In principe is het geluid loepzuiver, maar zodra Isbell en zijn band een tandje harder dan gebruikelijk spelen, wat verrassend vaak gebeurt vanavond, verdwijnt zijn stem nog wel eens in de mix. Hij zingt met zo veel passie en overtuigingskracht dat de boodschap toch wel overkomt, maar toch jammer dat dit de enige kanttekening op een verder nagenoeg perfect optreden is. Van begin tot eind is de show namelijk een aaneenschakeling van hoogtepunten. Vooral Decoration Day (oorspronkelijk van Drive-By Truckers) en het titelnummer van Isbells laatste album springen er in positieve zin uit.

Op een paar nummers na speelt Isbell vanavond alleen materiaal dat hij maakte nadat hij afkickte van zijn alcoholverslaving. Veel van de nummers gaan daar dus ook over. Dat klinkt als zware kost, en in zekere zin is het dat ook, maar Isbell zit vanavond zo lekker in zijn vel dat het geen moment té zwaar wordt. Hij is niet heel spraakzaam, maar als hij wat zegt schudt hij ook moeiteloos een charmante opmerking of grappige anekdote uit zijn mouw. Zo doet de zaal hem aan een operatiekamer uit de zeventiende eeuw denken en verbaast hij zich over Amerikanen die speciaal naar Nederland komen om wiet te kopen. Als ze in Amerika wiet willen kan hij het wel aan ze verkopen namelijk. Isbell heeft vanavond een perfecte balans tussen grappige podiumpraatjes en emotionele muziek gevonden, het een zwakt het ander geen moment af.

De frontman en zijn band wisselen vanavond moeiteloos tussen wat hardere rock en rustigere country, soms zelfs in één nummer. Al maakt hij in de verstilde nummers wel het meeste indruk. Zo kan je tijdens het akoestische Cover Me Up een speld horen vallen in de zaal, totdat de zin ‘But I sobered up and I swore off that stuff forever, this time’ voorbij komt, dan barst de zaal in juichen uit. Een kippenvelmoment van jewelste, voor zowel band als publiek. Dan is het concert al weer bijna ten einde, maar in de toegift presenteert Isbell nog twee geweldige uitsmijters. Het akoestische Elephant zorgt ook weer voor massa’s kippenvel, maar slotstuk Never Gonna Change zorgt echt voor totale euforie. Het nummer begint rustig, maar bouwt gestaag op naar een enorme climax, die maar door en door gaat. Het publiek geniet er met volle teugen van, vooraan staan zelfs wat mensen te springen. Met een laatste rock ‘n roll-sprongetje sluit Isbell de avond definitief af en laat hij de hele zaal compleet idolaat achter. Een geweldige show van een fantastische artiest.

Fotografie: Marcel Poelstra

Gezien: 17 augustus 2016, TivoliVredenburg, Utrecht