Meer dan een uur voordat Hozier begint is de AFAS Live al afgeladen. De vooral jonge fans die het geluk hebben gehad een perfecte plaats te bemachtigen bij het podium staan al uren te wachten. En die toewijding wordt beloond: tijdens voorprogramma Victoria Canal komt Andrew Hozier-Byrne, zoals hij voluit heet, het podium opgelopen voor een duet met de zangeres. Gekleed in een jasje waar je favoriete literatuurprofessor mee zou weglopen, spreekt de boomlange Ier de zaal bijna nederig toe: ‘Hey.’
Fotografie Shali Blok
Het contrast kan niet groter zijn: Hoziers ingetogen verschijning en zijn fans die de longen uit hun lijf schreeuwen om zijn aandacht te krijgen. Zijn doorbraaknummer Take Me To Church is alweer tien jaar (!) oud, maar door de jaren heen heeft zijn muziek een heuse cultstatus gekregen onder alternatieve jongeren. Vooral vrouwelijke fans lopen weg met Hoziers songteksten, waarin hij moeiteloos onderwerpen als religie, mythologie en lust met elkaar verbindt. Om een idee te geven: Hoziers liedjes verschijnen op playlists met titels als ‘hozier is the only man that will never let me down’ en ‘hozier = god’. Je snapt de devotie die zijn fans voor de Ierse singer-songwriter hebben.
Dat Hozier dondersgoed weet hoe populair hij is, blijkt wel uit de keuze van het openingsnummer. Eat Your Young ging moeiteloos viraal door de speelse en dubbelzinnige songtekst (‘I’m starvin’, darlin’ / Let me put my lips to something’) en werd daarmee waarschijnlijk de eerste TikTok-hit ooit die geïnspireerd is op Dante’s Inferno. Vanaf het moment dat Hoziers bulderende stem voor ’t eerst klinkt, hangt de zaal aan zijn lippen. Het uptempo Jackie And Wilson van zijn eerste album wordt net zo goed ontvangen als het intense liefdeslied Dinner & Diatribes. De achtkoppige band, die op het podium duidelijk lol met elkaar heeft, hoeft niet eens moeite te doen om het publiek op te jutten: de gehele AFAS Live klapt, zingt en stampt uit zichzelf mee. En dan moet de echte fan favourite nog komen. Het prachtige en meeslepende Francesca, gebaseerd op twee verdoemde geliefden uit de Inferno, is pas twee maanden uit en wordt nu al meegeschreeuwd. En oudje Cherry Wine, geheel alleen door Hozier gebracht, kan op net zoveel bijval vanuit de zaal rekenen.
Het publiek geeft veel aan Hozier terug, maar eist ook veel van de Ier. Tijdens elk tussenstuk is er ergens wel een ‘I love you!’ te horen. Een groepje fans op de eerste rij vraagt zó vaak om plectrums dat Hozier ze gekscherend zijn haarelastiekje toegooit. En door de hitte in de zaal vallen enkele toeschouwers flauw, waardoor het optreden enkele keren wordt stilgelegd. Hozier lost de situaties zo goed als hij kan op, maar de onderbrekingen zijn nog in de rest van de set merkbaar. Omdat de show van vanavond officieel een try-out is voor Hoziers arenatour in het najaar is er ruimte voor improvisatie. Na het beklemmend mooie I, Carrion (Icarian), dat op zijn in augustus te verschijnen nieuwe album Unreal Unearth staat, gaat hij over op beide delen van het eveneens van die plaat afkomstige De Selby. ‘Ik dacht dat jullie niet nóg een nieuw liedje wilden horen’, zegt hij grijnzend. Natúúrlijk wil het publiek dat wel.
Hoziers grootste hit kruipt bijna onaangekondigd de set in. Hij laat Take Me To Church voor een groot deel door de fans zingen en houdt hen de microfoon voor als een priester. De luide ‘amen’ die het publiek opwekt, is tot ver buiten de AFAS Live te horen. Je kan het zijn toegewijde fans niet kwalijk nemen: Hozier is een artiest om van te houden, met de looks en songteksten van een professor en de zangstem van een Ierse natuurgod. Geen wonder dat zijn eerste arenashow in Nederland (Ziggo Dome, 28 november) bijna uitverkocht is.
Gezien: 19 juli 2023 in AFAS Live, Amsterdam