Wat een lul is het eigenlijk, hè. Damon Albarn. Met gespreide armen, propellorpet en schele dronkenmansgrijns op het gezicht onthaalt hij geheel apathisch de liefde die het publiek zijn Gorillaz geeft. De frontman bezorgt de bewaking en zijn technici intussen haast constante stress als hij zich met zijn bekabelde microfoons een weg baant naar de uithoeken van het Hotot-podium. Dan geeft de enfant terrible maar eens slinger aan de hangende speakertoren, zijn achtkoppige band moet zich schikken naar zijn dronken grillen als hij 5/4 tot tweemaal toe herstart. ‘It’s a shit song anyway’, lalt hij – niet eens als grap – tussendoor. Zijn poging tot flirten met het Nederlandse publiek blijkt slechts een mislukte poging om een ‘finger in the dyke’-grap in zijn speeches te stoppen.

Fotografie Anne-Marie van Rijn

Maar toch houden we van hem: zijn band en parade aan gasten geven een enorme dosis energie en spelen hits, albumtracks en b-kanten met gemak retestrak uit hun instrumenten. Dan kan Albarn lekker doen wat ‘ie wil in een hersenprikkelende, maar ook warme headlineshow van formaat. Eerlijk: wij willen ook wat hij die middag had genomen. Gorillaz is een stonerband bij uitstek, met spacey dub, hiphopbeats die de tekst de ruimte geven en simpele, maar o zo pakkende electropop. Je zou van tevoren verwachten dat de 105 minuten durende headlineshow van de zowel virtuele als analoge band verschiet tot achtergrondmuziek. Maar jeetje, wat staat hier een mooie productie voor onze neus. Met die fantastische visuele aanvulling (hoe kan het ook anders met tekenaar Jamie Hewlett als groepslid), een scala aan gasten (waaronder Fatoumata Diawara, De La Soul-mc Pos en Bootie Brown), een energieke band inclusief achtergrondkoor én Damon in clownmodus verveel je je écht geen seconde.

Albarn zelf doet dat daarentegen wel. Voor hem is Gorillaz slechts een taartpunt uit zijn veelzijdige muzikale carrière, en ook nog eens degene met de meeste snelle suikers en eenvoud. Hij is naarstig op zoek naar constante geluksstoffen in zijn roze bandkloffie, en vindt die bij shotjes backstage, de spullen die het publiek hem aanbiedt (na een kwartier speelt ie met een propellorpet en een Venetiaans masker op zijn hoofd) en manoeuvreren over de zijkanten van het podium.

We snappen het wel hoor: dit is zijn popproject. De herhalende riffjes van M1 A1 en 5/4 zijn gesneden koek voor een veelzijdig componist van Albarns formaat. Toch zijn het de domste pleziertjes waaruit de Brit vanavond de meeste voldoening haalt: even toeteren op een vuvuzela, een riedeltje spelen op zijn melodica, of een knuffel uitdelen aan een van de gasten die de show weer een injectie van liefde geven.

Maar het is niet alleen maar platte eenvoud hier op de bühne: door de kleurrijke visuals bestaande uit oude videoclips, nieuwe animaties en archiefbeeld word je helemaal opgezogen in de songs en zwem je in de diepere lagen van het oeuvre. Letterlijk zelfs, als tijdens Pirate Jet gruwelijke beelden van rovers, kapers en illegale vissers te zien zijn. Het valt op hoe niet alleen het vroege werk van Gorillaz (al stammend uit 1999 en 2000) nog steeds staat als een huis, maar ook hoe de ecologische boodschappen achter de songs haast profetisch voelen, alsof Albarn in het begin van deze eeuw in een glazen bol heeft gekeken.

Misschien heeft hij die shotjes wel nodig na 20 jaar boodschap na boodschap verkondigen zonder aanzienlijke vooruitgang in klimaat. Want in plaats van in een glazen bol kijkt de cartoonband nu naar het sneeuwbeeld op de televisie, de ruis en de leegte in. Waar we naartoe gaan weten we allemaal even niet, maar gelukkig zijn er altijd nog die korte momenten van kalmte en verbinding als deze. Gorillaz heeft een magisch effect op Down The Rabbit Hole, zo lijkt het. Er is genoeg ruimte, er wordt niet meer gedrukt, en de warmte is voelbaar bij onderzeetocht On Melancholy Hill (die gerust wel 10 minuten mag duren) en ruimtetrip Andromeda. De warme deken wordt opgevolgd door een knallend einde met mc Pos tijdens Feel Good Inc. en de Sweetie Irie two-step remix van Clint Eastwood, en dan mag wel geconcludeerd worden: zo lang de band zo scherp is en de omlijsting zo goed, mag Damon Albarn clownen hoe hij wil. We dwelmen nog even in de Momentary Bliss voordat de harde realiteit weer inslaat.

Gezien: 2 juli 2022 op Down The Rabbit Hole (23.15 uur, Hotot). Lees hier al onze recensies van Down The Rabbit Hole.

De zomereditie van OOR is uit!

Bestel ‘m hier.