Harry Styles gaf zondag de eerste van drie uitverkochte concerten in de Johan Cruijff ArenA. Het bleek een avond die de vijftigduizend bezoekers zich nog lang zullen heugen – en niet alleen omdat ze oog in oog stonden met de grootste popster van deze tijd. Een treinstoring gooide in de piek van de toestroom al roet in het eten, na afloop was het mankement nog niet verholpen en strandden duizenden reizigers. Een troost voor de vele jonge fans: Styles toonde zich in Amsterdam inderdaad de nieuwe golden boy van de popmuziek, letterlijk en figuurlijk.
Met bijdrage van Willem Bemboom
Een jong meisje dat vooraan staat, drukt een stuk karton in de lucht met daarop in viltstift geschreven: ‘Should I block him?’ De gekrulde letters steken boven de menigte uit naast honderden andere borden die inhoudelijk variëren van huwelijksaanzoeken, verzoekjes voor relatieadvies of steun bij een coming out. Gillende fans laten niets heel van hun stembanden, hopend op een moment oogcontact met de Britse god die groter lijkt dan Ajax, al zou de bescheiden Styles dat zelf niet toegeven. Het ene moment is hij Dr. Phil in een glitterpolo met clichématig relatieadvies, om vervolgens alle toeschouwers Happy Birthday te laten zingen. ‘If you’re asking the question, you probably already know what to do’, zegt Styles tegen het meisje dat ongetwijfeld meteen de jongen in kwestie heeft geblokkeerd. Omdat Harry het zei.
Tijdens Adore You, het derde nummer op de setlist, maakt Styles een rondje over de enorme, vierkante catwalk en kunnen we ‘m wat beter bestuderen. Nee, hij heeft niet de moves van Jagger, het enigmatische van Bowie, de kracht van Freddie of de knipoog van Robbie. Maar Harry Styles toont een ander talent: hij is de benaderbare superster, knipogend en wijzend naar z’n volgelingen in de pit en op het veld, die hij rechtstreeks toespreekt alsof er niet nóg 49.999 dolenthousiaste fans omheen staan. ‘Als je iets nodig hebt, laat het me dan weten’, drukt hij de meisjes tegen de barriers op het hart. Want bij Harry moet je je veilig voelen. En zoals hij het zelf nog eens benadrukt: ‘Feel free to be whoever you always wanted to be.’ Hij mag dan de glinsterende man in de spotlights zijn, in Harry’s House straalt iedereen.
In tegenstelling tot veel andere popsterren van gelijk of kleiner statuur (groter dan Harry Styles kun je momenteel niet zijn) propt de Britse superster zijn show niet vol met kostuumwisselingen, pyrotechniek en choreografische hoogstandjes waar je duizelig van wordt, maar gebruikt hij ingestudeerde tussenpozen om een band te scheppen met alle aanwezigen. Kleinere artiesten hebben regelmatig een show vroegtijdig beëindigd nadat er iets het podium op werd gegooid, maar Styles kopt glimlachend een rode beker terug de menigte in en paradeert even later rond met een stoffen aubergine, en natuurlijk wappert hij ook even met de regenboogvlag die hem voor de voeten wordt geworpen, want tolerantie, inclusiviteit, en jezelf kunnen zijn vormen de rode draad tijdens Love On Tour – ‘Tonight we’re all gay!’
Waar zijn muziek qua originaliteit niet helemaal tipt aan zijn ongrijpbare imago – zijn catalogus bestaat over het algemeen uit radiovriendelijke pop zonder edge, waarvan we ergens willen geloven dat Styles die wel in zich heeft – zijn we geen moment verbaasd over zijn sterrenstatus. Hij leidt een nieuwe generatie in van popsterren die de hitlijsten binnenstormen met een boodschap gedoopt in onbevlekt optimisme, wat na de coronacrisis zeer welkom blijkt en een stuk kleurrijker is dan de geesteloze clubmuziek van het vorige decennium. Van Pitbull en David Guetta naar Harry Styles en Billie Eilish durven we best een vooruitgang te noemen, en dan hebben we het alleen nog maar over de goede intenties waarmee je naar huis wordt gestuurd.
Harry Styles’ catalogus is nog groeiende, dus het meeste past wel in twee uur, inclusief What Makes You Beautiful uit zijn tijd in One Direction, want het boybandverleden is voor de opnieuw uitgevonden rockster geen taboe. Megahits Watermelon Sugar en As It Was zijn nummers die het grote publiek aantrekken, maar niet boven de middelmaat uitstijgen, waar laatstgenoemde in progressie en cadans verdacht veel lijkt op Take On Me van A-ha. Toch zijn er genoeg momenten dat Styles laat zien dat hij het verdient serieus genomen te worden, zoals bij het opvoeren van de zorgvuldige zanglijntjes op Music For A Sushi Restaurant en het bombastische slotstuk van Satellite, en, niet te vergeten, de knallende hardrock van Kiwi.
Digitale schermen binnen de ArenA geven een duidelijke boodschap: er rijden geen treinen meer na afloop van het concert. Een vader voelt de bui al hangen en trekt zijn dochter geleidelijk mee aan haar arm richting de uitgang. Het meisje sjokt gehoorzaam achter hem aan maar is gefixeerd op het podium waar Styles nog heen en weer dartelt, terwijl het publiek, dat voor een groot deel ook met de trein zal hebben gereisd, de confrontatie met het openbaar vervoer nog even uitstelt.
Fans staan met zweet op hun voorhoofd en blozende wangen, smachtend naar nog een toegift, terwijl ze een blik werpen naar hun ouders, partners of vrienden die uit solidariteit zijn meegegaan, die op hun beurt glimlachend toegeven dat ze misschien ook een beetje fan zijn geworden, want dat is de onmiskenbare charme van Harry Styles, die de ArenA volledig heeft omgebouwd tot Harry’s House, het domein waar je jezelf mag zijn, en daar mag de treinproblematiek best even op wachten.
Gezien: 4 juni 2023 in Johan Cruijff ArenA, Amsterdam. Fotografie Lloyd Wakefield.
De nieuwe OOR is uit!
Bestel ‘m hier.
