In 2010 was het al genieten van het drie schijven tellende meesterwerk Have One On Me, een album dat niet te overtreffen leek. Maar multi-instrumentaliste en vocaliste Joanna Newsom verrast afgelopen jaar opnieuw met <href=”#! search=”” divers=”” album?q=”joanna%2520newsom””>Divers: een prachtplaat die hoge ogen gooit bij de verkiezing van OOR’s album van 2015 en hoog in menig jaarlijstje eindigt. Compleet terecht: zelden verschijnen albums zo beladen met symboliek, literaire referenties, prachtige, haast klassieke popcomposities en zo’n grote variatie in songstijl en ritmiek. En dat ook nog eens van de hand van een behoorlijk eloquente songschrijfster.

<href=”#! search=”” divers=”” album?q=”joanna%2520newsom””>

Live komt het vakmanschap van Newsom en haar instrumentalisten (bandleden is te min) nog sterker naar boven: al in opener Anecdotes valt de energie die Newsom in haar zeer gevarieerde stemgebruik en articulatie steekt nog meer op dan op plaat. Ze gebruikt haar stem niet alleen als zangmelodie, maar ook om nadruk te leggen op klankrijm, eindrijm, metrum, karakters en songstijl. Dat alles terwijl ze excelleert op pedaalharp, vleugel en keyboard – soms zelfs op twee van de drie in één nummer. En zo gaat het vanavond maar in de overtreffende trap door: eindigend met het woord trans- in Time, As A Symptom maakt ze van haar album en performance een taalkundige en muzikale cirkel die op Anecdotes begon met sending.

Newsoms muziek en teksten lopen dan wel over van kennis, belezenheid en intelligentie; zo kinderlijk onschuldig en zelfs elf-achtig kunnen de klanken daarvan zijn. Tussen al die opperste concentratie en een muisstil luisterend publiek, klungelt en grapt Newsom er schoolmeisjesachtig op los en lijkt ze tussen de songs zelfs de kluts kwijt te zijn over wanneer ze welk instrument moet bespelen. Die foutjes maken geen donder uit: in tegendeel, ze zijn een welkome toevoeging aan een show die soms zodanig overrompelt dat niet alles met volle concentratie te volgen is, zonder enigszins vermoeid te raken. Het optreden lijkt daardoor soms een langere zit dan het daadwerkelijk is en het gemis aan de zachte stoelen en klassieke sfeer van concertgebouw De Vereeniging – de show werd last minute verplaatst naar de met klapstoeltjes volgebouwde grote zaal van Doornroosje – komt soms boven drijven. Voor de duidelijkheid: geen enkel verwijt aan Newsom zelf, die met een uitstekende toegift (Baby Birch) afsluit en vanavond af en toe buitenaards goed was.

Fotografie: Geert Oldenmenger

Gezien: 28 februari 2016, Doornroosje, Nijmegen