Toen Pinkpop nog in Geleen plaatsvond, werd er pas écht muziek gemaakt. Jeff Beck, Rory Gallagher, The Kinks, Uriah Heep, dát waren nog eens namen. Althans, dat hoorde ik altijd terug als ik begin jaren nul weer eens hoog opgaf over een of ander indiebandje op Pinkpop met ‘The’ ervoor en een gitarist met een sluike pony. De nostalgische oldtimers konden op de slotdag van het festival 2024 hun hart ophalen met de classic rockjonkies van Greta Van Fleet.
Fotografie Hub Dautzenberg
Oldtimers? Wie op het videoscherm de beelden van de voorste rij ziet, telt maar weinig grijze hoofden. Veel jonge, enthousiaste mensen, met Greta Van Fleet-shirts aan, blijkbaar met grote honger naar een uur ouderwetse rockmuziek. Dat uur begint het viertal onder een luide knal opent met The Falling Sky. En als zanger Josh Kiszka die gouden keel van hem openzet, wanen we ons voor even op Woodstock. Of ja, het Burgemeester Daamenpark in Geleen.
De vraag is of de bands van toen er ook zo piekfijn volgens het stijlboekje van de rock & roll-mode bijliepen. De drie broertjes Kiszka (naast Josh zijn er ook nog gitarist Jake en bassist Sam) en hun drummer Danny Wagner zijn om door een ringetje te halen. Frontman Josh is een rhinestone cowboy, met zijn met glittersteentjes belegde pak. Alleen de hoed ontbreekt nog. En Billy The Kid zal ook niet op bordeelsluipers rondgelopen hebben.
Bij Greta Van Fleet oogt eigenlijk alles veelbelovend. Het hele plaatje van de band klopt, qua uiterlijk, qua podiumpresentatie. En de klankkleur van de muziek is ook helemaal vertrouwd seventies. En verdraaid, het zijn ook nog begenadigde instrumentalisten. En die Josh laat geen moment onbenut om de hoge vocalen, die zoveel lijken op die van Robert Plant van Led Zeppelin, over de weide te laten galmen.
Maar dat tempo! Slechts acht songs in één uur. Waar je op deze eerste subtropische zomerdag hoopt even flink onder je kloten gestampt te worden door een stoere rockband, daar word je vervolgens dik vijftig minuten lang getrakteerd op lange, uitgesponnen nummers zonder kop of staart. Het zijn eerder vehikels voor virtuositeit, in plaats van herkenbare songs. Nu voltrekt het grootste deel van de show zich in hetzelfde lome wandelpasje als dat van de bezoekers die zich door de drukte op de festivalweide een weg banen.
En dan gaat Josh ook nog uitgebreid witte rozen uitdelen tijdens Light My Love. Peter Wolf van The J. Geils Band gooide ooit tenminste nog een bos peperdure Baccara-rozen met één klap kapot op het podium van Pinkpop in Geleen. Maar als je na zo’n hele bloemenceremonie ook nog je volgende nummer The Archer oprekt met een gitaarsolo waar maar geen einde aan lijkt te komen, dan dóe je het gewoon erom.
Nota bene met een cover slaat iets van een waakvlammetje in de pan. De band speelt That’s Alright Mama, beroemd gemaakt door Elvis Presley. Die tweeënhalve minuut zijn meer échte rock & roll dan wat we in het voorgaande uur van het Circus Virtuoso genaamd Greta Van Fleet hebben gezien. ‘All I’ve got is a red guitar, three chords and the truth’, zong Bob Dylan ooit. Meer heb je soms niet nodig in de muziek.
Gezien: Pinkpop 2024, zondag (17.15 uur) op de South Stage. Lees hier al onze verslagen van Pinkpop. Ook aanwezig? Deel je mening en foto’s in de app van Gigit!.
Zomeractie!
Als je nu een jaarabonnement op OOR neemt betaal je geen 69,95 maar slechts 53 euro. En je maakt kans op een Yamaha versterker met compacte pianocraft luidsprekers. Kijk hier voor de actie.
