Op de dag dat de boeren de weg opgaan, strijkt de Hella Mega Tour neer in het zonnige Stadspark te Groningen. Een hels festijn: Weezer en Fall Out Boy in het voorprogramma van de absolute headliner Green Day. De tournee die in 2019 groots werd aangekondigd, met beloofd nieuw werk, verwaterde door twee jaar uitstel. Dat drukt de pret niet: deze bands hebben hun sporen reeds verdiend en overleven wel een crisis.
Fotografie Anieck van Maaren
Alsof drie bands nog niet voldoende is verzorgen Amyl and the Sniffers de aftrap. Vroeger dan vroeg, met een brandende zon op de knar, voor de early birds die de protesterende boeren konden omzeilen. Ruig en punky. Dat het veld nog niet vol is, lijkt de Australiërs niet te deren. De eerste officiële schaft door Weezer is vervolgens niet te missen. De zes bassdrums op het podium, gedecoreerde met babyoranje-groen-roze Marshallversterkers, spellen de bandnaam. Krijgen we een bombastische Weezer voorgeschoteld? Nee, dat zou niet des Weezers zijn. Weezer doet in Groningen steengoed wat het al jaren doet, zichzelf zijn, met grote dank aan de fijn eigenzinnige Rivers Cuomo. Ook is hij zijn talen machtig en krijgen we een redelijk accentloos ‘Wij houden van jullie, tot de volgende keer!’, gevolgd door Buddy Holly, fin.
Dan Fall Out Boy met zijn mengelmoes van punk, rock en pop, alleen de besten kunnen van die ingrediënten een smakelijke Long Island Ice Tea maken. Maar waar kijken we naar? Op het scherm vertelt een oude acteur die niemand kent ons een verhaal, gevolgd door een animatie van wat een verbrandde planeet lijkt – prachtig maar, eh? De animatie neemt ons mee naar een universum; gaan we op zoek naar een nieuwe planeet om te vernachelen?
De muziek van Fall Out Boy is weinig urgent, echt bedoeld voor slaapkamers van tieners. De moshpit is een instapmodelletje, eentje waar je met een gerust hart je tiener in stuurt. Maar eerlijkheid gebiedt te zeggen; kosten noch moeite worden gespaard. De totale productie krijgt een krappe voldoende voor de moeite en creativiteit die erin is gestoken – de basgitaar van Pete Wentz is een echte vlammenwerper, cool! Er wordt van decor gewisseld en verrek, de piano van frontman Stump staat in de hens, vet.
Het is wachten op Green Day. De moeder aller songs Bohemian Rhapsody schalt door het Stadspark en wat is dat nou? Het bekende, verlepte huisdier van de band – een roze konijn – strompelt het podium op. De haas mag dan beschonken zijn, hij voelt prima aan dat we nog niet optimaal warm zijn voor het punkrocktrio. Ho, daar zijn ze! American Idiot knalt direct uit de speakers, precies de turbo-injectie die de dieseltjes nodig hebben. We knallen gelijk door met Holiday en Know Your Enemy. Kunstjes zijn er om niet te verleren: gitaartje achter het hoofd, soepeltjes bespeelt Billie Joe Armstrong op een geroutineerde-ongeroutineerde manier het publiek.
Van een trio is allang geen sprake meer, maar de drie hoofdrolspelers staan hun mannetje. Mike Dirnt – puntig als altijd – bewijst dat hij een levende baslegende is; alles is strak, zelfverzekerd en met een gretig grimas die zelfs de grootste bullebak in de moshpit nog niet trekt. Aan de andere kant van het spectrum, een schamele tien meter verderop, zit Tré Cool zenuwachtig op zijn troon. Nog een truc uit de Green Day trukendoos: Phoebe (heb ik haar naam goed verstaan?) mag het podium op. De jongedame, en vanaf nu artiest in spé, omhelst Armstrong lieflijk, krijgt een gitaar om haar nek en leeft de droom van iedere aanwezige pseudo-muzikant: spelen voor een afgeladen festivalterrein. Haar glimlach is er een voor de eeuwigheid. Armstrong gebiedt haar nog een stagedive, de landing is zacht.
De show is een kettingbotsing van sterke punkrockklassiekers: When I Come Around, Holiday, Hitchin’ A Ride, Longview, Basket Case en ga zo maar door worden vakkundig aan elkaar geregen. Voor de OG’s is er een cadeautje in de vorm van 2000 Light Years Away (1991). Dat Green Day meer is dan een stel punkrockrammers is een understatement. Met echte party-anthems Minority en King For A Day zien zelfs de stugge jeans-met-business-overhemd dragende VVD-vaders zich als pogoënde tieners terug op de beeldbuizen. Armstrong trekt tranen met Wake Me Up When September Ends (check zeker de liveversie waarin Armstrong aan Howard Stern vertelt over het emotionele nummer). Met dit veelzijdige arsenaal heeft Green Day zijn toetreding tot de Rock & Roll Hall Of Fame (2015) dubbel en dwars verdiend.
Ook de figuranten krijgen een klein spotlightmoment, saxofonist Jason Freese pakt het met beide handen aan en zet Careless Whisper in. Lachend en zwijmelend slikken we het als zoete koek op een lege maag. Armstrong doet nog een beroep op zijn innerlijke Freddy Mercury met een ‘hee hoo!’. Vergeef me die vergelijking, maar met de opkomstmuziek in het achterhoofd is de vergelijking snel gemaakt. De nacht valt en iedereen weet: het is tijd voor de allermooiste concertafsluiter: Good Riddance. Uit volle borst nemen we afscheid van Green Day en de Hella Mega Tour, die bewijst dat er nog volop leven zit in de punkrock van een goede twintig jaar.
Gezien: Hella Mega Tour, 22 juni 2022, Stadspark Groningen
