Het is een wat vreemde gewaarwording in de Velodrom in Berlijn. Op de wielerbaan staan skate ramps waar 's werelds beste skateboarders en BMX'ers hun kunsten vertonen. Als de waaghalzen hun skateboards en fietsjes hebben opgeborgen verplaatst het publiek zich van de tribunes naar de rechterkant van de zaal . . .

Toen bassist Jon Walker en gitarist (en brein achter de nummers) Ryan Ross halverwege vorig jaar bekend maakten Panic At The Disco te verlaten, leek het afgelopen voor de populaire band uit Las Vegas. Frontman Brendon Urie en drummer Spencer Smith besloten echter de handdoek niet in de ring te gooien. Sterker nog: in maart 2011 komt er een nieuw album. Vanavond spelen de heren hun eerste Europese show sinds het vertrek van hun bandmakkers. Opvallend: het plezier lijkt volledig terug. De twee, aangevuld met bassist en gitarist, hebben weer lol op het podium. Dat was ten tijde van de tournee na aanleiding van vorige album Pretty.Odd wel anders. Urie – strak in het pak – zwiert over het podium, is innemend en krijgt de ietwat matte zaal zelfs aan het dansen. De setlist is veilig. Time To Dance, Things Have Changed, Thank God 4 Esteban, Lying Is The Most Fun A Girl Can Have Without Taking Her Clothes Off en natuurlijk I Write Sins Not Tragedies. Alle hits komen voorbij, nieuwe nummers horen we nog niet.

Panic At The Disco is wereldwijd populairder dan Boysetsfire. Maar niet in Duitsland. Hier krijgt de post-hardcoreband uit Delaware een heldenonthaal. De wielerhal verandert bij de eerste tonen van opener After The Eulogy in een veldslag. En na Release The Dogs is het eigenlijk alsof Boysetsfire nooit weg is geweest. Het geluid is op momenten niet al te best, de lichtshow een beetje te veel van het goede, maar het maakt vanavond niets uit. Hier staat een unieke band. Een band van uitersten. Het prachtige In Hope wordt afgewisseld met het chaotische So Long…And Thanks For The Crutches. Er zijn weinig zangers die zulke uiteenlopende nummers aankunnen. Nathan Gray kan het wel. Potverdorie, wat heeft die gozer een stem. Bij de uithalen in My Life In The Knife Trade laten volwassen kerels elkaar hun kippenvel zien, er ontstaan spontaan grote moshpits en de zaal zingt werkelijk ieder nummer woord voor woord mee, zelfs een oudje als Vehicle.

Na laatste nummer Rookie lijkt het afgelopen. Boysetsfire speelde namelijk nooit een toegift. Vanavond wel. Het Velodrom smeekt bijna om extra nummers. Met Falling Out Theme en Handful Of Redemption komt er een mooi einde aan een gedenkwaardige avond. Voor zowel publiek als band, want ook Boysetsfire zelf lijkt oprecht verrast door zo’n onthaal. Iedere (post)hardcore- of emocoreliefhebber moet deze band minstens één keer gezien hebben. Eind april heb je weer een kans, dan staan de heren op Groezrock.

Gezien: 5 december 2010, Velodrom, Berlijn.