Wanneer Goldband na anderhalf uur eindelijk is uitgespeeld en het podium van de Alpha verlaat, ziet het publiek op videoschermen hoe ze de backstageruimte binnenkomen. Helemaal kapot zijn Milo, Boaz en Karel. Niet alleen lichamelijk, maar vooral emotioneel. Ze hebben het geflikt. Ze waren headliner en hebben Lowlands afgesloten. Het was zwaar, het was vet en dit moment komt nu nooit meer terug. Karel vindt het maar moeilijk te accepteren en trekt nog een laatste sprintje richting het podium. Milo valt een vriend in de armen en huilt als een kind. De tatoeage op zijn schouder springt in het oog. Een hartje met ‘mama’ erop. ‘We want more!’, begint de mensenmenigte die aan hun voeten lag te schreeuwen. Wie kan Goldband na vanavond nog haten?
Fotografie Arend Jan Hermsen
In de Alpha leven de voormalige stukadoors uit Scheveningen namelijk hun rock & roll-droom. Het is een gekke, grappige en prachtige droom, waarin alles kan en alles mag. De droom begint met een vlucht. Klokslag tien over half tien ‘zweven’ Boaz, Karel en Milo, gekleed alsof ze straks nog langs hun meesteres moeten, in die volgorde het podium op.
Dit doen ze via een kabelbaan die van het ene uiteinde van de tent naar de andere leidt. Bij iedere ‘lancering’ gaat er een steekvlam boven de toren met het Alpha-bordje op. Het is een totaal overbodige, maar geweldige entree. Het is pure geldverspilling eigenlijk. Het is de hoes van Greatest Hits van Paul McCartney & Wings. Het resultaat – een spectaculaire binnenkomer – had ook veel goedkoper gerealiseerd kunnen worden. Maar goed: als je droomt van een entree-via-zipline, dan investeer je in die zipline.
Het publiek is al uitzinnig voordat er nog maar een half nummer is gespeeld. Maar wanneer Goldband letterlijk is geland, kan het feest pas echt losbarsten. Met de synchrone dansjes van Ja Ja Nee Nee wordt er een beginnetje gemaakt aan het slopen van de Alpha. Straks komt het hardere geschut; nu zien we nog het ‘muzikale’ Goldband van vóór laatste plaat Samen Tegen Elkaar. Waarbij natuurlijk wel moet worden opgemerkt dat de Scheveningers muzikale diarree maken. Het spettert gewelddadig, maar blijft uiteindelijk kak.
Synthpop met boyband- en hardcoreinvloeden? Dat is als spruitjes met slagroom in sojasaus. De instrumentatie klinkt vlak, de bassen ploffen als zakken aardappels de zaal in, de teksten – over coke snuiven en haringhappen en met iemand naar bed willen – zijn eigenlijk te stompzinnig om je strot uit te krijgen, ondanks dat het iedereen toch lukt. Goldband heeft stiekem maar twee talenten: zang en performance.
Alsof talent een rookgordijn is, verhullen de heren daar hun muzikale infantiliteit mee. ‘Bij jou liever een condoom / want ik wil geen kind ofzo’, zingt Milo in Sex, en reken maar dat hij het brengt alsof het Imagine is. Wanneer de synthesizers beginnen te loeien als luchtalarmen in de break van dit K3-achtige nummer, komen er stelletjes het podium op die met elkaar beginnen te stijldansen.
Vuurwerk spuit uit de vloer. Boaz twerkt gevaarlijk dichtbij de vlammen, Karel trekt zijn shirt uit en beveelt het publiek vervolgens om te dansen. Volgens mij gaat hij ons slaan als we het niet doen. Tijdens pechvogelnummer FML gehoorzamen we ook wanneer hij schreeuwt dat we straks allemaal van links naar rechts moeten gaan. Zoals bij de Snollebollekes, maar dat zegt hij er niet bij. Die zijn zelfs voor Goldband te plat.
Er is continu actie en controverse. ‘Fuck Hilversuuuuum!’ schreeuwt Milo meermaals voorafgaand aan grote hit Noodgeval, omdat het nummer pas een jaar na zijn release op de radio kwam. Tijdens You & Me – echt geschreven voor de analfabetische generatie, met dat Engels en Nederlands door elkaar heen, maar damn wat een hit! – stagediven en crowdsurfen Boaz en Karel aan weerszijden van de runway.
Aan het eind van Requiem speelt Milo een zinderende gitaarsolo, althans, daar lijkt het op. Het instrument is niet eens ingeplugd. De man moest gewoon een reden hebben om een Stratocaster in zijn klauwen krijgen die hij kapot mocht slaan. Hij mept het ding in drie stukken en werpt die stukken vervolgens het publiek in. Pure geldverspilling. Maar als je droomt van het slopen van een elektrische gitaar, dan moet je dat natuurlijk gewoon lekker doen.
Tijdens Hou Het Simpel beveelt Karel tot een dubbele moshpit. Tijdens Mijn Stad gaan overal groen-gele vlaggen de lucht in, ondanks dat Den Haag een stad is waar heel Nederland een hekel aan heeft behalve Hagenezen zelf. Dat weet ik als Hagenees. Maar vanavond lusten we allemaal è mè ù. Het publiek vreet het uit de hand van Goldband en volgt iedere order op. Bovenkleding uit? Doen we. Zitten en daarna ‘kankerhard’ springen? Komt goed. Leiders met zoveel charisma moet je immers als zombies volgen. En een zombie ben je sowieso, na drie dagen in de modder.
Het is wel even schrikken wanneer Milo voorafgaand aan de apocalyptische dubstep van Vuur & Vlam ineens ‘Free Palestina!’ begint te roepen. Is het nu echt de bedoeling dat we gaan denken dat er ook maar iets van betekenis in Goldbands muziek zit? Dat we een groot filosoof zouden zijn verloren als Boaz wél te dicht bij de vlammen waar zijn roadie hem uiteindelijk bij wegtrekt was blijven dansen? Dat het echt wel dieper gaat dan drie Scheveningers die hier hun rock & roll-droom leven? Wanneer het publiek even later wederom staat te moshen, nadat Karel heeft beargumenteerd dat het echt onze laatste kans is om dit te doen, denkt er in ieder geval niemand meer aan Palestina.
Goldband is dan ook op z’n leukst wanneer je verstand op nul staat. Lekker fik stoken, lekker rampeneren, lekker harddrugs doen, lekker met 120 van de kabelbaan. Leef in het moment, volg je dromen, doe wat je hart je ingeeft. Of in de woorden van de band zelf: hou het simpel, niet moeilijk doen. Met dat motto indoctrineren Milo, Boaz en Karel Lowlands. Ze geven niet alleen een show die ze never nooit meer gaan overtreffen; ze voorzien deze festvaleditie van een absoluut hoogtepunt dat niet snel door een andere act van eigen bodem zal worden geëvenaard.
Gezien: Lowlands 2024, zondag21.40 uur) in de Alpha. Lees hier alle verslagen van Lowlands.
