De tijden dat Gorillaz een haast mythische liveband was, eentje met alleen een optreden in de HMH als Nederlands wapenfeit (2010), zijn al lang vervlogen. Sinds Damon Albarn in 2017 zijn virtuele band nieuw leven inblies met het album Humanz werd Gorillaz ook een full-time liveband, die rond de release van Song Machine: Season 1 vast ook alle hoekjes van de wereld had verkend. Helaas mocht dat niet zo zijn, maar Albarn en consorten vonden een acceptabele compromis: drie gestreamde shows vanuit de LH2 Studios in Londen, voor drie verschillende tijdzones. De Europese show is de laatste, dus zitten we zondagavond klaar voor een show vol gastoptredens die hopelijk, zoals de omschrijving belooft, vol zit met that closing show energy.
Openingsfoto Gorillaz
In interviews beschreef Albarn deze drie avonden al als meer een tv-special dan een echt concert en alles is inderdaad tot in de puntjes geregisseerd. De band trapt af met Song Machine-opener Strange Timez en het eerste dat we zien is een close-up op Robert Smith, die vooraan de kolossale vloer staat en zijn (alleraardigste) refrein recht de camera in zingt, terwijl we op de achtergrond de band en de bijbehorende geanimeerde videoclip zien. Een imposant aanzien, waarmee de band de afstand die er tussen band en publiek ontstaat meteen redelijk weet te overbruggen.
Als dat nummer is afgelopen, zien we Robert Smith even weifelend naast de microfoon staan. Waar moet ik nu heen? Na een paar seconde knipt de livestream naar een korte Jamie Hewlett-animatie, waarna de podiumopstelling al weer gereed is voor het volgende nummer. Want ja, dat alles tot in de puntjes geregisseerd is, zorgt ervoor dat het concert er zelfs vanaf een matig laptopschermpje puik uitziet, maar ook dat er voor menselijke, emotionele momenten weinig ruimte is. Helemaal wanneer gastartiesten in hologramvorm het podium worden opgevoerd, zoals Beck in Valley of the Pagans of Fatoumata Diawara in Desolé. Met een digitaal dansende Beck op het podium die op een gezette tijd zijn coupletten zingt, is er natuurlijk weinig ruimte voor spontaniteit.
Aan de genietbaarheid doet dat alles gelukkig niet heel veel af. Albarn, voor de gelegenheid uitgedost met een Elton John-esque extravagante bril, heeft er duidelijk zin en trekt met plezier de gekste bekken voor de camera. Song Machine heeft enkele van de beste Gorillaz-nummers in tijden, maar is meer een verzameling singles dan een coherent album, dus het is te prijzen hoe soepel er tussen alle verschillende stijlen wordt geschakeld. Van zwoele soul tijdens The Lost Chord met Leee John (die qua energie en charisma nauwelijks onderdoet voor de frontman) tot de emotionele piano-ballad The Pink Phantom met digitale bijdrages van 6Lack en Elton John en de rauwe punk van Momentary Bliss met Slowthai en Slaves, bijna ieder genre waar Gorillaz zich ooit aan heeft gewaagd passeert de revue.
Alleen de uitvoering van bonustrack MLS, waarop alle vocalen van afwezige gastartiesten Chai en JPEGMAFIA komen en je dus naar een band die meespeelt met twee verschillende vocale tracks zit te kijken, slaat de plank mis. Verder vertaalt het Song Machine-materiaal zich uitstekend naar het podium. Het hoogtepunt komt in de vorm van Aries, voortgedreven door een heerlijke baslijn van Peter Hook en fijne denderende drums van dance-wunderkind Georgia. Wanneer Albarn in het refrein de longen uit zijn lijf staat te schreeuwen en bassist Seye Adelekan duidelijk overdonderd is om naast een icoon als Hook te staan spelen, komt het concert het meest tot leven.
Na een klein uur aan uitsluitend liedjes van Song Machine neemt Albarn de tijd om toch even terug in de discografie te kijken. Te beginnen met Fire Coming Out of the Monkey’s Head, een van de raarste nummers op magnum opus Demon Days, waarop acteur Dennis Hopper een beangstigend verhaal voordraagt onder minimale muzikale begeleiding. Hopper is echter al bijna tien jaar dood, dus mag acteur en comedian Matt Berry zijn bijdrage voor zijn rekening nemen. Berry doet een moedige poging, maar mist de gravitas van Hopper en legt af en toe net de klemTOON op de verKEERde plek, waardoor het nummer een beetje doodslaat.
Gelukkig komt er met een akoestische vertolking van nummers als Last Living Souls en Don’t Get Lost In Heaven een waardige slotfase. En Albarn heeft de leukste verrassing bewaard voor het einde. Dat er wordt afgesloten met grootste hit Clint Eastwood is natuurlijk een open deur, maar in plaats van de normale versie wordt er gekozen voor de Ed Case Re-fix, een bonustrack op de Europese versie van het debuutalbum. Nu sloeg ondergetekende die steevast over, maar live spat het nummer van het scherm af, mede door de enthousiaste bijdrage van reggaezanger Sweetie Irie en het feit dat Georgia, Slowthai en de jongens van Slave het podium weer betreden voor een bescheiden moshpit.
Zo komt er een bitterzoet einde aan het optreden. Want ja, het was leuk, maar ook hadden we dit vooral heel graag in persoon mee willen maken. Hopelijk kan dat weer tegen de tijd dat Song Machine Season 2 de wereld heeft bereikt.
Gezien: 13 december 2020 via LIVENow.
