De verplaatsing maakt van deze show wel een speciale: het is de laatste van een lange tournee door Europa ter ere van Hairless Toys – een plaat die vorig jaar door al het commerciële popgeweld wat werd ondergesneeuwd, maar zeker niet ongeprezen mag blijven. Zes van de acht nummers op Hairless Toys staan dan gelukkig ook op de setlist vanavond en zoals de teksten op het album behoorlijk eerlijk, emotioneel en ironisch tegelijk kunnen zijn, zo is de podiumverschijning Roísín Murphy dat ook.

Het optreden van vanavond bestaat namelijk uit een uiterst vermakelijk parade van extravagante outfits, soms zo gekunsteld en snel verwisseld dat we bijna van pure ironie of zelfs parodie kunnen spreken. Murphy start de avond in een okergele jas, dollend met een cameraman en een rubberen hand op een scepter en eindigt een tiental outfits en nog veel meer attributen later in een goudzwart en rafelige jurk. Een schouwspel dat het niet alleen bijna in performance art verandert, maar Murphy ook de kans geeft om haar nummers als verschillende karakters te vertolken en eens goed de draak te steken met de poppenkast die popconcerten tegenwoordig kunnen zijn.

Door al dat gekke en onverschillige gepruts met die attributen – laten we ze voor het gemak even careless toys noemen – vergeet Murphy wel eens een halve tekstregel, maar gelukkig wordt dat nergens hinderlijk. Haar zang is goed en haar band is, op z’n zachtst gezegd, uitstekend. Onder leiding van partner in crime en beroepsgekkie Eddie Stevens op toetsen zien we een jong herencollectief dat funkt, beukt en groovet als een geoliede machine en elk subtiel detail – en dat zijn er veel vanavond – prachtig speelt. Ook qua setlis boft Eindhoven. Murphy laat al zo ongeveer bij aanvang ‘Do You Like My Tight Sweater’ vallen – de zin die de oprichting van Moloko markeert. Dat betekent niet alleen nieuw, maar ook ouder werk. Zowel enkele Molokonummers als hits uit de solocarrière van Murphy – van Pure Pleasure Seeker tot Overpowered – komen voorbij. Met de vertolking van grootste hit Sing It Back zal niet iedereen blij zijn: die is in het techno-epos Exploitation als snippet weggemoffeld en wordt opgevolgd door het refrein van No Limit van 2 Unlimited. Noem het een binnenpretje van Murphy.

Het publiek staat grinnikend te kijken naar het bijna Shakespeariaanse toneel dat Murphy neerzet, maar de zaal vergeet het nog wel eens te dansen. En dat gedurende een set die steeds dansbaarder wordt. Ook onbekendere nummers (een houseremix van single Jealousy en het recente House of Glass) zijn regelrechte dansvloervullers en Murphy betrekt het publiek maar wat graag bij het optreden – helaas tevergeefs. Pas als het verkleedfeestje naar de achtergrond verdwijnt en de chemie van de gehele band in de toegift op de voorgrond treedt, hoort het gros van de aanwezigen pas de finesse en kwaliteit van de muziek. Misschien werkt de kunstzinnige modepartij afleidend, maar deze doet niets af aan kwaliteit van zowel zang als muziek. Juist die bijzondere combinatie tussen extravagante performance en ijzersterk dansbaar materiaal maakt een concert van Roísín Murphy tot een van de meest unieke popshows die je kunt vinden.

Fotografie: Luuk Denekamp

Gezien: 20 februari 2016, Klokgebouw, Eindhoven