Michelle Zauner is een ster, anders valt de frontvrouw van Japanese Breakfast niet te beschrijven. Ze neemt natuurlijk een aantal platen mee het podium op waar je āuā tegen zegt, maar dat is niet de enige brandstof die ze gebruikt om te schitteren. Haar zeer lezenswaardige memoires Crying In H Mart sleepte diverse prijzen in de wacht en wordt verfilmd. En dan is er natuurlijk haar onberispelijke gevoel voor stijl: hier staat iemand op het podium die haar hand verder wil uitstrekken dan de popmuziek.
Fotografie Anne-Marie van Rijn
Een eenzame gong, dat is toch zoiets als een rode knop met āniet op drukkenā erboven geschreven. Je vraagt je af hoe lang dat goed gaat. Niet lang, zo blijkt: tijdens openingsnummer Paprika is er voor Zauner gelegenheid te over om vol overgave op dat ding te hengsten. Dat doet ze met plezier. Ze grijnst naar het publiek, heft haar stok op en bang, daar gaan we. Zauner huppelt, springt, loopt van links naar rechts. Zoekt contact met het publiek, wijst, kijkt, wil iedereen mee nemen in het circus dat Japanese Breakfast heet, alsof het buiten koud is.
Ze heeft in het Nederlands ābedanktā leren zeggen dankzij YouTube en ze vraagt aan ons of dat niet te vrijpostig is. Nou, dat kunnen we op de festivalzondagmiddag wel aan. Dan zijn hit Be Sweet en de prachtige shoegazepop van The Woman Who Loves You al achter de rug. Het wat meer gepolijste geluid van Jubilee, de uitstekende plaat uit 2021, betekent blijkbaar geenszins een afkeer van het meer rammelende en rockende geluid van vroeger jaren – met name Soft Sounds From Another Planet uit 2017 is goed vertegenwoordigd. Het met een tijdloze gitaarloopje begenadigde The Body Is A Blade en met name het in een heerlijke jam uitgesponnen Diving Woman zijn zelfs hoogtepunten in de set. Die laatste zet een geweldige punt achter een indrukwekkende show, door de boel stampend, stomend en uiteindelijk getooid met een saxofoonsolo af te sluiten.Ā
Een eerder moment. Zelfs achter de piano zit ze als een ster. Tijdens ballad Sit, rechtop, zekere aanslag, haar band- en echtgenoot Peter Bradley tegenover zich – af en toe kijken ze elkaar aan. Het is een aandoenlijk moment. Even later, tijdens Slide Tackle: ze lopen naar elkaar toe en raken elkaar met het voorhoofd even aan. Deze ster vindt het niet erg als we af en toe kort dichtbij komen.Ā
Dat er dan af en toe een nootje gemist wordt, zoals in Posing In Bondage, ach. En dat de tent dan met wat proppen misschien wel twee keer zo vol had gekund, nou, dat is dan het probleem van al die mensen die op het terrein dwaalden. Binnen was het heerlijk toeven in het sterrenlicht.
Gezien: Best Kept Secret 2023, 11 juni (16.45 uur) in de Two. Lees hierĀ al onze verslagen van Best Kept Secret.