De grote zaal van Paradiso is voor ongeveer driekwart gevuld als Billy Bragg het podium op komt wandelen. Het optreden van de activistische singer-songwriter zou oorspronkelijk plaatsvinden in De Duif, maar werd verplaatst naar de poptempel aan de Weteringschans. Wie om zich heen kijkt vraagt zich af waarom; dit . . .
ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
Bij Bragg zijn de speeches tussendoor net zo belangrijk als de nummers. Sterker nog, ze duren vaak langer dan het liedje dat er op volgt. Dat heeft één groot nadeel: na het zoveelste praatje verslapt je aandacht, ook al brengt de 54-jarige troubadour uit Barking, Essex het met de nodige humor. Muziek lijkt voor hem op dat soort momenten niet meer dan een middel om zijn politieke ideeën over te brengen. En dat is zonde, want Bragg heeft in zijn omvangrijke oeuvre genoeg prachtige folky liedjes met punkspirit zitten om de ruim twee uur die hij op het podium staat te vullen.
Aan de andere kant: zijn speeches zijn vaak van een hoog niveau. Zoals zijn oproep om minder cynisch te zijn op internet – en met name op Twitter – die hij houdt voor ‘anti-cynismenummer’ Tomorrow’s Gonna Be A Better Day bijvoorbeeld, of de uitleg over Woody Guthrie-cover I Ain’t Got No Home: een nummer dat vandaag de dag actueler is dan ooit nu, met name Amerikaanse, banken mensen massaal uit hun huis zetten. Het is niet het enige nummer dat Bragg vanavond speelt van zijn held Guthrie. Ook Way Over Yonder In the Minor Key en All You Fascists Bound To Lose, een nummer uit 1944 dat met de populariteit van extreemrechts in Griekenland ook nog immer actueel is, komen voorbij. In There Will Be A Reckoning legt Bragg dan weer in zijn eigen woorden uit hoe het kan dat ‘normale’ blanke Britten een aantal jaar geleden massaal op de British National Party stemden. En hoe trots hij was toen de partij werd weggeveegd uit Oost-Londen bij de vorige verkiezingen. Activisme werkt, get involved, dat is de boodschap van de avond.
Maar stiekem… stiekem is Billy Bragg vanavond op zijn best als hij een verhaal vertelt over zijn 18-jarige zoon die op zijn gitaar – volgens zijn moeder veel te hard – het nummer The Milkman Of Human Kindness speelt, een liedje dat zijn vader ooit voor hem schreef, of in liefdesliedje Must I Paint You A Picture. Andere hoogtepunten: Scousers Never Buy The Sun, over de mensen uit Liverpool die weigeren rioolkrant The Sun te lezen en Sexuality. Het beste verhaal van de avond gaat over de Titanic en hoe de zanger voor de BBC een nummer schreef dat het verhaal van de ijsberg vertelt. Eigenlijk heeft de sympathieke Brit bij ieder nummer een goed verhaal, of het nou over bankiers, het kapitalisme of een ijsberg gaat: als Billy praat hangen de voorste rijen aan zijn lippen. In de toegift volgen nog Tank Park Salute, Levi Stubbs’ Tears – uit 1986 alweer, over de in 2008 overleden zanger van The Four Tops – en natuurlijk A New England. Een mooie, lange, avond. Alleen bij het naar buiten gaan wimpelen we de verkopers van de Socialistische Krant maar even af, we hebben wel even genoeg activistische teksten gehoord voor één avond.
Fotografie: Luuk Denekamp
