor dat er zeker een uur niet of nauwelijks gefilmd wordt. Een verademing. Tussendoor richt de frontman zich nog een paar keer tot het publiek met boodschappen van een verschillende, positievere strekking. En hoezeer de melancholie ook bij Placebo hoort, wat vrolijkere berichten zijn voor de aandacht en het tempo van de show op dit moment meer dan welkom.

En als de neuzen dan nog niet helemaal bij het podium waren, zorgt het prachtige Without You I’m Nothing daar wel voor. Dit nummer werd oorspronkelijk opgenomen met David Bowie. Na afloop volgt dan ook een lang applaus als eerbetoon aan de in januari overleden artiest. Een serie met wat uptempo-nummers, zoals For What It’s Worth, Slave To The Wage, Special K en afsluitend The Bitter End geeft het einde van de reguliere set dan nog de broodnodige schwung. Er kan eindelijk echt gedanst worden en dat hoort natuurlijk bij een verjaardagsfeestje. Na twee toegiften is het met Running Up That Hill van Kate Bush toch echt gedaan. De handjes gaan zowel bij de muzikanten als het publiek nog een keer op elkaar. Een verdiend einde van een optreden dat het hele Placebo-gevoel met alle bijbehorende emoties in zich had.

Fotografie: Luuk Denekamp

Gezien: 21 november 2016, Ziggo Dome, Amsterdam