Terwijl sommigen al mompelen dat 2011 weer twaalf matige muziekmaanden heeft voortgebracht, is het voor liefhebbers van de vaak vergeten americana, country en rootsmuziek dit najaar smullen geblazen. Grote namen in de genres reisden en reizen deze periode massaal af naar de Benelux. Vanavond betekent dat een bij voorbaat . . .

Uiteraard staat Gillian niet alleen op het podium, maar wordt zij bijgestaan door vriend en muzikaal partner voor het leven David Rawlings. Het is vanavond alleen al geweldig om te zien hoe het tweetal elkaar aanvult. Rawlings’ achtergrondzang is qua toon en volume altijd perfect afgestemd op de vocalen van Welch. Het ene moment is het de zachte kussen onder een scherp gezongen song als Dark Turn Of Mind, het andere moment de extra pit in een up-tempo track als Caleb Meyer. Gillian biedt Rawlings op haar beurt meer dan genoeg ruimte om het publiek te imponeren met zijn akoestische gitaarsolo’s. En vooral het uitgebreide gepingel in Revelator en Radiohead-cover Black Star is waanzinnig stoer en creëert een rock & roll-sfeer in een zaal waar drums en elektrische instrumenten schitteren door afwezigheid.

Tevens rock & roll is de rommelige show. Welch en Rawlings maken gedurende de hele avond gebruik van slechts twee gitaren en een banjo. Onzuivere snaren worden tussen de liedjes door gestemd, wat op zich geen groot probleem is, ware het niet dat de banjo door de hoge zaaltemperatuur bijna niet te stemmen is. Twee pauzes om het instrument zuiver en toonvast te krijgen volgen. En dan is er nog die rare break in het midden van het concert. Een theaterachtige pauze van bijna een half uur tussen twee losse sets in. Fijn voor de rokers, maar het doet de show geen goed. Tevens is Rawlings gedurende twee nummers zichtbaar geïrriteerd door het sluitergeluid van een camera in het publiek. Zijn manier om hiermee om te gaan – een boze sneer en handgebaar tijdens The Way It Goes – is niet bepaald professioneel.

Deze mindere punten stellen echter niets voor in vergelijking met de vele overdonderende momenten die ons nog lang na vanavond zullen bijblijven. Tijdens die momenten zijn slechts de lichaamstaal en uiterst bijzondere stem van Welch al voldoende. Ze is een zangeres als een kameleon; alles in haar wezen past zich aan de vorm, het gevoel en de toon van haar liedjes aan. Of het nou het grimmige Tennessee of de gelukzalige stamper Six White Horses is; Gillian Welch raakt haar publiek diep in de ziel met iedere song. Een zeldzame eigenschap met als resultaat een zeldzaam mooi concert.

Door Randy Timmers / Fotografie: Daniël de Borger

Gezien: 7 november 2011, Paradiso, Amsterdam