concert

Jera On Air: de headliners, oudjes en uitschieters van editie 2024

In dertig jaar is Jera On Air uitgegroeid tot het aller leukste en misschien ook wel grootste punk-, hardcore- en metalcorefestival van Europa. Voor het dertigste jubileum is het festival uitgebreid naar vier dagen en naast geijkte headliners als Architects en Dropkick Murphys staat The Prodigy als vreemde eend in de bijt bovenaan de poster. En mogen de Duitsers van Electric Callboy de eerste dag afsluiten. Maar daarover dadelijk meer.

Openingsfoto Kim Tielemans

Alles aan Jera voelt vertrouwd. Als het jaarlijkse uitje voor iedereen die van de hardere genres houdt. We zien bands die we twintig jaar geleden ook zagen, toen we nog jong en veelbelovend waren. Toen we nog met gemak vier dagen op bier en friet konden leven en onze oren niet iedere nacht suizend op het kussen lagen. OOR concentreert zich op de drie ‘reguliere’ festivaldagen, want op zondag hebben we de rust hard nodig, zo blijkt.

Headliners

Foto Kealey Oosterom

De donderdag is het nog relatief rustig op het terrein. Bad Religion sluit de Vulture, het tweede podium, af. Twee edities geleden stonden de oudgedienden er ook en de setlist is niet heel anders dan toen. Sowieso is er natuurlijk weinig veranderd. Greg Graffin is nog steeds die verstrooide professor die ons ietwat vaderlijk vraag om onze middelvingers in de lucht te steken bij Fuck You. Maar Bad Religion levert altijd, ook vanavond.

Foto Arnecrdnls

In de grote Eagle is het vervolgens toch goed druk als Electric Callboy de eerste dag van Jera On Air afsluit. Je kunt op twee manieren naar de Duitsers kijken. Met een glimlach op je gezicht om zoveel wansmaak, over de top visuals en foute covers van de Backstreet Boys en uit de film Frozen.

Maar op andere momenten is hun met elektronische elementen overladen metalcore gewoon irritant. Sowieso, Duitsers die grappig willen doen, het is een half uurtje leuk. Zeker als de teksten groot op het scherm geprojecteerd worden valt op hoe klef hun nummers eigenlijk zijn. Maar ach, het grootste deel van het publiek vindt het prachtig dus wat zeuren we nou.

Foto Kealey Oosterom

Op vrijdag is de gemiddelde leeftijd in de tent bij de afsluiter een stuk hoger. Dropkick Murphys sluiten de vrijdag af. Hoewel de band een trouwe en grote schare fans heeft zijn er vandaag niet zo heel veel special voor de band uit Boston naar Jera gekomen. Misschien omdat de heren vorig jaar nog in de Ziggo Dome stonden en tijdens de show meteen maar een nieuwe show in de Amsterdamse concerthal aankondigen.

Hoe dan ook: de Murphys zijn ook zo’n band die nooit verzaakt. Lekker vooral dat het tempo ongekend hoog is en nummers als Rose Tattoo en I’m Shipping Up To Boston zijn onverwoestbaar. Het gerucht dat Springsteen een nummertje mee zou doen bleek niet te kloppen, maar eigenlijk deerde dat weinig.

Foto Kim Tielemans

Opvallend wel dat het eerder op de avond bij Sum 41 drukker is dan bij de Dropkick Murphys. De Canadezen geven vanavond hun laatste festivalshow in Nederland en maken er vanaf de eerste seconde een feest der herkenning van. Frontman Deryck Whibley ziet er, na al zijn gezondheidsproblemen, goed uit en heeft niets aan energie ingeboet.

Ja, hij praat wat veel tussen de nummers door en waarom moet je tijdens je afscheidstournee een (overbodige) cover – Queen’s We Will Rock You – spelen, maar verder is het volop meezingen. Want Sum 41 heeft stiekem meer klassiekertjes geschreven dan je zou denken. We noteren Over My Head (Better Off Dead), Motivation, The Hell Song en natuurlijk afsluiters Fat Lip en Still Waiting. Een van de leukste optredens van het weekend! En stiekem de headliner van de avond.

Foto Kealey Oosterom

De grootste show van het weekend is ontegenzeggelijk van Architects. Na een klein akkefietje enkele jaren geleden – de band cancelde hun show op Jera omdat ze niet groot genoeg op de poster stonden – hebben de Britten wat recht te zetten. Terwijl het buiten met bakken uit de lucht komt, winden Sam Carter en de zijnen Jera met gemak om hun vinger.

Lawrence Taylor van While She Sleeps zingt een stukkie mee op Impermanence en ondanks dat het openingskwartet identiek is als eerder dit jaar in AFAS Live voelt de show vers. Natuurlijk is Doomsday zoals altijd een hoogtepunt, als een van de laatste nummers waar overleden bandlid Tom Searle aan meeschreef en ook afsluiter Animals hoorden we niet vaak zo overtuigend. Dikke voldoende.

Covers

Foto Alexander van der Wallen

Misschien ligt het aan mij en was het altijd al zo: maar wat spelen veel bands dit weekends covers in hun set. De Dropkick Murphys spelen You’ll Never Walk Alone, Sum 41 dus een robbertje Queen, Silverstein covert One Step Closer van Linkin Park. In een set van slechts negen nummers. Waarom? We komen voor jouw bandje, speel dan gewoon je eigen nummers als je maar 45 minuten hebt op een festival.

Zeker als je zoveel albums hebt gemaakt als alle genoemde bands. Simple Plan maakt het op vrijdag helemaal bont met een soort potporie van All Star, Sk8er Boi en Mr. Brightside. Sowieso is de Canadese poppunkband, die meteen na Sum 41 in de tweede tent speelt, de teleurstelling van het festival. Het verschil met Sum 41 is zo groot dat het bijna gênant is. Een frontman die er constant naast zit en een band die zo dun klinkt dat je bijna zou denken dat de backing track verkeerd staat afgesteld.

Wel leuk: de Amerikaanse hardcoreband Lionheart die op de vrijdag een surprise set vol nu-metalcovers speelt. Opkomen met Break Stuff (Limp Bizkit), het publiek laten stemmen of ze liever een Black Flag- of Minor Threat-cover willen horen en dan doodleuk Nookie inzetten. De uitzinnige Buzzard – de derde tent van het festival, zonder barriers – gaat los en met Chop Suey!, Fight For Your Right en Tubthumping in hardcore-uitvoering is het meezingfestijn compleet. Een van de leukste veertig minuten van het weekend.

De oudjes

Foto Kim Tielemans

Op donderdag zien we Madball (1988) doen wat ze al tig jaar doen: ongenaakbaar hard de boel slopen. Helemaal uit de schaduw van Agnostic Front is de band nooit gestapt, maar live is de band echt een stuk beter. Komt ook door frontman Freddy Cricien, wiens stem de tand des tijd een stuk beter heeft doorstaan dan die van zijn halfbroer en Agnostic Front-zanger Roger Miret.

Foto Alexander van der Wallen

Body Count (1990) en rapper Ice-T vallen wat tegen, althans, muzikaal is het wel echt een beetje te gedateerd voor een festival anno 2024. Een dag later is ook Suicidal Tendencies (1981) weinig verrassend. Niet dat de cross-over trash van de Amerikanen zo slecht klinkt, er mist alleen een wow-factor. Misschien omdat alleen frontman Mike Muir er sinds oprichting bij is, misschien omdat bijvoorbeeld de funkinvloeden live niet te horen zijn.

Foto Wout Lenaerts

Op de zaterdag is Biohazard (1987) bijna aandoenlijk. De oprechte ‘wow wat vet dat jullie allemaal nog naar ons komen kijken’-houding van de band slaat over naar het publiek dat, laten we wel zijn, vooral uit nostalgische overwegingen de hardcore van de groep over zich heen laat komen. Volgens mij zeiden ze ook iets over een mogelijk nieuw album, maar of we daar nou echt op zitten te wachten…

Foto Dian van den Heuvel

Qua intensiteit komt geen van deze bands ook maar in de buurt van Comeback Kid (2001), die de zaterdag in de Buzzard afsluit. Zoals het een goede Comeback Kid-show betaamt is het op het einde een chaos. Vooral op het podium overigens, want de traditionele stage invasion tijdens afsluiter Wake The Dead zorgt voor crowdsurfers op het kleine podium en een band die, ondanks dat ze niet meer te zien zijn, gewoon door blijft spelen en een frontman die bijna doodgeknuffeld wordt door z’n trouwe aanhang.

Je weet dat het gaat gebeuren en toch blijft het vet om te zien. Het knappe van Comeback Kid is dat de band écht hard speelt, maar de melodie altijd leidend blijft en zanger Andrew Neufeld zo’n beetje de beste strot van de hele scene heeft. Comeback Kid is een van de weinige bands die je ieder jaar zonder probleem op ieder punkfestival neer kunt zetten.

De uitschieters

Foto Dian van den Heuvel

Hot Mulligan is de eerste band op de donderdag die verrast. Hun emocore – denk de oude Taking Back Sunday – is springerig en schreeuwerig. De teksten van frontman Nathan Sanville zijn heerlijk raar en dankzij gitarist Chris Freeman klinkt het als een zonnetje. Terwijl zijn frontman de clown uit mag hangen houdt hij het zowel muzikaal als vocaal bij elkaar. Leukste emoband van de afgelopen jaren.

Foto Kealey Oosterom

Een dag later is het Neck Deep dat laat horen de beste poppunkband van het moment te zijn. En dan zijn het nog Welshman ook, zullen ze in Amerika niet leuk vinden. Frontman Ben Barlow toont zich met een, iets te lange, speech overigens ook (politiek) geëngageerd en dat is ook wel eens lekker voor een poppunkbandje.

Ongemerkt heeft Neck Deep de afgelopen jaren een heel scala aan hits bij elkaar gespeeld en die komen vandaag allemaal voorbij. Van Kali Ma tot December en van In Bloom tot het nieuwe We Need More Bricks (beste protestsong van 2024). Zin in de clubshow van later dit jaar!

Foto Dian van den Heuvel

Zaterdag is de kleine Buzzard opnieuw te place to be. Naast afsluiters Comeback Kid speelt ook Spanish Love Songs er vroeg op de dag een uitstekende set. Frontman Dylan Slocum is verbaasd dat er mensen in de tent staan, want ‘de zachtste band van het festival’ is inderdaad een buitenbeentje. Denk The Menzingers maar dan nog een tandje triestiger. Dat de band aan populariteit wint in Nederland is te horen bij hartstochtelijk meegezongen nummers als Kick, Losers (en Losers 2) en Routine Pain.

Foto Alexander van der Wallen

Over emo gesproken: terwijl het buiten stortregent (code geel in Noord-Limburg!) speelt Thursday een best-off set met veel werk van het geweldige War All The Time. De band is aan een tweede leven bezig en bracht eerder dit jaar zowaar voor het eerst in dertien jaar een nummer uit.

Application For Release From The Dream past muzikaal niet helemaal in de set, maar ach…een kniesoor die daar op let. Want met puntgave uitvoeringen van For The Workforce Drowning, Cross Out The Eyes en het akoestische This Song Brought To You By A Falling Bomb – met zanger Geoff Rickly het hele nummer op z’n knieën – is de oude emokid helemaal gelukkig.

Gezien: 27, 28 en 29 juni 2024 op Jera On Air, Ysselsteyn.

deel dit artikel

Meer:

OOR woord

‘Zo schat je muziek op waarde: vingers in de oren, ogen op de cijfers’

Wie zich druk maakt over Roxy Dekker en...
OOR woord

‘Zo schat je muziek op waarde: vingers in de oren, ogen op de cijfers’

Wie zich druk maakt over Roxy Dekker en...
nieuws

5 tracks die je niet mag missen: The Black Keys, Kingfishr, Giveon

Het halve land lijkt ziek te zijn, de...
nieuws

5 tracks die je niet mag missen: The Black Keys, Kingfishr, Giveon

Het halve land lijkt ziek te zijn, de...
oor-shop

De nieuwe OOR! Chabot en Van Nieuwkerk over Bob Dylan

Met Bob Dylan, Bonnie ‘Prince’ Billy, Inhaler, Led...
oor-shop

De nieuwe OOR! Chabot en Van Nieuwkerk over Bob Dylan

Met Bob Dylan, Bonnie ‘Prince’ Billy, Inhaler, Led...
nieuws

Kendrick Lamar met SZA naar de Johan Cruijff ArenA

Groot, groter, grootst. In ongeveer één week tijd...
nieuws

Kendrick Lamar met SZA naar de Johan Cruijff ArenA

Groot, groter, grootst. In ongeveer één week tijd...
winactie

Win! Twee tickets voor luistersessie Lana Del Rey in Pathé-bioscoop

Wil je die ene klassieke plaat nu eens...
winactie

Win! Twee tickets voor luistersessie Lana Del Rey in Pathé-bioscoop

Wil je die ene klassieke plaat nu eens...
festivaltip

Ook op Rewire 2025 is ontzettend veel te horen, zien en ervaren

Rewire, het niet meer weg te denken Haagse...
festivaltip

Ook op Rewire 2025 is ontzettend veel te horen, zien en ervaren

Rewire, het niet meer weg te denken Haagse...

Meest gelezen

MEEST RECENT

INLOGGEN