Het begint er sterk op te lijken dat de heren van John Coffey gouden pikkies hebben. Na het biervangmoment op Pinkpop, een uitverkochte show in Paradiso en een eindeloze tournee langs onder meer Nederlandse, Belgische, Duitse en zelfs Russische podia zijn de vijf vanavond eindelijk weer in hun eigen stad . . .

Maar dat is nog niet alles. Want bij binnenkomst valt direct op hoe gezellig het normaal toch wat kille TivoliVredenburg vanavond is: er hangen grote John Coffey-banners, The Village schenkt koffie, de heren van Stay Classy tatoeëren vele John Coffey-logo’s op armen en benen van jonge fans en eten is er van Wild At Heart BBQ en Just Like Your Mom (bekend van de geweldige Chili Burger). En dan is er nog het John Coffey-biertje The Sinking Ship, een prima IPA. Het mag duidelijk zijn: de band heeft dus enorm veel moeite in deze avond gestoken.

Na het afzeggen van Frank Carter & The Rattlesnakes mogen de heren van Swain (het oude This Routine Is Hell) de avond openen. Ook Mozes & The Firstborn is last-minute aan de line-up toegevoegd. Bij Black Peaks en King Gizzard & The Lizzard Wizard wordt er al voorzichtig gestagedived, maar eigenlijk is het vooral wachten op de explosie die John Coffey ongetwijfeld gaat veroorzaken. En inderdaad, vanaf opener Broke Neck is het chaos. Complete chaos. Het podium stroomt vol met stagedivers en stageblijvers, ballonnen gaan de lucht in, de eerste bloedneuzen verlaten de pit en in al die chaos spelen de vijf Utrechters op de toppen van hun kunnen.

Na een maniakale uitvoering van Featherless Redheads volgt No House For Thee, de single met die indrukkende videoclip van de nieuwe EP A House For Thee. In sneltreinvaart volgen onder meer Relief, Son en Bright Companions. De aandacht van het publiek wordt wel af en toe afgeleid door de vele, vooral jonge, fans die het podium opkomen. De Heideroosjes zongen ooit ‘stagediving is an art’ en gelijk hebben ze. De theorie is niet zo moeilijk: je klimt het podium op en springt er weer van af. In de praktijk blijkt het vanavond niet zo te werken. Fans nemen uitgebreid de tijd om te dansen op het podium, geven elkaar high fives en proberen zelfs de aandacht van de bandleden te trekken. De meest hardnekkige podiumblijver pakt zelfs z’n telefoon erbij om een filmpje te maken. Doe dat in hemelsnaam niet! Het is niet jouw podium, het draait niet om jou. En als ze dan eindelijk besluiten te ‘springen’ is het vaak niet meer dan zichzelf voorzichtig laten vallen.

Eerlijk is eerlijk: de band is er zelf ook een beetje ‘schuld’ aan. Frontman David Achter de Molen vertelt de zaal namelijk ‘dit is een John Coffey-show en jij mag doen wat je wilt. Als je wil dansen ga je dansen, als je stil wilt staan, blijf je stilstaan en als je het podium op wilt komen, dan kom je het podium op.’ De heren van John Coffey zijn gewoon te lief. Het doet overigens niets af aan het optreden zelf, want de band gaat onverstoorbaar door met het neerzetten van een topshow. De Utrechtse zangeres Märel Bijveld mag tijdens Needles en It’s Beginning To Change meezingen en tijdens het laatste blok dat begint met Heart Of A Traitor komt er ook nog confetti naar beneden en speelt Black Peaks-zanger Will Gardner de intro op saxofoon.

Als de band Romans inzet – dat nummer gaat echt nooit vervelen – zien we tot onze verbazing dat er al bijna anderhalf uur verstreken zijn en kunnen we niet anders dan concluderen dat John Coffey ook hier de tent heeft afgebroken. Achter de Molen crowdsurfte over het balkon, drummer Carsten Brunsveld wordt nog even – geheel terecht – letterlijk in het licht gezet (zijn drumkit wordt naar voren geschoven) en bij Refused-cover Rather Be Dead doet de zanger van Swain een moppie mee. Met Eagle Chasing Flies komt vervolgens een einde aan een unieke avond, eentje zoals alleen John Coffey ’em neer kon zetten.

Fotografie: Don Crusio

Gezien: 5 maart 2016, TivoliVredenburg, Utrecht