'Dames en heren, welkom bij het concert van Billy Talent. Stagediven is niet toegestaan en let op uw persoonlijke eigendommen'. Er is een omroeper vanavond, echt waar. Alsof we niet met 1.500 man in de Melkweg staan, maar in de foyer van de nabijgelegen Stadsschouwburg: 'de show vanavond duurt . . .

De Canadezen openen furieus met Devil In A Midnight Mass en This Suffering van Billy Talent II uit 2006. De strak uitverkochte Melkweg staat direct op z’n kop. We mogen dus niet stagediven van de heren, maar het feestje is er niet minder om. Alleen: verschiet de band z’n kruit niet wat vroeg? Want, laten we eerlijk zijn, de drie laatste albums halen het niet bij de eerste twee. Daar denkt de Melkweg duidelijk ook zo over, want de respons bij nieuwe songs als Afraid Of Heights – het titelnummer van het onlangs verschenen vijfde album – en Louder Than The DJ is beduidend minder dan bij oudere hits als Rusted From The Rain en Surrender.

Sowieso is de gemiddelde leeftijd van de bezoeker vanavond opvallend hoog. Zeker voor een emoshow. Veel dertigers die zes jaar geleden ook in deze zaal naar Billy Talent stonden te kijken. Maar, zoals frontman Ben Kowalewicz op een zeker moment zegt: ‘I’m no fucking jukebox’ en dus krijgen we ook veel nieuw werk te horen. Natuurlijk, het is te prijzen dat de heren stug doorgaan met nieuwe albums maken, maar ergens moet het toch steken dat Billy Talent steeds meer een band wordt die drijft op nostalgie.

Aan de andere kant: de vier spelen strakker dan 99% van de bands in het genre, gitarist Ian D’Sa tovert de ene na de andere gouden melodie uit z’n instrument en de oude nummers hebben werkelijk niets van hun kracht verloren. En, eerlijk is eerlijk, het nieuwere werk klinkt live zo slecht nog niet. Kowalewicz is goed bij stem, heeft er zin in, vertelt hoe veel ie van Nederland houdt , brengt de groeten van originele drummer Aaron Solowoniuk, die thuis een strijd voert met de ziekte MS, aan ons over en draagt een nummer op aan de slachtoffers van de aanslag in de Bataclan. En dat ietwat saaie middenstuk vergeven we de band als tegen het einde Viking Death March – met spontane sitdown – het leven weer volledig terugbrengt in de zaal.

Opvallend overigens, dat Billy Talent een zaal als de Melkweg nog altijd weken van te voren uitverkoopt. Ik bedoel, punk wordt nou niet echt breed uitgemeten in de Nederlandse media. Wij – punkfans – hebben geen eigen publiek radiostation of digitaal platform, zoals een ander genre dat vaak loop te klagen dat ze genegeerd worden door Hilversum. Maar goed, ik dwaal af. Gebeurt er verder nog iets opvallends vanavond? Niet echt. Ik zou verder bijna het verslag van de show van zes jaar geleden kunnen kopiëren. Niet dat Billy Talent heel erg routineus staat te spelen of zo, maar we kunnen het einde, met Fallen Leaves en Red Flag – van te voren zo intekenen. De twee vaste afsluiters zorgen overigens wel voor een laatste massale samenzang en twee kalende mannen in vaal wordende bandshirtjes die elkaar hun kippenvel op de armen laten zien. Mooi toch?

Fotografie: Paul Barendregt

Gezien: 30 oktober 2016, Melkweg, Amsterdam