Wellicht is het wat flauw om van het Taylor Swift-effect te spreken, maar geheel toevallig is het niet dat in achtereenvolgende maanden zowel Gracie Abrams als Sabrina Carpenter in een uitverkochte Ziggo Dome staan. Beiden waren voorprogramma tijdens de Eras Tour, en het onbeschrijfelijke succes van die tournee zal ongetwijfeld hebben bijgedragen aan de populariteit van beide dames. Dat neemt overigens niet weg dat dit succes Gracie Abrams volledig toekomt, blijkt vanavond.
Openingsfoto Justin Higuchi (CC, 2022)
In de Amsterdamse megazaal is alles eraan gedaan om het de volgelingen van J.J. Abrams’ dochter zo veel mogelijk naar de zin te maken (of hen zoveel mogelijk geld af te troggelen – zo je wil). De speciaalbierbar is omgetoverd tot een Bubble Tea-walhalla, en even verderop in de gang staat een flinke snoepkraam waar verleidelijk ‘zelfservice’ boven staat. Wél drie euro per 100 gram aftikken graag. Met zulke prijzen zal de Kruidvat zich toch achter de oren krabben.
Niet dat al die ongein nodig is om voor een onvergetelijke avond te zorgen. Dat doet de Amerikaanse popzangeres namelijk zélf wel. Op een sfeervol en doordacht aangekleed podium – met veel ruimte voor schermen en warme lampen – knalt ze het hysterische publiek tegemoet met een drietrapsraket waar je u tegen zegt. Felt Good, waarbij ze zich haast onzichtbaar achter de podium-installatie opstelt, Risk (met het luidkeels mee geschreeuwde ‘too soon to tell you I love you’) en Blowing Smoke, waarin misschien wel het beste refrein van de avond zit.
En dat wil wat zeggen, want in de afgelopen vijf jaar heeft de 25-jarige Abrams er nogal wat geschreven. Zeker het vorig jaar uitgebrachte The Secret Of Us staat er bomvol mee. Het resultaat is dat ze sinds haar vorige show op Nederlandse bodem, in de Melkweg (oktober 2023), nu in één keer door knalt naar de Ziggo Dome. Die zit haar als gegoten, en getuige de enorme glimlach op haar gezicht die de hele avond weer terugkeert, heeft ze het zelf ook goed naar haar zin.
Extra vertederend is het wanneer bij de eerste tonen van Let It Happen massaal spontaan de zaklampjes de lucht inschieten en ze haar (natte) ogen niet lijkt te geloven. Überhaupt zijn de spontaniteit en het gemeende enthousiasme waarmee ze over het podium vliegt ontwapenend, temeer omdat het aspecten zijn die je in hedendaagse popshows – strak geregisseerd en stevig dichtgetimmerd – nog maar zelden ziet. Het werkt aanstekelijk, ook al is er letterlijk niemand, een verveelde ouder daargelaten, die ook maar enige aanmoediging nodig heeft de longen uit zijn of haar longen te schreeuwen.
Zelfs kleinere liedjes als Camden, Rockland (beide geschreven met The National’s Aaron Dessner) en Friend, niet geheel toevallig allemaal afkomstig van haar eerdere werk, houden fraai stand tussen de reeks aan uitbundige klappers en worden bovendien voor het overgrote deel óók en masse meegezongen. Het zegt veel over de toewijding van Gracie’s fans, die zich veelvuldig hebben uitgedost met de voor haar kenmerkende strikjes in het haar. Mooi ook om te zien hoe op de tribunes steeds plukjes vriend(inn)en elkaar met flitslicht filmen terwijl ze volledig uit hun stekker gaan op de liedjes van hun grote idool.
Voor hen kan ze weinig fout doen, zoveel is al snel duidelijk. En heel eerlijk: ze doet simpelweg ook bar weinig fout. Op basis van een aantal tv-optredens viel men in groten getale over het feit dat ze voortdurend zuurstof tekort lijkt te komen en daardoor steeds naar adem hapt, maar daar is vanavond vrijwel niks van te merken. Alleen Normal Thing zingt ze met zoveel lucht in haar stem dat er amper wat van te verstaan valt, en bij verzoekliedje Packing It Up – gezongen vanaf het tweede podium dat haar slaapkamer nabootst – gaat ze qua timing én geluidsniveau volledig de mist in, naar eigen zeggen doordat haar oortjes haar in de steek laten. Over de hele linie is het echter piekfijn in orde, met zelfs een paar loepzuivere uithalen hier en daar, zoals in het fantastische I Love You, I’m Sorry. Voor dat liedje maakte ze speciaal voor haar optreden bij Saturday Night Live een aangepaste versie – een waar ze nu tijdens haar tour opnieuw hoge ogen mee gooit.
Het is dat Taylor Swift op zo’n eenzame hoogte staat dat ze geen concurrentie meer hoeft te duchten, anders zou Gracie Abrams haar nog wel eens a run for her money kunnen geven. Ze heeft er tenslotte alles voor in huis: de liedjes – inclusief geweldige bridges – een zéér fanatieke schare fans én een (toegankelijke) podiumpresentatie waar veel van haar genregenoten een puntje aan kunnen zuigen.
Gezien: 17 februari 2025 in Ziggo Dome, Amsterdam.
