Het Ierse Gurriers speelde in 2022 zijn eerste Nederlandse show ooit in Maastricht, in de kleine zaal van de Muziekgieterij. Zij die er toen bij waren, spreken nu drie jaar later nog steeds over dat optreden. Komt het daarom even mooi uit dat Gurriers deze week terugkeerde naar de Limburgse hoofdstad voor een hernieuwde ontmoeting. Zou het wederom memorabel worden?
Fotografie Hub Dautzenberg
Onlangs mocht Gurriers op audiëntie bij de president van de Ierse republiek, die het culturele talent uit zijn land een podium gaf in diens ambtswoning. Maar Gurriers maakt allesbehalve deftige kamermuziek. Voor de genodigden van de president zal het optreden van Gurriers hebben aangevoeld alsof er een bijl in de marmeren pilaren van het paleis werd gezet.
Want Gurriers is vooral een boze band. In tegenstelling tot ‘grote broers’ Fontaines D.C. heeft de band rondom frontman Dan Hoff niet zoveel op met romantiek en nostalgie. Gurriers propageert eerder desillusie. Of, zoals Hoff het zelf ooit verwoordde, de muziek van Gurriers is als schreeuwen tegen een videogame, terwijl je alleen in een donkere kamer zit met de luiken dicht. Als Gurriers al de stem van de jeugd vertegenwoordigt, dan is dat een stem vol vertwijfeling. ‘I was born in the wrong era’, schreeuwt Hoff dan ook in Approachable, wellicht de bekendste track van de groep.
Het is daarom opmerkelijk om te zien dat op deze woensdagavond in de Muziekgieterij best wat vijftig- en zelfs zestigplussers te vinden zijn in de kleine zaal van het Maastrichtse poppodium. En dat terwijl godbetert Racoon een deur verder in de grote zaal speelt. Voor deze grijze hoofden voelt Gurriers vermoedelijk als een reis terug in de tijd, naar de postpunkdagen van begin jaren tachtig. Andere tijd, dezelfde wanhoop, misschien?
Wie het weet mag het zeggen. In ieder geval is het dansen op de vulkaan geblazen. Buiten mag de wereld grimmiger worden, hier binnen MOET er worden gedanst, zo beveelt Hoff vanaf opener Close Call. En al na drie nummers, tijdens Des Goblin, duikt de zanger het publiek in. Ondertussen maaien Mark MacCormack en Ben O’Neill onverstoorbaar verder op hun gitaren, als militairen die repetitief salvo’s afvuren op hun machinegeweren. Bassist Charlie McCarthy – die akelig veel lijkt op het mysterieus verdwenen Manic Street Preachers-bandlid Richey Edwards – sluipt over het podium en kijkt intussen indringend de zaal in met zijn zwart omlijnde ogen.
Na de heerlijke nieuweling Nothing Happens Twice ligt Gurriers definitief op ramkoers. Enkel het hoekige en meer bedachtzame Top Of The Bill ontwijkt een frontale confrontatie. Sign Of The Times wordt vervolgens een hoogtepunt. Deze track over hoe geweld via onze smartphoneschermpjes tot ons komt en ogenschijnlijk ongevoelig wordt geconsumeerd, raakt letterlijk aan de tijdgeest: ‘Not feeling’s just a sign of the times.’ Hoff schreeuwt zich de longen uit het lijf; een groot deel van de zaal brult mee.
Gurriers maakt dusdanig compromisloze muziek dat je er met gemak een stadion mee laat leeglopen, maar vanavond voelen deze haast militante songs als anthems. En ken je de tekst niet, dan roept de energie in ieder geval een vergelijkbaar gevoel op. Zonder unity te declameren, bieden deze jonge Ieren een gevoel van collectiviteit dat in de buitenwereld soms node wordt gemist. Misschien is het wel de wrong era, maar in ieder geval de right band.
Gezien: 23 april 2025 in Muziekgieterij, Maastricht
