Volgens Dickinson zelf waren er 21.000 bezoekers aanwezig. De doeken op de tribunes die er liggen om het beperkte publiek voor de thuiswedstrijden van Vitesse te verbloemen, hoefden niet eens te worden weggehaald. Wie het beter wilde zien, liep moeiteloos naar voren. Twee jaar geleden stonden ze nog in de buurt, bij het Nijmeegse Fortarock, en vijf jaar geleden waren ze in hetzelfde Gelredome. Ook de metalliefhebber heeft een beperkte concertkas, en met Fortarock enkele dagen geleden, en Rammstein en Ghost dit weekend op Pinkpop, moeten er harde keuzes worden gemaakt.

En toch had het publiek dat er wel was een topavond. Er is niks verrassends aan zo’n avondje Maiden. De setlist stond voor het concert al vasten iedereen weet dat mascotte Eddie zijn opwachting gaat maken, dat The Number of the Beast in de toegift zit en dat er veel vuurwerk is.

Iron Maiden is dan ook vooral traditie en dat speelt de band perfect uit. Eerst al die spanningsopbouw met de landing van de nieuwe Ed Force One. Dan een nieuw decor (Maya-tempel) en een flinke berg nieuwe nummers die het prima doen. Tijdens het concert is het vooral een wisselwerking tussen het rondrennen plus het vocale uithalen van Dickinson en het gitaargeweld van het drietal Smith, Murray en Gers. Wonderlijk genoeg lukt het hen om het kijken naar gitaarsolo’s nog de moeite waard te maken.

Iron Maiden is oud. En soms doen ze denken aan Spinal Tap of een type van Kees van Kooten, maar het is haast niet mogelijk om een band van deze statuur te noemen die het zo goed doet. AC/DC zit met personele problemen, Ozzy is al jaren een schim van zichzelf en andere bands haken af, kunnen het niet meer of zijn te klein. Iron Maiden blijft een ontzettend solide band: strak, goed en energiek. Ook al weet iedereen wat er gaat komen, de band brengt het – letterlijk en figuurlijk – met vuur en dat maakt een concert van Iron Maiden zo’n heerlijk schouwspel.

Fotografie: Bert Treep

Gezien: 8 juni 2016, Gelredome, Arnhem