Prince rockt, danst en emotioneert in de Ziggo Dome

‘We’re gonna play fourteen hits in a row, and if you like ’em, then some mo’!’ Met deze woorden opent Prince zijn debuut in de Ziggo Dome, tevens zijn twaalfde concert op Nederlandse bodem in pakweg drie jaar tijd. En dan tellen we zijn verrassende vertoning bij Larry Graham op North Sea Jazz vorig jaar niet mee. Het moge duidelijk zijn: Prince houdt van Holland. En ondanks dat zijn shows hier lang niet zeldzaam meer zijn, krijgt de Nederlandse concertbezoeker ook geen genoeg van de paarse opdonder. En terecht, zo blijkt vanavond maar weer. Een tevens in het paars gehulde Ziggo Dome beleeft een show waar men nog lang op zal terugblikken.

Zoals aangekondigd, trapt Prince af met een overdonderende salvo aan favorieten. Let’s Go Crazy, gespeeld als dezelfde trage rocker die we vorig jaar al in Paradiso hoorden. Een prachtig Nothing Compares 2 U, al zo vaak gecoverd, maar nergens adembenemender dan bij Prince. U Got The Look, Little Red Corvette en een lang en funky Controversy.Ieder nummer klinkt net even iets anders dan ooit uitgebracht, maar blijft toch dicht in de buurt van de originele uitvoering. Alleen When Doves Cry en het daaropvolgende Sign ‘O’ The Times vallen ietwat tegen, omdat ze in vergelijking met het voorafgaande Musicology en Kiss wat kil en kaal overkomen.

Het laatstgenoemde nummer laat zich dan ook lastig opvolgen, omdat Prince het publiek in het slot van Kiss herinnert aan zijn danskunsten. Morgen leest het nieuws misschien wel weer dat video opnames werden geruïneerd door het felle tegenlicht van strategisch geplaatste beveiligers. Morgen wordt Prince weer bestempeld als zuur en humorloos. Maar vanavond schudt his purple badness zijn kont richting de zaal en jaagt hij met een zweep achter bassiste Ida Nielsen aan. Vanavond heeft Prince het zichtbaar naar zijn zin. Hij lijkt, iets wat we vorig jaar in Paradiso ook al opmerkten, nieuwe energie en inspiratie te hebben gevonden.

Waarschijnlijk is 3rd Eye Girl daar de bron van. Prince’s huidige band bestaat uit drie powervrouwen die – hoewel ze hem nooit overschaduwen – ongetwijfeld even grote persoonlijkheden hebben als de ster van de show zelf. Wanneer Prince ze de kans geeft, rocken ze de pan uit, en volgen er drum- en gitaarsolo’s die met classic rock grootsheid en dramatiek worden gebracht. Halverwege het concert neemt deze rol van 3rd Eye Girl in omvang toe en zien we vlagen van de Paradiso-show in principe opnieuw ontstaan. Prince is het meest rock and roll wanneer dit drietal hem begeleid. Desalniettemin blijkt de conclusie die we eerder trokken – dat 3rd Eye Girl vooral de hardrocker in Prince naar buiten brengt – ietwat voorbarig te zijn geweest. De vrouwen blijken veelzijdiger dan we dachten, spelen de bekendste hits met verve en tonen met diverse nieuwe nummers aan extreem veelzijdig te zijn. Het kersverse Funk ‘n Roll – hét funky dansmoment van de show – is daar het bewijs van.

In tegenstelling tot de meeste van zijn arenashows van de laatste weken, sluit Prince het concert in de Ziggo Dome niet als een feestje af, maar beladen met emotie. Tegen elven staat hij alleen op een donker podium, achter de piano. Met een reeks magische liedjes waaronder How Come You Don’t Call Me, Diamonds & Pearls en The Beautiful Ones zingt hij het publiek de tranen in de ogen. Tijdens Purple Rain lijkt Prince zelf ook geëmotioneerd. Vanachter de toetsen nodigt hij het publiek uit voor een feestje bij hem thuis. ‘Can anybody cook?’ Terwijl zeventienduizend man oeh zingt, bindt Prince nog eenmaal zijn gitaarstrap om voor een machtige, alles overtreffende slotsolo, waarna paars confetti de hemel vult, en de Ziggo Dome voldaan als nooit tevoren leegstroomt.

Fotografie: Edward Beavers (CC, gemaakt bij een ander concert)

Gezien: 25 mei 2014, Ziggo Dome, Amsterdam