Al op de vroege zaterdagochtend kun je niet om ze heen. Uit alle bluetoothboxjes en overstuurde telefoonspeakers op de camping klinkt die ene Nederlandstalige monsterhit. ‘Dit is een noodgeval! Help me uit de brand!’ Je hoorde ‘m al in de kantine van de hockeyclub, de snackbar om de hoek en – zelfs – de betere platenzaak. En nu dus op Lowlands, waar de drie Hagenezen hun ongekende succesjaar gloedvol komen inkoppen. Of beter: hun droom komen verwezenlijken. Want dat is het: een volle Alpha, een uitbundig Lowlaaands!!, luidkeels meezingend.
Fotografie Arend Jan Hermsen
En zoals gewenst: de Alpha en het omringende veld zijn packed. Er wapperen groengele vlaggen, bordjes met ‘Ja Ja’ (dan wel ‘Nee Nee’) steken boven het publiek uit, evenals een roze flamingo die er verder niets mee te maken heeft. Binnen sluiten groepjes vrienden hun rijen om niemand in de ramvolle tent erdoor te laten en buiten smeert men zonnebrand. ‘The fucking Alpha!!’ klinkt het vervolgens als de bandleden het podium oprennen, hun droom tegemoet. ‘Drie jaar geleden stonden we nog in Sexyland’, memoreren ze meteen maar. Ja, de coronaperiode heeft deze jongens goedgedaan. Van lollige stukadoors naar megasensatie in drie jaar tijd.
Ze staan erbij als Haagse Johnny Bravo’s, surfend op de golf aan nieuwe Nederlandstalige pop. De nalatenschap van Het Goede Doel, Doe Maar en Toontje Lager lag al drie decennia te verstoffen in de kelder van de Nederpop, zoals onze verre voorgangers bij OOR dat noemden, en het werd de hoogste tijd dat iemand het weer eens naar bovenhaalde – en er een dikke beat onderzette. De tracks waarmee ze een ravage aanrichtten in het clubcircuit (De Langste Nacht, Witte Was, Ja Ja Nee Nee) worden hier onthaald als popklassiekers. Je kunt eindeloos door de mensenmassa ploeteren: werkelijk iedereen lijkt alles (couplet-refrein-couplet) mee te zingen.
Verrassingen? Wat precies de toegevoegde waarde van Maan is, die tijdens Ik Haat Je even ‘van hier tot aan de maan en terug’ mag meezingen, is niet duidelijk, maar het aantreden van Sophie Straat is raak. Haar Tweede Kamer – inclusief Doe Maar-koortje – geeft de set precies het smerige smoelwerk dat soms ontbreekt aan de gladde eigthiespop. De frituurvet-smeuïge ballade Kinderwens doet dienst als cooling down tussen de meezingers. Tenenkrommend, maar niet zonder knipoog. En probeer maar eens níet te lachen als tienduizenden mensen ‘Ik ben er klaar voor / Mijn eigen junior’ meezingen. Het zal nog druk worden in het sekshotel aan het Ohlalalaantje.
Het laatste kwartier wordt echt alle subtiliteit uit de tent geblazen, als de eightiespop plaatsmaakt voor schuurfeesthouse en bonkige bangers als Mijn Stad (inclusief vlaggengewapper), Psycho en Witte Was. Een beukblokje uit de school van The Opposites. Boaz Kok betrad het podium nog heel geinig op een ‘kniemobiel’, om zijn gebroken voet te ondersteunen, nu staat hij vol op die voet te springen. Goldband heeft het eigenlijk niet meer nodig, deze lompe feestmodus, inclusief crowdsurfen op een opblaasmatras. Maar hey, dit is hún droom. Niemand die ze tegenhoudt. ‘Kom, laten we het laatste nummer in onze onderbroek doen’, roepen ze. Whoa, mama!
Gezien: Lowlands 2022, zaterdag 14.00 uur in de Alpha. Lees hier al onze recensies van Lowlands.
OOR‘s Nederpop-special!
Bestel ‘m hier.
