In de zomer van 2013 beleefden de zusjes Haim een bijzondere doorbraak: mensen vielen niet alleen voor een handvol hits (Forever, The Wire, Don’t Save Me), maar ook – misschien wel vooral – voor de dynamiek en het charisma die de drie op het podium vertonen. Wisselen van instrumenten, krachtige drumclimaxes, en natuurlijk de bass faces van oudste zus Este Haim: drie dingen die je mensen vaker hoorde noemen na een Haim-show dan de songtitels uit hun oeuvre. Anno 2022 zijn we drie platen verder en heeft Haim haar podiumcharmes en muzikale alleskunnerij omgevormd tot een geoliede machine voor de festivalweide. Komen, zien en overwinnen is het enige doel. Die missie slaagt vanavond, maar het vuurwerk blijft uit.
Fotografie Anne-Marie van Rijn
Aan energie en showmanschap ligt dat in ieder geval niet: Alana, Danielle en Este Haim zijn geboren voor het podium. Drums, gitaar, percussie, bas: van akoestisch tot elektrisch, ze kunnen het allemaal, alledrie. De drie worstelen zich al decennialang door de obstakels die Women In Music kunnen tegenkomen; die gigantische cervelaten van hun albumcover, die vandaag als decor dienen, voelen tegelijk als een power move én een succesvolle verdediging van het Haim-territorium als sub-headliner in een door worsten gedomineerde industrie.
Het is vooral de setlist die een greintje onvree achterlaat als Haim het podium afrent. Opener Now I’m In It is een fantastische opwarmer, met dat (hoe kan het ook anders) Stevie Nicks-achtige gitaarloopje dat de voorste rijen wild krijgt. My Song 5 de vreemde eend in de bijt die meteen de veelzijdigheid van de band op de kaart zet. Maar het tempo en de energie gaat nooit hoger dan versnelling drie. Gelukkig bouwt familie Haim allemaal elementen om hun slow burners en hitgevoelige seventies rock om ons voldoende bij de les te houden.
Danielle even op drums? Leuk. De baritonsax even op de voorgrond tijdens Summer Girl? Ook fijn. Het comedy-routine over de scharrels waarmee Este aan de lijn hangt in zeroes R&B-jam 3AM doet je bijna geloven dat het speciaal voor dit optreden gemaakt is. En een deep cut uit de grabbelton (I’ve Been Down) geeft aandacht aan de echte fans. Maar hoe leuk die liedjes van Women In Music Pt. III – verreweg hun beste plaat – ook zijn, voelbaar of écht energiek wordt het niet in het krappe uur waarin HAIM de Groene Heuvels speelt.
Sinds het grote acteerdebuut Licorice Pizza wordt Haims serieuze worp naar supersterrendom groter: na Taylor Swift rekent ook Drake zich tot hun inner circle. Dat wijst er alleen nog maar meer op dat Haim een aantrekkelijk product van haar likeability en jaren zeventig-pop heeft gemaakt. Maar in die tien songs waarvoor vanavond ruimte is, kan Haim dat product op z’n minst wat vuriger of voelbaarder verkopen. Dat had prima gekund met die Oh Well-cover vol gierende gitaarsolo’s en sambaballen die op drums rammen. Die zette zo’n tien jaar geleden wereldwijd álle festivalweiden in vuur en vlam. Nog een suggestie: Let Me Go, met dat outro waarin de drie zusjes echt alles gaven tijdens hun eerste tournees. Of neem dan op z’n minst één uptempo track op in de setlist, bijvoorbeeld meezinger Don’t Save Me of recenter werk Up From A Dream.
Maar Alana, Danielle en Este dribbelen alweer de tourbus in na een kort en prima The Steps. Deze band hoeft zichzelf niet meer te bewijzen als sub-headliner en een sterke aanwezigheid in het muzikale landschap, maar het zorgt voor flink wat verlies van spontaniteit door de jaren heen. Maar het is ze gegund: Haim houdt het relaxed en gaat voor de dikke 7 op de eerste Down The Rabbit Hole-dag. Hopelijk kunnen we nog eens vlammen met een grote, extra lange Afas-show dit najaar.
Gezien: 1 juli 2022 op Down The Rabbit Hole (21.30 uur, Hotot). Lees hier al onze verslagen van Down The Rabbit Hole.
De zomereditie van OOR is uit!
Bestel ‘m hier.
