'We willen geen band worden die voor de money z'n eigen nummers staat af te beffen. Daarom stoppen we', vertelt Marco Roelofs midden in het afscheidsconcert van zijn band de Heideroosjes in de Amsterdamse Melkweg. Na 23 jaar vinden de vier Limburgers het mooi geweest. De imposante afscheidstournee van . . .

In een redelijk hilarisch introfilmpje zien we Urbanus, naamgever van de band, treuren om de dood van ‘zijn’ Heideroosjes. Als het doek valt zet de band Tot Hier in, de traditionele opener van deze laatste tournee. Wat volgt is een twee uur durend spektakel waarin heel oude nummers (Listen To The Pope, Tering Tyfus Takketrut) worden afgewisseld met een enkel nummer van laatste album Cease-Fire (Stef Bos-cover Tussen De Liefde En De Leegte). Break The Public Peace, Lekker Belangrijk en We’re All Fucked Up zitten al vroeg in de set en brengen de zaal vanaf het begin in extase. Het is lang geleden dat we de Melkweg zo uit z’n dak hebben zien gaan als vanavond. Ieder nummer krijgt een heldenonthaal, 1500 kelen zingen luidkeels alles mee en bij het ‘vroem-vroem’-gedeelte van Sjonnie & Anita gaan 1500 paar vuisten als vanzelf de lucht in.

Daarvoor is er al van alles gebeurd. Ook al is het vanavond vooral feest, ook als afscheidnemende punkband moet je af en toe iets serieus aansnijden. Oudje Fistfuck Party At 701 is ineens weer actueel nu de ex-vrouw van Dutroux is vrijgelaten en de serieverkrachter en moordenaar zelf ook een verzoek tot verlof heeft ingediend. ‘Ze zijn knettergek’, zegt Roelofs doelende op de vrijlating. Na de Goede Tijden Slechte Tijden/Punica-medley komt er een heus mannenkoor op het podium, dat onder meer een eigen versie van Tot Hier brengt. De show is dan al ruim een uur onderweg. De Heideroosjes gebruiken de pauze om even op adem te komen.

Na de break komen vooral veel publieksfavorieten. Nadat de Limburgers met Ode To The Ramones (en I Wanna Be Sedated) hun helden hebben bedankt is het tijd voor Sjonnie & Anita, Val Maar Dood (‘een liedje aan onszelf opgedragen’, zegt bassist Fred Houben) en Time Is Ticking Away. En dan, tja, dan moet ook het onvermijdelijke gebeuren. ‘Ja, we doen het toch’, grapt Marco Roelofs als de band culthit Ze Smelten De Paashaas inzet. Zo vliegen de twee uur voorbij en spelen de Heideroosjes een show die voor band en publiek in een soort roes voorbij lijkt te gaan. Voor Since 1989 bedanken de vier bandleden hun complete crew en met Damclub Hooligan komt er een eind aan de reguliere set. Maar de Melkweg wil meer. Veel meer.

Ook in de toegift, die begint met Bagfull Of Stories, permitteert de band zich niet al te veel ruimte voor emotionele toespraken of tranen. Natuurlijk, af en toe zie je een van de bandleden slikken, maar ‘dit is godverdorie wel een punkshow’ lijken de vier te denken. En dus wordt er tot het bittere eind keihard doorgespeeld. Oké, Houben krijgt even de ruimte om zich uit te leven in I’m A Hippie. En dan is het echt bijna afgelopen. Nog twee nummers. De hele Melkweg weet welke twee dat zijn. De eerste is het nummer waarvan ook vanavond honderden fans een shirtje aan hebben. ‘Ik schreef de tekst toen ik zestien was en het is nog altijd mijn lijfspreuk’, aldus Roelofs voor I’m Not Deaf I’m Just Ignoring You. Met United Scum komt er dan echt een einde aan 23 jaar Heideroosjes. Wat begon in een schuurtje in Horst, eindigt in een uit zijn voegen barstende Melkweg. Althans, voor even. Volgende week het echte afscheid in Brussel.

Fotografie: Arend Jan Hermsen

Gezien: 22 september 2012, Melkweg, Amsterdam