De afscheidstournee van de legendarische soulkeizerin Gladys Knight begon feitelijk al zo’n vijftien (!) jaar geleden en doet voor een derde keer Nederland aan. Tweemaal was ze recent op North Sea Jazz (2017, 2019) en donderdagavond stond ze in Koninklijk Theater Carré. En dat kon zomaar echt de laatste keer zijn.
Fotografie Willem Schalekamp
Het theater ziet er voor deze speciale gelegenheid een stuk minder royaal uit dan je zou verwachten. Er is op het podium letterlijk nul aankleding en het lichtplan doet soms pijn aan de ogen. Bovendien staat de zangeres, die graag over het plankier heen en weer wandelt, geregeld in het donker. Voor een volgspot is kennelijk niet gezorgd. Het geluid laat ook te wensen over. Soms is het te hard en te boemerig, dan weer te schel. En Gladys is soms lastig verstaanbaar. Zeker wanneer de bandleden zich uitsloven op gitaar of die typische foute synths waar Amerikaanse soulartiesten nog altijd dol op zijn.
Tot zover het gemor, want gelukkig hebben we Gladys zelf in volle glorie. Ze staat al ruim zeventig jaar op internationale podia en laat zich door dit soort ongemakken echt niet meer uit het veld slaan. Het publiek is wel degelijk doordrongen van het bijzondere moment en ontvangt haar met een staande ovatie. Dat zal gedurende de show nog een paar keer gebeuren.
Ze kletst iets minder dan ze voorheen vaak zo gezellig deed maar zingt des te meer. In vlot tempo brengt ze een dwarsdoorsnee uit haar discografie die terug gaat tot 1958… Die bevat vrijwel alle vormen van zwarte muziek. Doowop, r&b, soul, funk, disco, gospel, jazz en ook mierzoete schmaltzy popballads. Ze kan dat nog allemaal. Zelfs de hippe, funky jaren tachtig tracks als Taste Of Bitter Love en Love Overboard brengt ze nog totaal geloofwaardig.
Ze is gedurende deze tournee net 79 geworden (28 mei) en beweegt wat langzamer dan vroeger, maar van wezenlijke slijtage is niks te horen. Nadat ze een klein half uurtje is warmgezongen volgen de ballads, zoals haar vroegste hit With Every Beat Of My Heart of The Best Thing That Ever Happened, dat ze vanavond uitdrukkelijk opdraagt aan het publiek. Dan volgt een diep ontroerend Oh! What A Love I Have Found, een grote verrassing op de setlist. Het roert ook haarzelf tot tranen.
Op dit soort momenten hoor je precies wat haar unieke, lage stemgeluid en haar o zo doorwrochte voordrachtskunst zo aantrekkelijk maken. De warmte, de directheid en natuurlijk de oprechte emoties. Er volgen nog diverse prachtige klassiekers uit haar Motown-periode, vaak wat ingekort, en uiteraard License To Kill, de enorme hit die ze zong voor de gelijknamige James Bond-film.
Het publiek weet van haar recente jaardag en er worden diverse malen bloemen en cadeaus aangereikt. Er volgt een door het publiek gezongen Lang Zal Ze Leven plus een soort Happy Birthday, in de Stevie Wonder-versie. Ze neemt het allemaal vol liefde en dankbaarheid tot zich en slaakt voor de zoveelste keer ‘Oh, my goodness’, haar mantra voor vanavond. De langste gesproken ode is ditmaal aan Barbra Streisand, wier The Way We Were zij mede onsterfelijk heeft gemaakt. Een complete edelkitsch ballad, maar uit de mond van Gladys immer aangrijpend.
Tijdens een modern gospelsegment komen haar drie achtergrondzangeressen uitgebreid aan bod. Tot dan toe zitten ze braaf achter Gladys en doen hun koortjes voortreffelijk, maar nu slaat de vlam in de pan. Met zijn vieren brengen ze The Question Is (The Winans), Stand (Donnie McClurkin) en Take Me To The King (Tamela Mann), wederom verassende songkeuzen en qua intensiteit een van de vele hoogtepunten van de avond.
Dat de show daarna een beetje als een nachtkaars uitdooft, maakt allang niet meer uit. Haar missie is volbracht, meer dan overtuigend. Tijdens de plichtmatige afsluiter Midnight Train To Georgia, haar onbetwiste evergreen, loopt ze na een paar strofen al richting exit. Het publiek is licht verbaasd en ze komt nog even naar voren. Maar The Empress is gewoon klaar. Dat Gladys dit op haar leeftijd nog vrijwel avond aan avond met zoveel passie weet op te brengen verdient eeuwige roem.
Gezien: 1 juni 2023 in Koninklijk Theater Carré, Amsterdam
