Laten we beginnen met the elephant in the room die zich openbaart zodra Interpol het podium van de Tent Stage betreedt. Waar is drummer Sam Fogarino? We zien Paul Banks, we zien Daniel Kessler en we zien de twee live-leden die Interpol al een paar tours bij zich heeft, maar de man met de kenmerkende bril en opgestoken kuif is nergens te bekennen. Een korte zoektocht op internet leert dat Fogarino kampt met een niet nader gespecificeerde ziekte en al eerder shows moest missen deze tournee. We wensen hem natuurlijk veel beterschap en hopen de band snel weer op volledige kracht te kunnen bewonderen, maar gelukkig zorgt de vakkundige invalbeurt van drumtechnicus Chris Broome ervoor dat dit maar een kleine smet is op een verder puntgaaf optreden.
Fotografie Hub Dautzenberg
Het is moeilijk om geen kippenvel te krijgen zodra de band van start gaat met Untitled, het openingsnummer van debuutplaat en über-indieklassieker Turn On The Bright Lights. De riff die Paul Banks en Daniel Kessler gezamenlijk uit hun gitaren toveren klinkt alsof hij door een caleidoscoop wordt weerspiegeld, terwijl Banks tergend langzaam het couplet zingt. Elk woord in de zin ‘I will surprise you sometimes, I’ll come round’ wordt tot het uiterste uitgerekt en de behoorlijk goedgevulde tent hangt aan zijn lippen. Vervolgens spendeert de zanger minutenlang gebukt op het podium, hangend boven een effectenpaneel, terwijl het outro van het nummer het publiek nog net niet laat opstijgen. Als daarna direct het onweerstaanbare Evil wordt ingezet, is het publiek helemaal in extase.
De eerste tien minuten vormen zonder twijfel een van de hoogtepunten van deze Pinkpop-editie. Daarna neemt de band met twee nummers van het volgende maand te verschijnen zevende album en één iets minder imponerend oudje (Narc) even gas terug. Maar zodra de openingsriff van Obstacle 1, eveneens van die legendarische debuutplaat, door de tent schalt, staat het kippenvel weer meters dik op de armen. Dan hebben we alle nieuwe nummers ook gehad en vormt The Rover van de wat moeizame vorige plaat Marauder (2018) het enige resterende dipje. Verder walst Interpol vakkundig door de setlist heen, die een mooie dwarsdoorsnede van het oeuvre biedt. Al ligt het zwaartepunt natuurlijk met recht bij de al eerder genoemde debuutplaat, waarvan ook de vertolkingen van The New en PDA zeer doeltreffend zijn vanavond.
Interpol zal nooit de meest overdonderende liveband zijn. Daarvoor zitten de heren altijd net wat te strak in het pak en is de muziek misschien ook gewoon iets te zwaarmoedig. Maar de bezieling en de klik met het publiek die we weleens misten op festivalpassages van de band is vanavond zeker wel aanwezig. Banks is geen groot spreker maar mompelt charmant ongemakkelijk de titels van de meeste nummers en bedankt ons constant vriendelijk voor onze aanwezigheid.
Daniel Kessler blijkt de grootste blikvanger, hij gaat zo in de muziek op dat hij niet aan contact met het publiek toekomt, maar het is erg aandoenlijk hoe hij constant met zijn heupen staat te wiegen terwijl hij wereldriff na wereldriff uit zijn gitaar perst. Interpol en Pinkpop leek op voorhand een beetje een ongemakkelijke combinatie, maar deze indringende show weet de aandacht van de tent uitstekend vast te houden. En voor iedereen die het hele weekend – zelfs in het zomerse weer – van binnen nog steeds een beetje miserabel is, vormt dit kleine uurtje aan zwaarmoedige postpunk een waar feestje.
Gezien: Pinkpop 2022, zondag (18.30 uur) in Tent Stage. Lees hier al onze recensies van Pinkpop.
