Een concert van Green Day is een beetje zoals de verjaardag van je moeder. Je weet dat je moet gaan, dat je gekke oom weer dezelfde ongepaste grappen gaat maken en dat de kamer gaat stinken van de rolletjes ham met ei. Maar ach, als je je daar op instelt . . .

Het begint al bij het eerste nummer. Na een paar akkoorden Know Your Enemy trekt frontman Billie Joe Armstrong een jonge fan op het podium. Hartstikke leuk, maar waarom al na luttele seconden de vaart uit een show halen die nog helemaal niet op gang is gekomen? Tijdens tweede nummer Bang Bang stopt de muziek even omdat Armstrong een wall of death wil zien (die er vanzelfsprekend in de volgepakte Ziggo Dome niet echt komt) en even later wordt Holiday onderbroken om met een volgspot de zaal in te schijnen. En dan zijn we pas net begonnen.

Voor een show die zo zwaar rust op dit soort lolligheden, valt de productie stiekem een beetje tegen. Drummer Tré Cool zit op een verhoging met een verlichte trap, maar schermen ontbreken en het kleine beetje vuur stelt niet zo gek veel voor. Het voelt niet als een nieuwe, stadionwaardige show. Dat komt overigens ook omdat de band wel heel erg in herhaling valt vanavond. Natuurlijk, er zitten nummers van het vorig jaar verschenen Revolution Radio in de set – Troubled Times zelfs voor het eerst – maar verder is het wel heel erg hetzelfde als de vorige keer. Bij de al sinds 1990 gespeelde Operation Ivy-cover Knowledge mag een fan het podium op om een stukje gitaar mee te spelen. En ja, de gitaar mag ie zoals altijd houden. Grappig wel dat Billie Joe eerst een meisje uit het publiek laat tillen dat de drie basisakkoorden niet onder de knie blijkt te hebben.

Zelfs vaste verkleedpartij King For A Day gaat weer over in Shout van The Isley Brothers, net als op liveplaat Bullet In A Bible uit 2005. Ook het publiek opjutten doet Armstrong volgens het boekje: een hoop armgebaren en als we een shotje zouden nemen bij iedere keer dat we ‘hee-hoo’ of ‘whoah-whoah’ moesten nazingen waren we al na twintig minuten ladderzat geweest. Natuurlijk moeten we ook een paar keer ‘No Trump’ meeschreeuwen, maar in deze tijden hadden we misschien gehoopt op wat meer statements van de band die in 2004 nog American Idiot maakte. Armstrong bewaart zijn politieke boodschap liever voor op social media, al draagt hij Boulevard Of Broken Dreams wel op aan de vluchtelingen die zijn land onder de nieuwe president niet meer in mogen.

Alle puntjes van kritiek daargelaten: de uitverkochte Ziggo Dome gaat uit z’n dak, Billie Joe zingt zeer behoorlijk en de rest van de band, zes man in totaal, zorgt ervoor dat de frontman zijn grappen en grollen uit kan halen zonder dat het ten koste gaat van de kwaliteit. Sowieso is het mooi om te zien dat Green Day de enige punkband van zijn generatie is, die iedere paar jaar weer zo’n grote aanwas van jonge fans weet te trekken. Waar generatiegenoten als The Offspring drijven op nostalgie, verdringen bij Green Day jonge kids zich rondom de catwalk vooraan het podium om alles van de laatste drie albums – we rekenen flops Uno, Dos en Tré even niet mee – keihard mee te schreeuwen. Juist een oudere track als Scattered blijkt minder besteed aan de fans in het voorste vak.

Dat geldt natuurlijk niet voor Basket Case, dat ook na 23 jaar niets aan kracht heeft ingeboet en ook vanavond een van de hoogtepunten is. Ook omdat de band het nummer speelt zoals het hoort: snel, zonder al te veel fratsen. Het zijn die fratsen die American Idiot in de toegift de das om doen. Waarom zou je het nummer in het midden stoppen om applaus in ontvangst te nemen om vervolgens weer door te spelen? Na een knallende uitvoering van Jesus Of Suburbia is het eigenlijk wel klaar, maar Armstrong komt nog een keer terug voor het akoestische Ordinary World – uit de gelijknamige film waar de zanger een hoofdrol in vertolkt – en het onvermijdelijke Good Riddance. De Ziggo Dome eet uit de handen van Green Day vanavond, maar mag het volgende keer alsjeblieft een vernieuwd recept zijn?

Fotografie: Luuk Denekamp

Gezien: 31 januari 2017, Ziggo Dome, Amsterdam