We mogen zeggen wat we voelen, hoe we ons voelen, waar we tegenaan lopen en toegeven dat we eenzaam zijn. Die maatschappelijke ontwikkeling is nergens zo zichtbaar als op Lowlands. Als er iets mis is, drukken we het niet meer weg, maar zéggen we wat er aan de hand is. Fred Again.. bouwt er zaterdag een hele show omheen. Maar waar Fred wat doorslaat in zijn emotionele rants, is zanger Joe Talbot van IDLES helder en kort: ‘My mum died of alcoholism. These guys saved me from that.’ En beuken maar.
Fotografie Arend Jan Hermsen
Beuken klinkt misschien wat oneerbiedig. Dit is het leven vieren om onze kop boven alle hel en verdoemenis te kunnen houden. ‘Free Palestine!!’ buldert Talbot meerdere keren over het Alpha-veld. Deze band ‘postpunk’ noemen is achterhaald. Als liveband is IDLES pure punk, in alle opzichten: anarchistisch (‘Fuck the king!’), vies (Talbot laat zijn rochels rijkelijk vloeien, ook over zichzelf heen, al was dat laatste waarschijnlijk een foutje) en gevaarlijk (jezelf in het gezicht stompen komt nu eenmaal niet heel lieflijk over).
En dan hebben we het nog niet eens gehad over gitarist Mark Bowen, gehuld in doorschijnende bloemenjurk – die hem overigens érg goed staat. De beste man duikt met gitaar het publiek in, om vervolgens weer boven te komen drijven. En als Talbot die andere gitarist Lee Kiernan (die ook al meteen in het publiek ligt) beveelt zich weer op het podium te begeven in plaats van ervoor, gooit (ja, góóit) hij behendig zijn gitaar het drie meter hoge podium op, waar een roadie het instrument compleet achteloos opvangt. Hoppa, dit doen ze elke dag, no big deal.
We hoeven niet met z’n allen een potje verdrietig gaan lopen te doen zoals Fred deed, want woede uiten is óók emotie. De fundamenten van IDLES zijn erop gebouwd en worden steeds dieper de grond in geslagen. In de Alpha vallen alle stukjes op hun plek. Het zwaartepunt van de show ligt op Joy As An Act Of Resistance, de tweede plaat van deze mannen uit Bristol. Colossus, Never Fight A Man With A Perm, Danny Nedelko, Rottweiler: we kunnen wel stellen dat dit de ‘hits’ zijn.
Maar nummers van de laatste plaat Tangk – IDEA 01, …Gift Horse – mogen er ook zeker zijn, want wat op plaat misschien gewoon een prima single is – bijvoorbeeld Dancer – zorgt op Lowlands voor een dansende Alpha, gevuld met een publiek dat alles vreet als een stevige dosis antidepressiva.
Waar Talbot bij het eerste nummer het publiek nog dirigeert tot een wall of death, kan de Lowlander het verder zelf wel af. De tent is bezaaid met circelpits, die imponerend kunnen overkomen – de beveiliging staat er wat bezorgd bij te kijken – maar dit is liefde. Dit is geen agressie, dit is samen het leven vieren, zoals de band op het podium dat precies zo doet. IDLES kan dan wel overkomen als een oncontroleerbare, bijtende rottweiler, maar deze mensen vieren dat ze er staan, hier, op het podium van Lowlands.
Gezien: Lowlands 2024, zondag (17:45 uur) in de Alpha. Lees hier al onze verslagen van Lowlands.
