Toegegeven: enige scepsis hebben we wel, voorafgaand aan de show van Good Charlotte. Want hoe goed kan een show van een band zijn die verschrikkelijke nummers als I Just Wanna Live en The Chronicles Of Life & Death heeft gemaakt? En die broertjes Madden, dat zijn . . .

Als om acht uur voorprogramma Framing Hanley de avond mag openen is de Melkweg al goed gevuld. Sterker nog, het is dat er nog kaartjes aan de deur waren, anders zou je denken dat de grote zaal vanavond strak uitverkocht is. Framing Hanley heeft wat moeite met het geluid, maar zet een zeer acceptabele set neer. Typisch Amerikaanse postgrunge, maar met genoeg edge zodat ook de scenekids er iets mee kunnen. Niks meer aan doen.

De tweeling Joel (zang) en Benji (gitaar) krijgt een rocksterrenonthaal van Amsterdam. De rest van de band – die overigens prima speelt – staat het grootste gedeelte van de avond in het donker. Het draait om de volgetatoeëerde broertjes vanavond. En je kunt zeggen van de twee wat je wil: ze maken het waar. Opener Let The Music Play is zo’n nummer dat op plaat tegen het pathetische aanhangt, maar krijgt live net dat extra beetje power mee om het goed te laten klinken. Als de band daarna meteen publieksfavorieten Girls & Boys en Friday Night speelt kan het al niet meer stuk.

Stiekem heeft Good Charlotte een heleboel goede nummers. Het imago van de band is totaal verpest door de misbaksels van singles. Oké, en door het privéleven van de tweeling. Joel is getrouwd met Nicole Richie en zijn broertje had een relatie met Paris Hilton. Dan vraag je er wel een beetje om. Back to the rock, want de band heeft inmiddels Silver Screen Romance ingezet. Een nummer van het nieuwe Cardiology. Na twee mindere platen eindelijk weer een lekker ongecompliceerd poppunkalbum. En laat dit nou net het beste nummer van dat album zijn. We zijn helemaal om.

Na het aardige Riot Girl krijgen we het eerste minpuntje van de avond: in Like It’s Her Birthday komt die vreselijke elektronica van ze voor het eerst om de hoek kijken. Gelukkig krijgen we meteen daarna Keep Your Hands Of My Girl, hartstochtelijk meegezongen door een grote groep mannen achterin de zaal. Natuurlijk, het moet gezegd: de teksten van Good Charlotte zijn soms bijna grappig. Wat dat betreft zeggen veel van de songtitels genoeg. Maar wat doet dat er toe? Het is poppunk mensen, geen diepzinnig indiegeneuzel. Zolang het snel, catchy en makkelijk mee te zingen is, doet het er niet toe dat Joel Madden zingt dat we met z’n allen van z’n girl af moeten blijven.

Over girls gesproken, na vreselijke ballad Hold On (niet meer doen jongens, foei!), komt ene Rik op het podium. Rik wil z’n meisje iets vragen. U raadt het al: de held van de avond vraagt z’n vriendin ten huwelijk. Op het podium. Bij Good Charlotte. Z’n vriendin – die uit Duitsland komt, geen idee waarom ik dat vermeld, maar het lijkt me belangrijk – geeft niet echt antwoord, maar ze krijgt de ring om haar vinger geschoven dus dat zal allemaal wel goed zijn gekomen. Daarna speelt Good Charlotte Emotionless (Hey Dad), zowaar een ballad die enige impact heeft. Omdat ie oprecht is.

Voor we er erg in hebben is het kwart voor elf en staat de band al ruim anderhalf uur op het podium. En dan moet de toegift nog beginnen. En weer moeten we onze vooroordelen bijstellen:  Dit is geen luie band die ongeïnteresseerd wat nummertjes komt afdraaien. Good Charlotte geeft de fan waar voor z’n geld. Zelfs de toegift duurt langer dan twee nummers. Met Moving On, Last Night, Sex On The Radio en natuurlijk doorbraakhit Lifestyle Of The Rich And The Famous komt er dan toch een einde aan een verrassend leuk avondje poppunk. Good Charlotte is oké.

Fotografie: Paul Barendregt

Gezien: 31 januari 2010, Melkweg, Amsterdam