Eenieder die het schaduwrijke domein van Lordi binnenstapt is getuige van een macaber theaterstuk. Al meer dan dertig jaar ontvouwt zich een monsterlijk tafereel op het podium, waarbij gotische horror verweven wordt met de kracht van authentieke rockmuziek. In de echo van grootmeesters als Kiss of Alice Cooper trekt het gezelschap onder leiding van Mr. Lordi himself als een spookachtige karavaan langs de velden, inmiddels definitief losgemaakt van het échte monster dat Eurovision heet. We gingen kijken in Heerlen. Hard Rock Hallelujah.
Fotografie Hub Dautzenberg
De jongensdroom van Tomi Putaansuu begint in een bescheiden dorp in Lapland. Op achtjarige leeftijd leert hij daar gitaar, bas en drums te spelen, in een kamertje met posters van zijn muzikale voorbeelden aan de wand. De eerste schetsen van wat later zijn eigen alter-ego zal worden staan met potlood in de schoolboeken gekrast en het zaadje lijkt definitief geplant wanneer hij in 1992 de band opricht die hem uiteindelijk die diep gekoesterde wereldfaam oplevert: Lordi is geboren.
De parallel met iconen uit de jaren tachtig ligt vanavond dan ook voor de hand. Zeker als je weet dat Putaansuu voorzitter is van de Finse tak van de officiële Kiss-fanclub mag het geen verrassing heten dat zijn demonische outfit nog het meest weg heeft van een variant op het harnas van de man die hij zelf zo graag had willen zijn. En dat is dus inclusief uitklapbare vleermuisvleugels én 35 cm hoge plateauzolen. Combineer die looks van Gene Simmons vervolgens met de wetenschap dat Mr. Lordi in een grijs verleden afstudeerde als filmmechanicus en je kunt je voorstellen dat we hier te maken hebben met het ultieme visuele schouwspel voor elke shockrocker. Alles valt schrikbarend goed samen.
Lordi heeft zich vastgebeten in de creatieve details. Dit is het levenswerk van een knutselaar die altijd heeft geloofd in zijn eigen monsterpatrouille. Vanaf de intro op band – God Of Thunder, eveneens van Kiss – en het luiden van de kerkklokken door het donkere poppodium in Parkstad is er geen ontkomen aan: dit is een eigentijdse hardrock variant op The Rocky Horror Picture Show uit 1975. Live doorspekt met hommages aan The Exorcist, Jurrassic Park, Starwars, Dracula en Frankenstein is entertainment hier het sleutelbegrip. En dat gaat hier en daar zelfs boven de muziek. Maar daarover later meer.
Hier en daar wordt al dat gekunstelde theater gelukkig nét niet gênant. Want omdat er in krap twee uur tijd een nepslang, zandman, rook, doodshoofden, een wolfskop, zombiepianiste, demonenbaby, confettikanon, lichtgevende drumstokken, nog meer rook, reuzevleugels én een zwevende gitarist voorbijkomen, ligt de schaterlach nou eenmaal gauw op de loer. Plaats dat alles in monsterpakken tegen een zorgvuldig vormgegeven decor en je kop gaat er onherroepelijk af vanavond. Spinal Tap met schubben, zeg maar. Gwar light.
Toch is het té gemakkelijk om de act van Lordi af te doen als een gedateerd spookhuis. De songs zijn stabiele, vaak simpele meezingers met kop en staart maar bevatten weinig hitpotentie an sich. Want nee, Lordi blinkt ook vanavond niet bepaald uit in ijzersterke composities of ingewikkelde tekstthematieken. De Finse groep kenmerkt zich door recht-toe-recht-aan songs met een pakkend refrein, veel tekstuele herhaling en genoeg ruimte voor publieke interactie. De setlist bestaat voornamelijk uit werk van het tweede studioalbum The Monsterican Dream (2004) en het meest recente wapenfeit Screem Writers Guild, dat vorig jaar rond deze tijd verscheen. Opvallend: er wordt geen enkel nummer gespeeld van de maar liefst zeven (!) albums die Lordi tussen 2021/2022 in slechts negen maanden uitbracht.
Het muzikale venijn zit hem uiteindelijk dan toch in die staart van het beest. Als na anderhalf uur speeltijd het laatste blok met songs aanbreekt blijkt dat de bebaarde reuzentrol toch wel degelijk de kracht van het liedschrijven beheerst. In Dead Again Jayne is het contrast tussen een instrumentaal sterke song en de houtje-touwtje bloedspetterende kettingzaag die boven het publiek gezwaaid wordt misschien groot; Lordi overtuigt desalniettemin met een dergelijke compositie. En dan Would You Love A Monster Man, al uit 2002 en ooit de eerste single van de groep. Een poprocksong die niet had misstaan op een recenter album van bijvoorbeeld Ghost. Al zijn die muzikaal gezien echt van een andere orde. Het beste nummer van het repertoire, het voorlaatste van de set. Want de commerciële monsterhit moet dan nog dienen als uitsmijter, voor iedereen die wél is gekomen om punten uit te delen.
Gezien: 8 april 2024 in Nieuwe Nor, Heerlen
De nieuwe OOR is uit!
Bestel ‘m hier.
