Het gesprek op de Lowlandszondag werd vooral beheerst door de terechte ophef om het late aflasten van de show van het Noord Nederlands Orkest. Een spijtige zaak natuurlijk, maar met Shame-frontman Charlie Steen is er in ieder geval één dirigent op de zondag te vinden. Keer op keer weer staat hij met een duivelse grijns vooraan het podium met zijn handen te wiebelen, om het publiek te instrueren. Is er meer applaus nodig? Dan heft hij zijn handen langzaam omhoog, terwijl hij tegelijkertijd zijn schouders ophaalt, alsof hij wil zeggen: ‘Jullie weten toch ook wel dat dit goed was?’ Daar heeft hij geen ongelijk in, want samen met zijn band maakt Steen op Lowlands een ontzettende zegetocht.
Fotografie Arend Jan Hermsen
Voor de tweede keer alweer, want in 2017 was de passage in Biddinghuizen ook al volstrekt euforisch. Toen nog in de X-Ray, vroeg op de vrijdagmiddag. Debuutalbum Songs of Praise was toen nog een verre vlek aan de horizon, maar de paar singles die al uit waren en de overrompelende energie waarmee ze werden vertolkt, zorgden ervoor dat het publiek binnen no-time in een zweterige massa veranderde. Eentje die Steen (zoals altijd zonder shirt) op handen droeg, letterlijk en figuurlijk. Inmiddels zijn we vijf jaar verder, liggen er twee albums in het verleden en een derde in het vat. Waarvan de band, net als in Paradiso in maart, behoorlijk veel nummers laat horen.
Een gewaagde zet, zeker op een festival, maar de Britten heeft dus al eerder bewezen dat ze geen bekende nummers nodig hebben om Lowlands compleet los te laten gaan. En resultaten uit het verleden bieden in dit geval wél garantie voor de toekomst. Natuurlijk, wanneer er een song van de eerste twee albums voorbijkomt, is de ontvangst nog wat luider, maar als de moshpit er eenmaal is, dendert die onvermoeid door tijdens nieuwe nummers.
Al laat de chaos die Shame teweeg brengt zich niet beperken tot de vloer. Er wordt dusdanig veel gecrowdsurft dat er een aantal files ontstaan. Mensen botsen per ongeluk tegen elkaar aan of zitten plotsklaps bij elkaar op schoot. Steen ziet het allemaal met een grote grijns aan en duikt waar mogelijk in de richting van het publiek, waar hij dikwijls als een soort postpunkmessias op de handen gedragen wordt. Vastbesloten om de frontman niet alle aandacht te laten trekken, rent gitarist Josh Finerty een halve marathon over het podium en maakt hij op een gegeven moment zelfs een soort halve koprol, met de gitaar nog in de hand. Wij doen het hem niet na.
Als Steen halverwege de show zijn shirt weer triomfantelijk uitgooit, slaat de vlam echt in de pan. Born In Luton en Water In The Well van Drunk Tank Pink hitsen de massa nog meer op, maar grootste hit One Rizla brengt in de slotfase natuurlijk de meeste euforie met zich mee. Dat nummer schreven de bandleden toen ze voor het eerst in Nederland waren, aldus Steen. Onder het genot van een bordje bitterballen. Al zegt hij daarna ook dat ze het nummer nu voor het eerst spelen, dus het is maar de vraag of we hem moeten geloven. Waar geen twijfel over bestaat, is dat Shame met deze show zijn ijzersterke live-reputatie alleen maar verstevigd heeft. Tot over vijf jaar?
Gezien: Lowlands 2022, zondag 19.50 uur in de India. Lees hier al onze recensies.
