Wat ik vind de show van Biffy Clyro vind? Nou, eigenlijk sta ik me best wel te vervelen hier in een uitverkocht Tivoli. En ik ben niet te enige, getuige het vele geklets achterin de zaal en de volle rookruimte. Op het podium staan twee mannen met lang blond haar . . .

Ga maar na: in Groot-Brittannië speelt de bands inmiddels in arena’s en ook Nederland komt massaal kijken als het drietal op Pinkpop staat. En het lukt ook niet iedere band om de grote zaal van Tivoli uit te verkopen. Biffy Clyro is dan ook geen slechte band. Sterker nog, Puzzle (2007) is een fenomenaal album en ook het recente Only Revolutions is best te pruimen. Maar het inventieve van die albums, de tempowisselingen, de complexe gitaarriffs en de drie verschillende zangstemmen van de bandleden, het komt er vanavond totaal niet uit. En de paarse broek van frontman en gitarist Simon Neil helpt ook al niet echt.

Lichtpuntjes zijn er ook, zoals de puntgave uitvoering van Living Is A Problem Because Everything Dies, de geweldige openingstrack van Puzzle. En ondanks dat de band duidelijk vermoeid is, proberen Neil en bassist James Johnston toch alles te geven. Drummer Ben Johnston (tweelingbroer van James) houdt het tempo lekker hoog. Wat je Biffy Clyro ook moet nageven: het beukt flink door. Waar hun muziek op de laatste plaat wel erg richting Snow Patrol gaat, blijft het vandaag een echt rockconcert. Nou ja, behalve bij een verschrikkelijke ballad als God & Satan dan.

Zo is Biffy Clyro vandaag te hard voor de 3FM-luisteraar en te soft voor de vol getatoeëerde hardrockers achterin de zaal. Gelukkig zijn er naast deze twee groepen ook een groot aantal echte fans aanwezig. Sterker nog, ze zijn in de meerderheid. En die fans, die zingen de longen uit hun lijf. Zolang Biffy Clyro zoveel fans op de been weet te brengen heeft het drietal het gelijk aan zijn kant. Dat ik me dan een beetje sta te vervelen, dat zal ze een rotzorg zijn.

Fotografie: Bert Treep

Gezien: 13 oktober, Tivoli Oudegracht, Utrecht.